HAYAT

Tokat

Multimedia : Mert ve Doğa

Bugün kontrolüm olduğu için annem ve babamla hastaneye gittik. Tüm kontrol ve testler yapıldıktan sonra sonuçları beklemeye başladık.

Doktor odaya sonuçlarla beraber gelince umursamaz bir şekilde bakmaya başladım. Niyeyse hiç merak etmiyordum.

" Tahlilleri temiz ve hiç bir sorun olduğu gözükmüyor " dedi doktor.

" Oh, harika " diyen annemin yüzünde rahatlama ifadesi vardı.

"O zaman gitsek artık " deyince bozulmuş şekilde bana bakan hemşireye dönüp ;

" Hastanede bulunmak o anı hatırlatıyo ve rahatsız ediyor " dedim. Anlayışla gülümseyip doktor bana döndü.

"Geçmiş olsun, Elisa'cım" deyince gülümseyip kafamı salladım.
Hastaneden çıkınca bizimkilere sarıldım. Çünkü tekrar şu gezilerine çıkıyolardı. Sevgi gösterileri bu zamana kadarmış demek ki.

" Kızım annenin arabasını biz alıyoruz " deyince Şaşkınca onlara baktım.

" ben napıcam peki ?" Diye sorunca kahkaha attılar. Hayır anlamıyorum bunun neresi komikti. Resmen arabasız kalmıştım. Okulum o kadar uzakken ben napıcaktım.

" Kızım arabayi alıyoruz dediysek ikisinide değil , benim ki sende kalsın " dediğinde şoka girmiş şekilde onlara baktım. Yine kahkaha atmaya başlamışlardı. Babam arabasını bana bırakıyordu.

Bana!.. Banaa!..

Bu kadar şaşırmamın sebebi babamın bana Mercedesi bırakmış olmasıydı. Babam ona gözü gibi bakarken şimdi bana veriyordu. Tamam alt tarafı bir aylığına ama olsundu.

" Baba seni çok seviyorum " diye çığlık atıp babama sarıldım. Hayır bildiginiz üstüne atladım. Babamı öptükten sonra annemle sarıldım.

" Al bakalım prenses " deyip babam anahtarları bana attı. Havada yakalayıp dikkatlice baktım. Iste bu mutluluk arkadaşlar.

Arabayı çalıştırdığımda gülümsedim. Şuan padişah torunu gibi havayla gidiyordum.

Okula geldiğimde otoparka girdim. Arabadan inince bizimkiler Şaşkınca bana baktı. Nerden çıktı der gibi bakıyorlardı. Bu hallerine kahkaha attıktan sonra arabadan indim.

"Oha lan bu nerden çıktı " dediklerinde tekrar kahkaha attım. Aynı dediğim gibi sormuşlardı.

" Babam sağ olsun " dedim.

" Vay anası millette ne babalar var " diye isyan eden Kübra'ya güldüm.

" Yangın işe yaradı ha ?" Dediğimde Mert;

"O cümleyi bir daha kurma " dedi.
Haklıydı. Beni yangından o kurtardı ve o an neler yaşadı kim bilir. Ona canımı borçluyum. Benim için alevlerin içine atlamıştı.

" Özür dilerim" dedim.

" Önemli değil , güzellik " dediğinde gülümseyip kafamı omzuna koydum.

Uygar arabasıyla okula girince ona döndüm. Her zaman ki gibi yine gayet cool şekilde arabadan inip Gözlüklerini çıkardı.

" Günaydın " diyerek masaya oturduğunda