Unicode
အိမ်ထဲ လှမ်း၀င်လာခဲ့ပြီး ရေတစ်ခွက်ခပ်သောက်ကာ ထိုင်ခုံမှာ ၀င်ထိုင်လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ဗညားကို မတွေ့တာမို့ အခန်းထဲမှာ ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု တွေးကာ -
"ဗညား ... ငါ ပြန်ရောက်ပြီနော်"
အခန်းထဲက ကြားရရုံလောက် လှမ်းပြောလိုက်ပြီး ဖုန်းကို ခဏဖွင့်ကြည့်နေလိုက်သည်။ မိနစ်ပိုင်းလောက် ကြာလာတဲ့အထိ ဘာမှတုန့်ပြန်သံမကြားရတာကြောင့် "အိပ်ပျော်နေတာများလား" ဟု အခန်းထဲကို သွားကြည့်လိုက်တော့ မရှိပါ။
"ဟိုကောင်တွေဆီ သွားပြန်ပြီ ထင်တယ်"
မသေချာသေးပေမယ့် ဗညားက အဲ့ဒီနေရာက လွဲရင် သွားစရာမရှိတာမို့ ဒေါသဖြစ်မိသွားရင်း ဗညား ဆီ ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။ "မင်းက စိတ်ချလို့ကို မရဘူးပဲ" ဟုလည်း စိတ်ထဲမှာ ကြိုအပြစ်တင်နေမိသည်။ ဇင်မင်းတို့ဆီ သွားတာဆိုရင် သေချာပေါက် စကားများကြရဦးမည်။
ဖုန်းကိုင်တာနဲ့ ပြောဖို့စဉ်းစားထားသော စကားတို့က "လူကြီးမင်း ခေါ်ဆိုသော နံပါတ်မှာ တပ်ဆင်ထားခြင်း မရှိပါရှင်" ဆိုသော ဖြေဆိုသံကို အကြားမှာ ပျောက်ဆုံးသွားရ၏။
"ကျစ် .... ဘာဖြစ်ပြန်တာလဲ"
ဇင်မင်းနဲ့ အတူရှိနေမှာပဲ သေချာသလောက်မို့ ဇင်မင်း ဖုန်းကိုသာ ခေါ်လိုက်ရသည်။ ဟိုတလောက ဖြစ်ထားတဲ့ကိစ္စတွေကြောင့် ဒီကောင်တွေနဲ့ ခပ်တန်းတန်း ဖြစ်သွားခဲ့တာ ဖြစ်သည်။
"Hello ... ကိုခန့်"
"ဗညား မင်းတို့နဲ့ အတူရှိနေလား"
"မရှိဘူးလေ ကိုခန့်၊ သူနဲ့မတွေ့ဖြစ်တာ ကြာပြီ"
"အော် ... အေး အေး"
ဖုန်းချပြီး နောက်ဖေးခန်းထဲ ၀င်ကာ ထပ်ကြည့်လိုက်သည်။ အုပ်ဆောင်းကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ စားပွဲပေါ်မှာ မမ ပြင်ထားပေးခဲ့သော ဟင်းတွေက ဒီအတိုင်း ရှိနေ၏။ အခုပဲ ညနေငါးနာရီထိုးခါနီးပြီ။ ထမင်းတောင် မစားဘဲ ဗညား ဘယ်တွေလျှောက်သွားနေပါလိမ့် ဟုတွေးကာ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ပြန်ထိုင်နေလိုက်သည်။ ဇင်မင်းတို့ကလည်း သိပ်တော့ ယုံရတာမဟုတ်။ ဘေးမှာ ရှိနေရက်နဲ့လည်း မရှိဘူး ပြောရင်ပြောမဲ့ကောင်တွေ။
YOU ARE READING
Magic Hides My Man
Romanceကျေးဇူးပြုပြီး ငါ့လက်ကို မလွှတ်လိုက်ပါနဲ့ ဒီကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးမှာ မင်းတစ်ယောက်ကိုပဲ ငါသိတာ ...။
