BİR ADIM

Bölüm-43- Bir Gün Daha

Çok ama çok uzun bir aradan sonra tekrardan merhaba sevgili okurlar. Benim için zor geçen birkaç ayı geride bırakarak geri döndüm. Bu süre zarfında halimi hatırımı soran, yaşıyor musun diye bana mesaj atan herkese teşekkür ederim. Sizler nasılsınız? Hayatlarınız nasıl gidiyor? Neyse lafı fazla uzatmadan bölüme geçelim. 

Keyifli Okumalar... 🌿🌿

Yaşam, mutlulukların yanından gözü kapalı geçtiğimiz bir oyun sahası gibi. Bir amaç üzerine yaşarken gözlerimizi sadece ilerideki o amaca kitler ve yanımızdan geçip giden duygu seline kendimizi kapatırız. Kimi zaman hüzünler, kimi zaman mutluluklar...

Herkes yaşamının belli bir döneminde mutsuz olduğunu düşünmüştür. Mutlu olmak için yollar aramış, farklı eylemlerde bulunmuştur. Fakat ne yaparlarsa yapsın mutlu olmalarına yetmemiştir. Çünkü mutluluk çaba göstererek elde edeceğimiz bir şey değildir. Mutluluk insana ansızın ve çoğu zaman çabasızca gelir. Bazen bir sohbet esnasında, bazen bir tiyatro da bazen de bir yemekte...

Mutluluk... İnsanların ona verdiği değere göre yıllarca değişkenlik gösterip durmuş ve zamanımıza kadar gelmiştir. Zamanla hayat kolaylaşmış fakat mutluluk da bir o kadar insanlardan uzaklaşmıştır. Geçene her yılla sanki daha da mutsuz bir toplum içerisinde yaşamaya başlıyoruz. Asık yüzler, gülümsemeyi unutmuş dudaklar, ışığını yitirmiş gözler...

Pınar, evinin bahçesindeki koltukta oturmuş ellerinin arasındaki limonatasından bir yudum alırken mutlu olduğunu düşünüyordu. Hayır, fark ediyordu. Huzurlu ve mutluydu. Akşamları huzurla uyuyor ve sabahları uykusunu almış bir şekilde gülümseyerek kalkıyordu. Kazanın üzerinden geçen bir buçuk ay evliliklerinde de bir şeyleri değiştirmişti. Savaş, her zamankinden daha ilgili ve zaman zaman endişeli bir adam hâline gelmişti. Pınar, onun bu endişeli tavırları karşısında üzülse de en azından bir süreliğine sesini çıkarmayıp Savaş'ın içini rahatlatacak tavırlarda bulunuyordu. Kendisi komadayken kolay şeyler yaşamadığını tahmin edebiliyordu. Telefonun melodisiyle düşüncelerinden sıyrıldı. Ekrana baktığında Savaş'ın aradığını gördü ve dudakları anında yukarıya doğru kıvrıldı.

"Canım."

"Ne yapıyorsun güzelim?"

"Limonata içip güzel havanın tadını çıkarıyorum, sen ne yapıyorsun?"

"Afiyet olsun. Dersim bitti, birazdan okuldan çıkacağım. Eğer istersen deniz kenarında biraz yürüyüş yapalım mı diyecektim?"

"Olur tabii hemen hazırlanıyorum. Nerede buluşalım?"

"İstersen seni gelip alabilirim?"

"Gerek yok, kendim gelirim."

"Tamam o zaman. Sahile yakın heykelin orada buluşalım."

"Seni seviyorum."

"Seni seviyorum, güzelim." Aramayı sonlandırıp oturduğu yerden kalktı ve elindeki bardağı mutfağa bıraktıktan sonra odaya geçti.

Dolabın kapağını açıp rengârenk kıyafetlerine kısa bir bakış attı. Yeşil çiçekleri olan beyaz eteğini ve beyaz kısa kollu tişörtünü alıp dolabın kapağını kapattı. Üzerini değiştirdikten sonra kirpiklerine maskara sürüp dudağına da yeni aldığı renkli dudak yağlarından birini sürdü. Saçlarını ise sıcakta kendisini bunaltmaması için ördü ve Savaş'ın ona aldığı çiçekli tokalarından kıyafetine yakışacak yeşil tokayı örgüsünün ucuna taktı.

Aynadaki yansımasına baktığında gördüğü yansımayla hâlinden memnun bir şekilde gülümsedi. Rahat ve cıvıl cıvıl gözüküyordu. Çantasını alıp beyaz spor ayakkabılarını da giydikten sonra evden çıktı. Normalde yürüyerek gitse yarım saatini almayacak bir yolu vardı ancak Savaş'ı bekletmek istemediği için otobüs durağına doğru ilerlemeye başladı. Çantasındaki kulaklığını çıkarıp taktı ve telefonundan güzel bir şarkı açtı. Her ne kadar iki kulaklığını da takıp yürümek istese de yaşadıkları yer şehir merkezinden biraz uzaktı ve çevrede çok fazla insan yoktu. Pınar, özelikle haberlerdeki kadın cinayetlerinden dolayı dışarıda kulaklığının iki tarafını da kullanmaktan çekiniyordu. Tek kulaklık ile hem şarkısını dinliyor hem de çevreden haberdar oluyordu ve bu durum onu daha huzurlu hissettiriyordu.