İnan Bana//•Arcen

1

-☆-

Sabah alarmımın çalmasıyla,kalkıp elimi yüzümü yıkamaya gittim.
Okul kıyafetlerim üzerimdeydi,sabah sabah giyinmeyi sevmiyordum geceden böyle giyinip yatmıştım.Çantamda zaten hazırdı,sadece yüzümü yıkayıp çıkacaktım.
Yüzümü yıkadıktan sonra direkt odanın kapısına doğru yöneldim ve ayakkabımı ayağıma geçirdim.Ardından arkama dönüp bir hışımla yanımdaki çantayı sırtıma takıp yurttan çıkarak okula doğru yol aldım.

Yolda her zamanki gibi,gözler benim üzerimdeydi..
Okula sadece bu yoldan gidebildiğim için çok şanssızdım.Bu yoldan okuldaki diğer öğrenciler de geçiyordu.
Ve,neredeyse hepsinin gözlerinin kendimin üzerinde olduğunu hissediyordum.

En sonunda bu nalet okula vardım ve giriş yaptım.Kapüşonumu geçirdim, hızlıca sınıfa gitmek istiyordum tek istediğim buydu.Katlanamaz bir hâle gelmişti bu durum.Dayanılmaz bir hâle gelmişti vücudum.Çöküş yaşaya yaşaya,en dibe batmıştım.Vücudumun dili olup konuşabilseydi,isyan edip dururdu. "Dayanamayacak hâle geldin,ne zaman düzeleceksin!.."
İnsanların benim hakkımda yanlış bildikleri şeyler vardı.
Tam bir aptal olduğum için hiçbirşey yapamamıştım.İlk başlarda kendimi savunmaya çalıştım,bu bir süre sürdü.
Ama anlamadıkları için,anlamak istemedikleri için gün geçtikçe ümidim kesilmişti.
Yurttan okula okuldan yurda,yurda gel,adam gibi doğru düzgün yemek yemeyip okul kıyafetlerinle yat,sabah kalk okula git,yurda gel aynı döngü...

İnsan delirmez miydi bu kısır döngüyü yaşadığı için?Delirirdi.Ben de gitgide deli oluyordum.
Ha,belki de çoktan delirdiğim için,kendimi yeni yeni deli oluyorum sanıyordum.

Şuan bu durumun içinde olmam artık garip hissettirmiyordu.Normalde baya bi his,duygu içinde olmam gerekmez miydi?Zaman geçtikçe neredeyse duygularımı kaybetmiştim.

Evet evet,ben delirmiştim.

Sınıfa giriş yaptığımda en arka yerime doğru yürüyüp oturdum.Kafamı sıraya koydum ve hiçbirşey düşünmeden öylece durmaya başladım.Akıl hastanesindeki insanlardan bir farkım yoktu.Uzun zamandır duygu diye birşey hissetmiyordum kendimde.

Biraz zaman geçtiğinde,bugün psikoloğuma gitmem gerektiğini hatırladım.Derin bir of çektim.
Şimdi soracaksınız,kendine deli diyorsun nasıl psikoloğa gidip kendini anlatabildin diye.
Psikoloğum vardı zaten.Bu olaylardan sonra da delirdim zaten.Psikoloğum sayesinde en azından ne durumda olduğumu idrak edebiliyordum.Şuan delirdiğimi,kafayı sıyırdığımı yeni farketmiştim.Büyük ihtimalle psikoloğum da anlamıştır önceden.Bugün gittiğimde anlatacaktım farkına vardığım durumu.

İçeri nöbetçi öğrencinin gelmesiyle kafamı sıramdan kaldırdım.

"Herkes aşağıya insin tören gibi birşey varmış."

İçimden saydırırken yerimden kalktım.Kimse bugün benimle uğraşmadı diye biraz da olsa birşeyler hissettim.Değişik bir durumdaydım,hangi duyguyu yaşıyordum anlamdıramaz hale gelmiştim.Okuldakiler sağolsun.
İlk kantine gitmek istedim,kantine doğru yürürken,etrafıma bakındım, yine beni herkesin izlediğini farkettim.

Üzerime doğru geliyorlardı,nefesim daraldı yine.
Panik atak geçirecektim.hepsi etrafımı sarıp konuşmaya başladı.

İlk olarak,en çok bana hakaret eden kişi benimle konuşmaya başladı.

"Aa,bizim Arif'cik de buradaymış ha?"

Ardından,başkası.

"Ulan mal,her gördüğümde seni duvardan duvara atasım geliyor. Nasıl yapabildin onları?"

Ardından,bir başkası.

"Onda duygu yok ki."

Her bir taraftan ses geliyordu.

"Yapar o.Gerçek yüzünü gördük bunun.Okulda tek başına dolaşmasından belliydi."

Etraftan sesler gelmeye devam etti.

Yine hakaret etmeyi başlatan kişi konuşmaya başladı.En çok psikolojimi bozan.
Kimdi o ya..hatırladım.

Cenan.

"Diye diye dilimizde tüy kalmadı.Sen..nasıl bir adisin,haysiyetsizsin?Gördükçe hakaret edesim geliyor..."

Dedikten sonra,yüzünde alaycı bir ifade oluştu,konuşmaya devam etti.

"İnsanlara bunları nasıl yapabildin karaktersiz,vicdansız!EN BAŞINDAN FARK ETMİŞTİM ZATEN BUNLARI SENİN YAPTIĞINI,SENİN YÜZÜNDEN HERKESİN PSİKOLOJİSİ BOZULDU BE AMA SEN HÂLA BU OKULDASIN.BU OKULDA DURMAYA NASIL YÜZÜN OLABİLİYOR AKLIM ALMIYOR,ÖKSÜZ YETİM ÇOCUĞU SENİ,BU OKULDA KİMSE İSTEMİYOR SENİ!!"

Bu laflardan sonra,iyice deliye döndüm.Tir tir titriyordum,beynim işlevini yitirmiş gibiydi,belki de öyleydi.Dengemi kaybedip yere düştüm.

Ellerim başımda,kendime vuruyor,her yerden bir hakaret savruluyordu.
Gözlerimden yaşlar akmaya başladı.
Nefesim gitgide daralıyordu.

Daha önce bu kadar feci,dehşet bir şekilde panik atak geçirmemiştim.

Etrafımdaki sesleri gitgide boğuk duymaya başlamıştım.
Önüme baktığımda,geceleri gördüğüm travmamın,gözlerimin önüne gelmesini izledim.Tekrar canlı canlı o anı yaşamamak için ayaklandım ve aniden ard arda silah sesi duydum.Öyle bir panik olmuştum ki,koşarak kendimi okulun dışına attım.
Nereye gittiğimi bilmez bir şekilde,koşuyordum,vücudumu kendim yönetmiyordum sanki.
Ellerim hâla kafamda,kendime vuruyordum.

Kendimi aniden yüksek biryerin eşiğinde buldum.Yere oturup sakinleşmemi bekledim ama nafile.Her saniye gitgide kafayı yiyordum.Artık yolun sonuna gelmiştim galiba.Benim gibi birinin sonu da zaten böyle olurdu.Kafayı sıyırmıştım resmen....

demek ki buraya kadarmış?

Kendimi aniden ayakta buldum ve kafamı aşağı doğru uzattım.Uçurumun dibindeydim.O kadar yüksekti ki,başım dönmeye başladı,ve ardından gözüm karardı...

=×=+=×=+=×=+=×=+☆=+=×=+=×=+=×=+=

Herkese merhaba,ArCen fici yazmak istiyordum uzun zamandır,son açıklamadan sonra yazmayacaktım ama hep yazmak istiyordum ve yazma kararı aldım.Umarım ilk bölümü beğenmişsinizdir<3
Sonraki bölümde görüşürüz...♡