She's my Uptown Girl (Stand Alone #2)

Chapter 29

Pagak na lang na tumawa si Madam Estel dahil sa sinabi ng Don. Ramdam ko sa tawang 'yon na na-insulto siya. Ganito pala mag-away ang mga mayayaman. Paramihan ng kayamanan, patimbangan ng halaga.

Mula sa kanila ay mas nag-focus ako sa aking asawa na umiiyak ngayong sa aking tabi. Alam kong nahihirapan din siya sa sitwasyon. Sino ba naman ang gustong mamili kung pamilya o ang mahal mo. Tunay ngang walang makakapalit sa pamilya mo, pero paano naman kung nasa katulad ka niyang sitwasyon.

"Tahan na. Uuwi na tayo," pag-aalo ko sa kanya.

Marahan siyang tumango habang nagpapahid ng kanyang luha. Kahit ako ay parang takot na hawakan siya dahil sa nalaman kong kalagayan niya. Sobrang saya ko dahil sa nalaman, hindi ko lang magawang ipakita 'yon ngayon dahil sa nangyayaring kaguluhan.

"Apo, umuwi na tayo..." sabi sa akin ni Lolo.

Hinintay nila kaming dalawa ni Tatay kung anong susunod naming gagawin. Sa mga oras na ito ay wala akong nagawa kundi ang sumunod na muna sa kanila, hindi na din kasi ako makapag-isip ng maayos.

Gusto kong ituon ang buong atensyon ko sa aking asawa, sa aming anak. Sa kanilang kalagayan. Base sa sabi ng kanyang ina ay maselan ang kalagayan nito kaya naman kailangang mas mag-ingat.

"San Miguel is really something, huh..." naka-ngising puna ni Lolo habang umiiling-iling pa.

Hinigpitan ko na lamang ang pagkakahawak ko sa kamay ng aking asawa. Ang buong akala ko noon ay pag naging Villaverde na ako ay mas magiging madali para sa amin, ngunit may mas malalim pa palang away ang dalawang pamilya, mukhang madadamay pa kami.

"Sa atin na muna kayo dumiretso, kailangang magpahinga ni Ericka. Pag katapos ay tsaka tayo mag-usap sa kung anong magiging desisyon mo," sabi ni Tatay sa akin.

Tumango ako at nagpa-ubaya.

Tahimik kaming lahat habang nasa sasakyan. Pero kahit pa ganoon ay hindi ko ipinaramdam kay Ericka na mag-isa siya. Na Villaverde ang mga kasama niya dahil ang totoo ay isa na din siyang Villaverde.

Huminahon na din si Ericka bago pa kami makarating sa mansion ng mga Villaverde. Kahit siya ay sinabing kailangan niya 'yon. Medyo maselan ang pagbubuntis niya ayon sa doktor.

"Siguradong matutuwa si Nanay pag nalaman niya," nakangiting sabi ko sa kanya matapos ko siyang yakapin at halikan sa ulo.

"Lola na siya..." natatawang sabi ko pa para pagaanin kahit papaano ang sitwasyon.

Matapos kong sabihin 'yon ay napansin ko ang paglingon ni Tatay sa amin. Hindi ko pa din siya nakakausap tungkol kay Nanay. Pero pansin ko ang mga nagiging reaksyon niya sa tuwing nababanggit si Nanay. 

"Dito ka na nakatira? Paano si Nanay?" tanong niya kaagad sa akin pagdating namin sa mansion ng mga Villaverde.

Marahan akong umiling. "Joke joke lang 'yun," sabi ko kaya naman kumunot ang noo niya.

"Anong Joke joke?"

Tipid akong napangisi, halos hindi ko maalis ang tingin ko sa aking asawa, para bang mas lalo ko siyang gustong alagaan ngayon. Na para bang ni ultimo paglalakad niya ay mas gusto ko na lang na buhatin na lang siya.

"Sasabihin ko sayo mamaya," sabi ko pa sa kanya.

Hindi din ako ganoon ka kumportable na mag-usap kami tungkol doon na nasa paligid lang sina Lolo at Tatay.

"Sige na, magpahinga na muna kayo sa itaas. Pagpahingahin mo na si Ericka. Ipapatawag na lamang namin kayo pag handa na ang hapunan," sabi pa ni Tatay.

Tumango na lamang ako kahit gusto ko sanang sabihin na baka hindi na kami magpaabot pa ng hapunan dito.

Excited na din kasi akong ibalita kay Nanay ang tungkol sa pagbubuntis ni Ericka. Sigurado akong matutuwa siya. Excited na siya maging Lola.