හෞශා අදත් මට ඔයාට කියන්න කතන්දරයක් තියෙනවා.
මම අද ඉස්කෝලෙ ගියා .මාස අටකට පස්සෙ...(ඔයා හිනා වෙන්න කලින් කතාව අහල ඉන්න )
මට කවදාවත් ඉස්කෝලෙ ට පරක්කු වෙලා යන පුරුද්ද නැති හන්දා මම උදෙන්ම ගියා .හරියට හතට කාලක් තියෙද්දි ඉස්කෝලෙ. ලමයි ඉන්නවා. මාව අදුරන කවුරුත් නෑ ...
මම ඔයාට කියල තිබුනා නේද අපේ ඉස්කෝලෙ හම්බ වෙන මුල්ම නා ගහ ලග පාර ගැන..(අමතක නම් ආයෙත් කියන්නම්) එතන ඇතුලු වෙන තැනම නා ගහක් එක්ක අනිත් පැත්තේ උණ පදුරක් තියෙනවා. උණ පදුර ගාව පොකුණකුත් තියේ ..නා ගහ පැත්තේ පේලියට මල් පෝච්චී තියලා .ඒ පාරම වහගෙන ඉන්නෙ නමක් නොදන්න කඩොලාන ගහක්. එයාගේ කයිරූ මුල් අපේ ඔලුවල ගෑවෙන තරම් පහතයි. මම ඉදියේ එයා ලග ...
මම බලන් ඉදියා ඉස්කෝලෙ සීනුව ගහනකල්ම .ඒත් මගේ වයසෙ මම අදුරන කවුරුත් ආවේ නෑ හෞශා ...
ඒ වෙනුවට මට ඇහුනේ කලා හෝල් එකෙ උත්සවයක ලකුණු .ඔහ් එයාලා අපිව පිලිගන්නවද ..මම ඒ බවක් දන්නෙ නෑනේ. මාව පහුකරගෙන ගිය ගොඩක් අයට මම එතන ඉදියද කියලවත් ගානක් වුනෙ නෑ .එයාලා කවුරුත් මම දිහා බැලුවෙවත් නෑ ..(මම ඇගිලි මිරික මිරික ඉදියේ අපේ ඉස්කෝලෙ නීතියක් වගේ රීතියක් තියෙනවා අපිට එහෙම පන්තියේ හැර ඉන්න බෑ එක එක තැන්වල)
ඔයාට කියන්න මම එකපාරක් මාව කොනිත්තුවා.මොකද මට හිතුනා මාව කාටවත් පේන්නැති අවතාරයක් ද කියලවත්. අතු ගාන අක්කා මම හෝදපු මගේ සපත්තු වලටත් ඉදල් කටු ඇනුවේ මම අවතාරයක් වගේ එයාට නොපෙනන කෙනෙක් වෙලාද ...
මං දිහා උපේක්ශාවෙන් හෙවන දුන්න ඒ නමක් නොදන්න ගහ මේ සේරම බලන් ඉදලා එයාගේ කොලයක් මගේ කොණ්ඩෙ අස්සට හැලුවා. නෑ ලමයෝ ඔයා භෞතික වස්තුවක්...
එයා මට එහෙම කිව්වා. මම එයාගේ මුල් වලින් ටිකක් කඩා ගත්තා මතක සටහනක් විදිහට. තව එයාගේ බදේ තැනක පොඩි සමනලයෙක් අවසන් ගමන් ගිහින්...
එයාගේ අත්තටු හුලගට ගැලවෙන්න ඔන්න මෙන්න. මම ඒවා පරිස්සමට අතට ගත්තා.
(මට අත්තටු නැති වුනාට ඒවා පරිස්සමට තියාගතහැකි)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ඉස්කෝලෙ අන්තිම බෙල් එකත් වැදුන ම මාව හප්පගෙන වගේ ගිය මිස් කෙනෙක් ලගට දුවල ගිහින් හරි බයාදුවට මම ඇහුවා මම ඇවිත් ඉන්නේ වෙලාව හරිද කියලා...
" අයියෝ ලමයෝ අපි ඔයාලට එන්න කිව්වේ නවයට .අම්මා එක්ක..කෝ ආවේ නැත්ද ...ආ අරහෙන් ඉන්න අරහෙන් ඉන්න..."
මට ඒ පණිවුඩය දෙන්න යාලුවෙක් වත් නොහිටිය වග මට අමතක වුනා .ඇත්ත මම ආයෙත් පාරක් මිමිණුවා..
ඉස්කෝලෙ ට මාව අමතක වෙලා දැන් අවුරුදු දෙතුන් දහක් වෙලා ....
මම බැරිම තැන පොතක් පෙරල ගත්තා. නවය වෙනකන් ම ඒක කිව්වා .මම ඔලුව ඉස්සුවේ අපේ ඉස්කෝලෙ බෑන්ඩ් සද්දෙට ...
මාර්ච් එකකින් ආචාර කරල අලුත් බැච් එක පිලි ගන්නවා...
මම ඒ පේලිය ඉවර වෙනකල් ම හැංගිලා උන්නා.විභාගෙ දවසක මගෙන් පේපර් තුන හතරක් එහෙන්ම කොපි ගහගත්ත කොල්ලෙක් මාව දැකල එන්නය කිව්වා.
මම ගියේ අන්තිමට ම
මාර්ච් එකෙ අම්මල එක්ක ....
ඔයාට කියන්න හෞශා මම ආවේ ලෑස්ති වෙලා නෙවෙයි. මගේ දුප්පත් බෑග් එක වෙනුවෙන් මම දුක් වුනේ නෑ හැබැයි. (ඒක හොදටම අබලන් මට අලුත් බෑගයක් ඕනම නෑ හැබැයි)
මම හෝල් එකෙ අලුත් ලමයි එක්ක වාඩි වුනා ..ඊටපස්සේ සාමාන්‍ය විදිහට ගොඩක් කතා නැටුම් තියෙද්දි තවත් අසරණ වෙන තැනක් ආවා ...
" කෝ අම්මල ඇවිත් මේවා අත්සන් කරන්න...ආ ඔව් ඒ ගාස්තු අර මිස්ට දෙන්න..."
මම විතරයි එතන භාරකාරත්වයක් ලග නොයිදපු එකම ලමයා ...
ඒ කොහොම වුනත් මම සතුටින් ගෙදර ගියේ අම්ම මට අද අලුත් පොත් ගේන්න ටවුමෙ යනවා කිව්ව හන්ද...
අලුත් පොත් තිබුන...
අම්මා පැත්තකට වෙලා ඇස් වල කදුලු පූරෝන ඉදියා ...
" කලු හැප්පිලා මැරුනා පුතේ ..."
(මං ඔයාට එයා ගැන ඊලග පාර කියන්නම්. මමත් තාම අඩනවා )
♡janje....
YOU ARE READING
hidden feelings
Poesia" අතුරුදහන් වූ මිනිසුන් ශේෂ කළ අතුරුදහන් නොවු හැගිම් මතකෙට ආවඩන විට අතුරුදහන් වීමට අවැසි හිතකගෙ අඳෝනාව..."
