,,𝔒𝔠𝔥𝔯𝔬𝔫𝔦𝔞𝔯𝔷"

Podejrzane spotkanie

Perspektywa Scarlet
                                     Rozdział 3
Odebrałam telefon i usłyszałam głos mojej przyjaciółki Jessi, dziewczyna jest młodsza ode mnie tylko o rok. Jest brunetką, zawsze nosi rozpuszczone i pofalowane włosy.

Dziewczyna mówiła, że chce się spotkać i musi mi coś powiedzieć. Podobno to pilna sprawa. Już po chwili dostałam sms z dokładnym adresem miejsca spotkania z przyjaciółką.

Czułam, że coś jest nie tak i poszłam do pokoju chłopaka, który siedział w swoim pokoju. Oczywiście wcześniej zapukałam do drzwi i jak tylko dostałam odpowiedź weszłam do pokoju.

-Cześć-przywitałam się z chłopakiem mimo tego, że dzisiaj już się widzieliśmy
-Coś się stało?-zapytał chłopak
-Mam sprawę-powiedziałam
-Potrzebuję wyjść na spotkanie z przyjaciółką, ale miejsce spotkania jest dosyć dziwne i chciałam, żebyś pojechał tam ze mną-oznajmiłam
-Oczywiście, że pojadę z tobą, to moja praca, pokaż mi adres i pojedziemy tam-odpowiedział chłopak
-Scarlet, nie chcę cię przerazić, ale to dość niebezpieczna okolica i nie wiadomo kto tam czeka na nasze życie-powiedział chłopak
-Pojadę tam z tobą, ale będzie z nami jeszcze jedna osoba, która będzie nas wspomagać-oznajmił po czym włożył broń za pasek spodni

Zeszłam na dół, aby założyć buty i powiedziałam rodzicom, że wychodzę. Byłam dzisiaj w szarych spodniach dresowych i w tym samym kolorze bluzę. Chłopak szedł tuż za mną, po czym wsiedliśmy do jego samochodu, tak jak chciał.

Podeszliśmy do ładnego i czarnego samochodu, już po chwili wyjeżdżaliśmy z posesji mojej rodziny. Miejsce znajdowało się półgodziny od mojego domu i w pewnym momencie poruszyłam temat sytuacji z dzisiejszego ranka.

-Scott, przepraszam za dzisiejszy poranek-powiedziałam do chłopaka
-Spokojnie, a jeśli mogę zapytać, czemu, chwilę po tym jak się poznaliśmy ty wybiegłaś z płaczem?-zapytał chłopak
-To przez...-mówiłam, chcąc być z chłopakiem szczera
-To przez porwanie-powiedziałam
-Jeśli chcesz to możesz opowiedzieć, a jeśli nie chcesz to nie musisz-odpowiedział
-Tamtego dnia, wyszłam biegać, ale nie spodziewałam się tego co miało za chwilę nadejść. Jeden mężczyna wybiegł zza krzaków, a ja mając słuchawki na uszach nie słyszałam tego i przyłożył mi coś do ust-powiedziałam, a chłopak uważnie mnie słuchał
-Obudziłam się następnego dnia w jakimś opuszczonym domu i wtedy już powoli dochodziło do mnie, że oni mnie...-mówiłam siląc się na powstrzymanie łez
-Zostałaś wykorzystana?-zapytał spoglądając na moją twarz i już znał odpowiedź
-Tak-odpowiedziałam i już nie kontrolowałam łez
-Ja nie byłam tego świadoma. Byłam pobita, miałam rozciętą wargę i brew -mówiłam nie kontrolując się

Dojechaliśmy na miejsce, a ja próbowałam się bardziej nie rozpłakać i wtedy podszedł do mnie Scott, który wziął mnie w ramiona. Powiedziałam, że jeden ze sprawców był moim przyjacielem od dzieciństwa.

Właśnie wtedy poczułam, jak jego ręka powoli głaszcze moje plecy. Muszę przyznać, w tym człowieku był coś co dawało mi ukojenie, spokój i bezpieczeństwo. Przy nim czułam się bezpiecznie i ufałam mu.

Staliśmy tak przytuleni do siebie kilka minut, a po chwili zobaczyłam piękne oczy chłopaka. Przy nim czułam, że tracę kontrolę nad światem rzeczywistym.

-Przy mnie możesz czuć się bezpiecznie-powiedział
-Dziękuję-odpowiedziałam chłopakowi
-Przy tobie czuję się bezpiecznie-oznajmiłam
-Już zawsze dopilnuję, aby nikt więcej nie zrobił ci krzywdy, masz we mnie wsparcie, jakby się coś działo od razu do mnie dzwoń-oznajmił chłopak
-Dziękuję, że mogę ci ufać i czuć się przy tobie bezpiecznie-powiedziałam
-Wiesz o tym, ty, rodzice, moja terapeutka, która mi pomogła po tym wszystkim i moja przyjaciółka-oznajmiłam
-Nadal, gdy przebiegam koło tamtego miejsca przechodzi mnie dziwny niepokój-powiedziałam
-Nie dziwię ci się, przeszłaś przez piekło-oznajmił chłopak
-Dzięki temu, że mam lokalizator w telefonie to rodzice wiedzą, gdzie przebywam w danym momencie. Uratowali mnie razem z policją, gdy porywacze byli w budynku, w którym mnie przetrzymywali-powiedziałam