...and They Lived Happily Ever After

Chapter XIX (Clean)

**Meron pong ano to.. Uhm.. Bed scene. Pero nasa isang version po siya ng chapter. If you want to read it po, you need to fan me. Pero it's not much. Parang isang page lang yung natanggal** 

|MARIE ISABEL SABRINA MONTENEGRO'S POINT OF VIEW|

Nung ininvite ako ni Carlo para dun sa party nung mom ni Toby, nasa Baguio na ako. Sakto naman na yung araw bago nung party nila eh enrollemnt ko. Kinabukasan nung aksidente ni Toby, yun yung birthday niya. Yun dapat yung araw na magkasama kame ni Toby... Pero nakipaghiwala nga ako sa kanya.

"Misaaaaaaaaaaaaaaa!!!!" haaaaaaaaaaaaaaay.. Hindi ba pwedeng kumatok lang yung mga tao ng walang sigaw? Hindi naman ako bingi eh.

"Hindi ba pwedeng kumatok lang kayo? Di niyo ba alam, may katabing apartment din ako oh" sita ko kay RJ pagkabukas na pagkabukas ng pinto.

"Alam mo kase, ang tagal mong kumilos. Kung binibilisan mo sana, edi mas-okay" 

"Ewan ko sayo!" papasok na sana ako ng kwarto ko para magbihis. May pasok pa kami. Dinanaan lang ako ni RJ dito... Bilin ni JK! Yang mag-irog na yan. Pasaway!

"Hello?" sagot ni RJ sa cellphone ko. Hindi naman talaga problema saken na pinapakelaman niya yung phone ko eh, wala naman akong tinatago. Pero parang kilala ko na yung tumatawag saken..

"Misa.. Si Toby?" Bumuntong hininga ako bago ko lumapit at kunin yung phone sa kanya.

"Ano na naman ba?!" I tried to make my voice as irritated as I can. Akala ko after kong iwan si Toby, hindi ko na kailangan makipaglokohin sa sarili ko. Hindi pala, maslalo ko lang niloko yung sarili ko.

"Sab, please. Dun sa resto. 7pm. Ok? I'll wait." bumuntong hininga ulit ako at pumasok ako sa kwarto ko. Ever since na makalabas si Toby sa ospital, sabi ni Carlo, ganito na siya. One month na niya akong tinatawagan at tinetext araw-araw na sana. Sana. Magkita kame.

Umupo ako sa kama "Toby, please." My voice was breaking "Tama na. Please."

"Sab, just give me one last chance. Last chance, Sab." hindi ko man nakikita, naririni ko sa boses niya na umiiyak din siya. Nung hinawakan ko yung pisngi ko, umiiyak na din ako. Kung masakit kay Toby yung ginawa ko, masmasakita para saken yung iwan siyang ganun.

"Toby--" pero pinutol niya yung sasabihin ko.

"Sab, I'm so sorry. Please. I just need to see you. I just need to be with you. Kung alam ko lang na hindi ko makukuha yung awa mo by doing this, I should've hit that post harder and faster. Sab, I'm desperate. Please"

Hindi ko alam kung love o awa yung dapat kong maramdaman. Just to get my attention, ginawa niya yun sa sarili niya. I love him more for that, pero maspinatunayan lang niya na masmali yung kame. Without answering, binaba ko na yung call.

"Walang mawawala kung pupuntahan mo siya. Misa, mahal mo siya. I can see it. I can feel it. Kahit si Carlo tsaka si JK nakikita nila yun." lumapit saken si RJ at yinakap, maslalo akong umiyak

"Masakit RJ, ang sakit. I don't deserve him. Maslalo lang magkakagulo eh"

Hinimas-himas niya yung likod para pakalmahin ako. Nung kumalma na ako, hinawakan niya yung balikat ko tapos hinirap ako sa kanya at tinignan ako sa mata "Then, for the last time... Make yourself happy, Misa. Puntahan mo siya. And for the last time, ipa-feel ninyong dalawa kung ano yung nararamdaman niyo para sa isa't-isa"