She's my Uptown Girl (Stand Alone #2)

Chapter 30

America

Iyak ng iyak si Nanay habang nasa aking tabi. Gusto ko siyang patahanin at aluin, ngunit hindi ko magawa. Kahit narinig ko na ang sinabi niya ay para bang ayaw pa din 'yong iproseso ng utak ko. Ayaw tanggapin ng isip ko, walang reaksyon ang katawan ko.

Nanatili akong nakatulala sa kung saan, hindi ko alam ang gagawin ko. Gusto kong tumakbo papasok sa kwarto kung nasaan ang aking asawa pero hindi ko magawa, natatakot ako.

Natatakot ako sa kung anong pwede kong madatnan doon. Dahil baka kagaya ng kay Nanay ay hindi ko din magawang patahanin siya.

"Junie..." tawag ni Boss Eroz sa akin.

Naramdaman ko ang paghawak niya sa aking balikat, para bang 'yon ang gumising sa akin sa katotohanan kaya naman tuluyan ng tumulo ang luha sa aking mga mata.

"Masama na akong tao para tanggapin ang lahat ng 'to?" tanong ko sa kawalan.

Mas lalo kong narinig ang iyak ni Nanay, marahas siyang umiling bago ako niyakap ng mahigpit.

"Hindi, Anak...wag mong isipin 'yan," pag-aalo niya sa akin.

"Ano bang nagaw ko para pahirapan ng ganito?" umiiyak na tanong ko pa din.

Yung mga pinagdaanan namin nitong mga nakaraan, kahit yung hirap na pinagdaanan namin simula bata pa lang ako...wala lang sa akin. Inisip ko lang na parte 'yon ng buhay, parte ng pagiging mahirap.

Pero yung mawalan ka ng anak? Masama ba akong tao para bawiin siya sa amin? Nalaman ko pa lang na nagdadalang tao ang aking asawa ay iba na ang sayang naramdaman ko. Minahal ko na kaagad ang batang nasa sinapupunan niya.

Bakit kailangang bawiin sa amin?

"Magtiwala ka lang..." paulit-ulit na sabi ni Nanay sa akin.

Marahan akong umiling at napahilamos na lamang sa aking palad.

"Hindi ko po maintindihan," umiiyak na sumbong ko kay Nanay.

Tsaka lang ako nagkalakas ng loob na pumasok sa kwarto kung nasaan si Ericka nang sabihin ng Doctor na nakatulog na ito. Kita sa kanyang mukha ang halos matagal na pag-iyak.

Mas lalo akong nadurog ng marinig ko 'yon. Siguro ay hinihintay niya akong pumasok at damayan siya. Kailangan niya ako ng mga panahong 'yon pero wala ako at nagpakain sa pagiging duwag ko.

"Bakit po?" tanong ko sa Doctor.

Anong naging dahilan kung bakit nawala ang anak namin? Alam kong mahina ang kapit ng bata pero wala namang ginagawang mabigat na gawain ang aking asawa sa bahay, hindi ko din naman siya binibigyan ng stress.

"Bukod sa mahina ang kapit ng bata ay mukhang stress and pasyente," sagot niya sa akin na ikinagulat ko.

"Stress saan?" naguguluhang tanong ko. Ni hindi na ako makapag-isip pa ng maayos.

"Hindi lang naman pisikal na gawain ang pwedeng dahilan ng stress natin. Pwede sa emosyonal...mukhang may problema siyang iniisip," sabi pa ng Doctor sa akin.

Hindi na ako nagsalita pa pagkatapos no'n. Mukhang ang dulo nito ay tungkol sa problema ng mga pamilya namin. Siguro nga kahit nakikita kong tumatawa at mukhang masaya ang aking asawa ay hindi pa din ma-aalis sa kanya na hindi maayos ang aming mga pamilya.

"Nasaan ang anak ko?"

Natahimik kaming lahat at kaagad na napatingin sa pagdating ng mga magulang ni Ericka. Humahangos ang mga ito, hanggang sa nakita ko kung paanong gigil na tumingin sa akin si Madam Estel.