Dirty Lips|Jikook|✔

14

"Jimin Hyung!"

Sehun'un enerjik sesi, içimdeki ağlama isteğini arttırıken yutkunup sakin kalmaya çalıştım.

"Nasılsın Sehun? Keyfin yerinde mi?"

"Evet hyung. Doktor abi bana gittikçe iyileştiğimi söyledi. İleride saçlarım tekrar çıkabilirmiş!"

Dolmak üzere olan gözlerim, kapıda benden onay bekleyen sevgilimi buldu. Beni öyle görünce hızla yanımıza geldi.

"Merhaba Sehun, Jungkook ben. Jimin Hyung'unun çok yakın arkadaşıyım."

Jungkook Sehun'la tanışırken derin derin soluyup, kendimi söylecek olduğum şeylere hazırladım.

"Jungkook hyung sen çok yakışıklısın ben de büyüyünce senin gibi olacağım. Saçlarımı uzatacağım!"

"Benden daha yakışıklı olacağına eminim. Ama çok da olma, kıskanırım haberin olsun!"

İkili kendi arasında çocuksu bir sohbet geçirirken, kendimi hazır hissettiğim için elimi Jungkook'un omzuna koydum.

Bakışlarımızla anlaştığımızda, bu sefer ikimizin de ilgi odağı Sehun oldu. Meraklı bakışları üzerimizde gezinirken konuşmaya başladım.

"Sehun, sen çok güçlü bir çocuk olduğun sana bir şey söyleceğim."

Boşta kalan elimi, Sehun'un elinin üzerine koyduktan sonra konuşmaya devam ettim.

"İnsanlar melek oluyor, biliyorsun."

"Evet hyung. Büyükannemler ve büyükbabamlar melek olmuştu."

Yüzündeki gülümseme solmadan söylediği şeyler beni biraz da olsa rahatlatırken derin bir nefes aldım.

"Annen ve baban da melek oldu Sehun." dedikten sonra yüzünü inceledim. Nasıl bir tepki vereceğini bilmiyordum ama korkuyordum.

"Ama melek olmak için daha çok erken değil mi? Annem bana yaşlı insanlar zorlandığı için Tanrı'nın onları yanına aldığını söylemişti."

"Tanrı bazen iyi insanları da yanına alır Sehun."

Minik gözleri dolmaya başlayınca bakışlarımı kaçırdım. Söylemek zorken, tepkisine şahit olmak ayrı bir zordu.

"Ama...Ben onları çok seviyorum. Tanrı neden onları yanına aldı? Hiç kötü davranmadım ki..."

Gözlerim dolmaya başlarken güçlü durmaya çalışıyordum. Çünkü Sehun'un buna ihtiyacı vardı.

"Sen çok iyi bir çocuksun Sehun. Çok da güçlüsün. Henüz 8 yaşında olmana rağmen çok zor bir hastalığı atlatıyorsun, iyileşiyorsun."

"Hyung...Ben odada tek başıma kalamam ki? Korkarım geceleri."

Ağlayıp zırlamak yerine masumca söylediği şeyler mideme bir öküzün oturmasına sebep oldu.

"Eğer istersen...Benim evimde kalabilirsin. Ben hep senin yanında olurum. Bunu ister misin?"

"Ama iyileşmek istiyorum hyung. Hastanede kalmam gerekiyor..."

"Bizim evde tedavine devam edeceğiz. Kendine ait bir odan ve doktorların olacak. İster misin?"

Gözlerinden yaşlar akarken minik ellerini bedenime sardı ve ağlamaya başladı. Kimse görsün istemiyordu. Güçlü görünmekti amacı. Ama zordu.

Hep annesini hem de babasını trafik kazasında kaybetmek çok zordu...

"Hyung teşekkür ederim. Sen çok iyi bir insansın."