Got Hitched

Welcome Home

Sumisingot na hindi pa rin ako pinakawalan ni Niccolo. Kinulong pa rin niya ako sa kanyang mga bisig.

"I have loved you for a long time. As I said, I will wait for you to come back no matter how long it takes... but how can I wait for you if you run away from me, Isabella."

"N-Niccolo."

"Do you think I'll simply sit and wait? I cannot linger for someone who flees. I will pursue you... even if it means striving for a star beyond my grasp, I shall strive and capture that star to bring you back to me, mahal ko."

"Pero ang mukha ko-"

"Even if your appearance changes, my affection for you will stay unwavering. Your body is just a vessel; it is your heart and soul to which I am devoted, Isabella. My love for you has stood the test of time, and no matter what challenges I face, I will never leave you."

"N-Niccolo." Bumaha ang luha ko lalo sa narinig. I am too pessimistic and keep on running away. I am being too selfish. Ang sarili ko lang ang iniisip ko. Ang nararamdaman ko.

"Umuwi na tayo, let's go home, mahal ko. Naghihintay na ang ating prinsesa." Kusa niyang tinuyo ang luha ko't giniya patayo.

Hindi ko na natagpuan ang sariling kumontra sa halip ay kusang akong sumunod sa kanya. Sa lalaki na s'yang dahilan ng pangarap ko. Si Niccolo.

Niccolo who happened to be the boy I met at the park. The boy who told me once that being a vet somehow extend animals life. Ang batang lalaki na s'yang dahilan kung bakit ko nabuo ang pangarap ko na maging isang doctor ng mga hayop.

***
Mahigpit ang pagkakahawak ko sa kamay ni Niccolo. Nakatayo kami sa harap ng pinto kung saan ang likod niyon ay naghihintay ang aming prinsesa.

"It will be alright, Isabella." Ngumiti siya na kinintalan ng halik ang aking noo. "Chiara is old enough to understand the situation."

Isang ngiti ang sinukli ko na sinabayan ko ng tango. Pinihit ni Niccolo ng doorknob ng pandalawahang pinto. Bumungad sa akin ang malaki at glaramosong sala bukod doon nakita ko si Jigs at ang iba pang kasamahan niya na nakatayo at nakaabang sa pintuan.

"Welcome home, mahal ko." Inakay ako ni Niccolo papasok sa napakalaking mansion.

"Welcome home, Lady Isabella!"

Umalingangaw ang boses ng lahat ngunit may isang magandang dilag ang nakapagpaagaw ng aking atensiyon. She wears a simple white dress. Ang buhok ay kulay mais gaya ng ama niya, mahaba at alon-alon. She's very pretty I can see myself on her. Ang aming liwanag 'si Chiara.'

"Welcome home, mommy." Magiliw niyang hinakbang ang paa papalapit sa akin na may magandang ngiti sa labi.

Nakangiting sinundan ni Niccolo ng tingin ang princesa namin. "Napakaganda ng natin, mahal ko." Pagmamalaki niya.

Umungol ako na hindi hiniwalay ang mata kay Chiara na papalapit sa amin. "Chiara." Kusang ko inabot at kinabig ng yakap ang anak ko kasabay rin niyon ang pagbalong ng aking mga luha. "Chiara, baby." Sumisingot na saad ko na niyakap siya ng mahigpit. "Happy birthday, baby... I am sorry."

"Happy birthday, princess." Bati ni Niccolo sa anak at yumakap sa amin.

"This is the best gift you gave me dad. This is the best birthday I ever had, mommy, daddy." Nangingislap ang mata ni Chiara. "Thank you for coming home, mommy." Gumaralgal ang boses ng anak namin.

"I am sorry, baby."

***
"Sinayang ko ang oras, hindi ko man lang napagtuonan ang kanyang paglaki." Madamdaming hinaplos ko ang noo ni Chiara na sa sandaling ito ay mahimbing ng natutulog.