RUS BEBEĞİ. +18

XIV.Bölüm ♣

♣ ♣ ♣

Gri renkli koltuğun üzerinde oturuyordu. Bir ayağını yere doğru uzatmış, bir diğer bacağını ise dizinin üzerine yaslamıştı. Kafasının arkasında bir gözü yoktu fakat yinede benim geldiğimi gördü ve karşısında duran koltuğu işaret etti.

"Otur."

"Bana köpek muamelesi yapmayı keser misin?" dedim ve bacaklarımı açıkta bırakan, siyah renkli oversize t-shirte baktım. Bununla çok üşürdüm ama başka kıyafet yoktu.

Lorénzo'nun bakışları bedenimi buldu. Beni, saç telimden ayak parmağıma kadar süzdü ve ardından gözlerini devirdi. Benden hoşlanmadığı, etkilenmediği çok belliydi. "Acaba gay mi?" diye düşündüm. Bir erkek benden nasıl etkilenmezdi?

Bacak bacak üzerine attım ve yerimde kuruldum. Ardından gözlerim, cam sehpanın üzerinde duran sigarayı buldu. Mentollü bir sigaraydı. İleriye doğru uzandım ve paketi elime aldım. Sigarayı dudaklarımın arasına sıkıştırdım ve ucunu ateşledim. Ardından bir nefes çektim ve Lorénzo'ya döndüm.

"Seni dinliyorum?"

Tam bu ana kadar tüm hareketlerimi dikkatlice inceledi ve istifini bozmadan, beni yanıtladı.

"Tam olarak, ben seni dinliyordum."

"Anlatmayacağımı söylemiştim."

"Böyle bir seçenek sunmadım."

Sigaramdan bir nefes daha çektim. "Ne duymak istiyorsun?"

"Kaç yaşında katıldın?"

"Sekiz."

Lorénzo'nun gözlerindeki koyuluk yerindeydi ve suratında tek bir mimik dahi oynamadı.

"Yalan söylüyorsun."

Hayır, söylemiyordum.

"Peki o zaman, on altı."

"Sekiz yaşında bir çocuğun bu örgütte olması imkânsız. On altı yaşında bir ergenin de aklını kullanabilecek seviyede olduğunu düşünüyorum. Yeteri kadar zekiysen, uzak dururdun."

"İlk evliliğimi on altı yaşımda yaptım, Lorénzo." Konu ile bir alakası yoktu ama bunu bilmesi gerekiyordu.

"Toplamda beş evlilik için yeteri kadar erken bir yaş. Reşit olmama işini nasıl hallettin?"

"Ben değil, Svarog halletti."

"Evlendiğin adamlar, kimlerdi?"

Hepsi öldürülmüştü, tarafımdan. İsimlerini vermemde sakınca olur muydu?

Düşündüm fakat bir cevap bulamadım.

"Hatırlamıyorum."

"Bu şekilde ilerleyemeyiz."

Lorénzo yerinde doğruldu ve bana doğru ilerlemeye başladı. Koltuğun dibine sinip, süngerle bütünleşmemek için kendimi zor tuttum. Dizlerimi karnıma doğru çektim ve Lorénzo, üzerime eğilip, sigarayı dudaklarımdan çekti. Cam sehpanın üzerine fırlattı ve bana dokunmamaya özen göstererek, üzerime çıktı. Beni, koltuk ile kendisi arasında sıkıştırmıştı.

İki elini koltuğun kolçağına yasladı ve başımı da arasına sıkıştırdı.

"Nasıl.. İlerlemeliyiz?" dedim titreyen sesimle. Ardından yutkundum. Buradan bakıldığında, berbat gözüküyordum.

"Sorduğum sorulara cevap vermelisin."

"Çok kolaysa sen cevap ver."

"Soru sor."