HAYAT

Kabus

Multimedia : Elisa ve Mete'nin eli

Elisa'dan;

Duyduğum soruyla beraber gözlerim iyice açıldı. Adeta bir rüya olmalıydı. Bunca yıldır beklediğim soru şimdi karşımda bana sunulmuştu.

Şaşkınlıktan hiç bir tepki veremiyordum. Donup kalmıştım.
Kalbim fırlayacakmış gibi atıyordu.
Oda bunu farkettim olucak ki gülümsedi. Gülünce kısılan gözleri ve ortaya çıkan gamzesi şimdi benim mi olacaktı?

Kafamı sallayarak "Evet" dedim.
Mete gülerek eğilip alnımı öptü.
Bu haline bende gülmeye başladım.
Camdan baktığımda bizimkiler bize bakıyordu. Hepsinin yüzünde ağladığını ifade eden bir kızarıklık vardı.

Doktor içeri girdiğinde gülümseyerek halimi sordu ve hemşireyle muayene ettiler. Serumumu değiştirip , yeni serum taktı. Yaşadığım durum aklıma gelince gerildim. Doktor bunu farketmiş olucak ki ;

"Elisa hanım yaşadığınız durum çok zor ve bu yüzden kendinizi toparlamanız uzun sürebilir. Çok fazla kabus görebilirsiniz. Size önerim psikolog servisimizde muayene olmanız ama tercih sizin . Geçmiş olsun " dedi.

" Teşekkür ederim " dedim. Doktor odadan çıktığında gözlerimi kapatıp düşünmeye başladım.

Yangın da Mert beni bulamasaydı şimdi burda olmayabilirdim. Ayça'nın gözünü nefret bu kadar mı kör etmişti. Tamam yangın da onun payı olmayabilirdi ama odaya kilitlemesi oldukça saçmaydı.

Korkuyordum ama bundan sonra eskisi gibi olmıcam. Herkese iyilik yapıp hoşgörüyle yaklaştıkça kendimi bitirdim ve artık yoruldum.

Kapının tıkırtısını duyduğumda gözlerimi açtım. Annem ve babam gelmişti. Onları nerdeyse dört aydır görmemiştim.

" Kızım nasılsın ?"

"Daha iyiyim baba " dedim.

Annem gözlerimin içine bakıyordu. Elleriyle oynayıp dudağını ısırmasından anlaşıldığı kadarıyla söylemek istediği bir şey vardı.

"Anne bişey mi söylemek istiyosun ?" Dedim. Yoksa hiç konuşmayacak gibi duruyordu.

" Elisa, bak kızım biliyorum seni çok yalnız bıraktık. Hep istediğin şeyleri yapmana engel olduk ve seni kaybetmek korkusuyla içimiz parçalandı. En güzel döneminde yanında olup destek olmak yerine seni yalnız bıraktık. Bizi affedebilir misin bilmiyorum ama emin ol çok Üzgünüz kızım. Istedigin her şeyi yapabilirsin artık engeller yok."

Deyince gözümden yaş düştü ve içimde öfke kabardı.

" Istediklerimi yapabilmem için illa ölümden mi dönmem gerekiyordu anne , şimdi mi aklınıza geldim ?"

Diye bağırmaya başladım. Adeta içimde ki tüm biriktirdiğim öfkeyi kusuyordum. Annem ağlamaya başlayınca babam yanına gidip sarıldı. Bu hallerine içim sızlamadı değil ama artık eski Elisa olmayacağımı söylemiştim.