sakla beni | naz x incila

Bölüm 1 - Sabahın İlk Acısı

O gece Naz, dehşet verici bir kabusun ortasında uyandığında, daha kalbinin atışları bile yavaşlamamışken, henüz aklı düşünmeye bile başlamamışken tek bir şey yaptı.

Elleri adeta koşullanmış gibi yatakta telefonuna uzandı ve hemen İncila'yı aradı.

İncila günün yorgunluğuyla derin derin uyurken, yastığının altında uzun uzun titreyen telefon ile irkilerek uyandı. Telefonunu yastığın altından çıkarttı ve kim olduğuna bile bakmaya gerek duymadan açtı. Odada evdeki diğer çalışanlar Emine ve annesi Cemile de uyuduğu için sessizce konuştu.

"Naz?" diye fısıldadı.

"Çabuk gel, çabuk buraya gel İncila!" Naz nefes nefese konuşmuştu. İncila hemen telefonu kapatıp parmak uçlarında koşarak Naz'ın odasına çıktı. Kapıyı yavaşça açtığında yatakta oturan Naz'ı gördü. Endişeyle ona doğru yaklaşıp gece lambasını yaktı.

"Naz, iyi misin?"

Naz irileşmiş gözleriyle İncila'nın gece lambasıyla aydınlanan endişeli yüzüne, dağınık saçlarına baktı.

Bir sözüyle gecenin bu saatinde yanına gelen biri, kendisine endişeyle bakan bir çift göz...

Naz'ın tüm istediği aslında sadece buydu.

İncila'yı bileğinden çekiştirip yatağa oturttu ve ona sımsıkı sarıldı. İncila Naz'ın hâlâ sertçe çarpmakta olan kalbinin ritmini hissetmeye başlamıştı.

"Şş... Şş... Tamam, buradayım Naz, buradayım..."

İncila şefkat dolu bir fısıltıyla Naz'ı sakinleştirmeye çalışırken elleriyle saçlarını ve omzunu okşuyordu. İncila'nın sakin temaslarının aksine Naz'ın dokunuşları fazlasıyla sertti. İncila'nın başında, saçlarında, sırtında ellerini sertçe gezdirip her bir noktasına hızlı hızlı dokunuyor, sanki varlığından emin olmaya çalışıyordu.

İncila Naz'ın yüzüne bakmak, ne olduğunu sormak için geri çekilmeye kalktığı an Naz onu sertçe tekrar bedenine bastırıp sımsıkı sarıldı.

"Kıpırdama kal öyle..." dedi Naz sitemli bir tonda. "Niye bırakmaya çalışıyorsun sen beni?"

"Bırakmadım..." diye fısıldadı İncila. Onunla savaşmak yerine ona güven vermeye çalışarak yüzünü onun omuzuna yasladı. "Buradayım."

Naz yüzünü İncila'nın saçlarına sürttü.

"Yanımda yat... Uyuyamam ben tekrar."

Naz mırıldanarak konuşurken yavaşça yatağına uzandı, İncila'yı da kollarından ayırmadan yanına uzandırdı.

"Kabus mu gördün?"

İncila ayaklarını yatağın yukarısına çekip uzanmaya çalışırken Naz onu sertçe kendisine çekti.

"Kabus bitti."

Aynı anda hem konuşmak istemediğini söylemiş oldu, hem de İncila yanındayken kabus göremeyeceğini...

İncila yavaşça gülümsemeye çalıştı ve ona itaat etti. "Bitti..."

Naz İncila'yı iyice kendine çekerken, İncila da ona uyum sağlayıp başını göğsüne yasladı ve kendisini saran kolların arasına sığıştı. Bir elini Naz'ın başına doğru götürüp hafifçe saçlarını parmak uçlarıyla masaj yapar gibi okşamaya başladı. Bu hareketi Naz'ı rahatlatır ve hızla uyuturdu her zaman...

Naz kollarında İncila, burnunda onun kokusuyla çok geçmeden uyudu. Ama İncila sabaha doğru Naz uykusunda sırtını dönüp, ona sarılmayı bırakana kadar gözünü bile kırpamadı...