She's my Uptown Girl (Stand Alone #2)

Chapter 21

Kasal

Nawala ang kabang nararamdaman ko ng makita ko kung paano umabot halos hanggang tenga ang ngiti ni Ericka. Kita don, walang halong biro na nagustuhan talaga niya ang singsing na ibinigay ko.

Iba ang saya ng puso ko dahil ramdam kong na-appreciate niya ang simpleng bagay na 'yon. Siguro tama nga si Ericka, 'yon na ang lahat ng meron ako. Na kahit gusto ko pa siyang bigyan ng higat pa doon ay 'yon lang ang kaya ko sa ngayon.

Pero hindi naman ibig sabihin na tanggap niya kung anong meron ako ngayon ay titigil na ako doon. Tinanggap niya ako nung mga panahong walang wala ako. Kaya naman pagsusumikapan kong ibigay kay Ericka ang lahat ng higit pa sa kaya ko.

Tipid akong napangiti nang makita ko kung paano dahan dahang namuo ang luha sa kanyang mga mata.

"B-bakit ka umiiyak?" marahang tanong ko sa kanya.

Natawa siya habang nagpapahid ng luha. Marahang umiling na para bang ayaw niyang pansinin ko 'yon.

"Masaya lang ako...sobrang saya ko lang," sagot niya sa akin.

Hinila ko siya palapit sa akin. Inabot ng palad ko ang kanyang pisngi, marahan kong pinahiran ang mga luhang kumawala sa kanyang mga mata.

Matapos 'yon ay kaagad niya akong niyakap ng mahigpit. Ginantihan ko ang yakap na 'yon. Mas mahigpit, hinding hindi ko na papakawalan si Ericka simula ngayon. Ipaglalaban ko siya, paninindigan ko.

"Tara na," yaya ko sa kanya.

Naramdaman ko ang kanyang gulat. Sandali siyang humiwalay sa akin para harapin ako. Para bang naguguluhan siya, may naisip na pero sinisigurado niya muna.

"Anong tara na?" tanong niya sa akin. Natatawa.

Biglang uminit ang magkabilang pisngi ko, mas nakakakaba pala ito kesa nung ibinigay ko ang singsing.

Napakamot ako sa aking batok. Mas lalong bumilis ang pintig ng dibdib ko dahil sa sobrang kaba.

"T-tara na...magpakasal na tayo ngayon," sabi ko kaya naman nakita ko kung paano bahagyang nanlaki ang kanyang mga mata.

"As in?" hindi makapaniwalang tanong niya sa akin.

Marahan akong tumango. Hindi ko man napaghandaan ng maayos ay nagawa ko naman ang lahat ng kailangan sa maiksing panahon.

"A-ayaw mo ba?" kinakabahang tanong ko.

Sandali siyang napatigil. Mas lalo akong kinabahan sa kung anong pwede niyang isagot. Mai-intindihan ko naman kung mas gusto niya ng mahaba pang preparasyon.

Matapos ang sandaling pananahimik ay natawa siya sa akin at pabiro pa akong hinampas sa braso. Bago tuluyang sumagot ay hinawakan niya ang aking magkabilang pisngi, iginaya niya ang mukha ko palapit sa kanya para mahalikan.

"Syempre gusto...gustong gusto," sagot niya sa akin kaya naman halos pumiyok pa ako kahit natatawa.

Kaagad siyang humiwalay sa akin, para bang gusto kaagad niyang pumunta sa kwarto. Alam ko na ang gusto niyang gawin kaya naman inilabas ko na ang puting bestida na binili ko.

"Hahanap ako ng pwedeng..."

"Binilhan kita ng isusuot mo," sabi ko na muli niyang ikinagulat.

Nanlalaki ang kanyang mga mata ng tumingin siya sa akin bago sa damit na nakasupot na hawak ko.

"Junie, sobra sobra na 'to...pwede namang..."

"Kulang pa 'to. Pakakasalan ulit kita, mas pinaghandaan, may mas mahal na sing-sing, may magandang gown, at higit sa lahat sa simbahan," paninigurado ko sa kanya.