İnan Bana //•Arcen

20

-☆-

Aradan bir kaç hafta geçmiş,iyice duygusuzlaşmıştım.Herkes durmadan yarını yokmuşcasına uzaktan bana hakaretler ediyordu.Özellikle Cenan.Asla beni anlamayacağını düşündüm.Atakan bana yardım ediyordu,Emre ise vücudundan dolayı hâlen okula gelememişti bile.

Tek bir hakaret kaldıracak gücüm kalmamıştı.

-------☆-------

Sabah alarmımın çalmasıyla,kalkıp elimi yüzümü yıkamaya gittim.
Okul kıyafetlerim üzerimdeydi,artık sabah sabah giyinmeyi sevmiyordum geceden böyle giyinip yatmıştım.Çantamda zaten hazırdı,sadece yüzümü yıkayıp çıkacaktım.
Yüzümü yıkadıktan sonra direkt odanın kapısına doğru yöneldim ve ayakkabımı ayağıma geçirdim.Ardından arkama dönüp bir hışımla yanımdaki çantayı sırtıma takıp yurttan çıkarak okula doğru yol aldım.

Yolda her zamanki gibi,gözler benim üzerimdeydi..
Okula sadece bu yoldan gidebildiğim için çok şanssızdım.Bu yoldan okuldaki diğer öğrenciler de geçiyordu.
Ve,neredeyse hepsinin gözlerinin kendimin üzerinde olduğunu hissediyordum.

En sonunda bu nalet okula vardım ve giriş yaptım.Kapüşonumu geçirdim, hızlıca sınıfa gitmek istiyordum tek istediğim buydu.Katlanamaz bir hâle gelmişti bu durum.Dayanılmaz bir hâle gelmişti vücudum.Çöküş yaşaya yaşaya,en dibe batmıştım.Vücudumun dili olup konuşabilseydi,isyan edip dururdu. "Dayanamayacak hâle geldin,ne zaman düzeleceksin!.."
İnsanların benim hakkımda yanlış bildikleri şeyler vardı.
Tam bir aptal olduğum için hiçbirşey yapamamıştım.İlk başlarda kendimi savunmaya çalıştım,bu bir süre sürdü.
Ama anlamadıkları için,anlamak istemedikleri için gün geçtikçe ümidim kesilmişti.
Yurttan okula okuldan yurda,yurda gel,adam gibi doğru düzgün yemek yemeyip okul kıyafetlerinle yat,sabah kalk okula git,yurda gel aynı döngü...

İnsan delirmez miydi bu kısır döngüyü yaşadığı için?Delirirdi.Ben de gitgide deli oluyordum.
Ha,belki de çoktan delirdiğim için,kendimi yeni yeni deli oluyorum sanıyordum.

Şuan bu durumun içinde olmam artık garip hissettirmiyordu.Normalde baya bi his,duygu içinde olmam gerekmez miydi?Zaman geçtikçe neredeyse duygularımı kaybetmiştim.

Evet evet,ben delirmiştim.

Sınıfa giriş yaptığımda en arka yerime doğru yürüyüp oturdum.Kafamı sıraya koydum ve hiçbirşey düşünmeden öylece durmaya başladım.Akıl hastanesindeki insanlardan bir farkım yoktu.Uzun zamandır duygu diye birşey hissetmiyordum kendimde.

Biraz zaman geçtiğinde,bugün psikoloğuma gitmem gerektiğini hatırladım.Derin bir of çektim.
Şimdi soracaksınız,kendine deli diyorsun nasıl psikoloğa gidip kendini anlatabildin diye.
Psikoloğum vardı zaten.Bu olaylardan sonra da delirdim zaten.Psikoloğum sayesinde en azından ne durumda olduğumu idrak edebiliyordum.Şuan delirdiğimi,kafayı sıyırdığımı yeni farketmiştim.Büyük ihtimalle psikoloğum da anlamıştır önceden.Bugün gittiğimde anlatacaktım farkına vardığım durumu.

İçeri nöbetçi öğrencinin gelmesiyle kafamı sıramdan kaldırdım.

"Herkes aşağıya insin tören gibi birşey varmış."

İçimden saydırırken yerimden kalktım.Kimse bugün benimle uğraşmadı diye biraz da olsa birşeyler hissettim.Değişik bir durumdaydım,hangi duyguyu yaşıyordum anlamdıramaz hale gelmiştim.Okuldakiler sağolsun.
İlk kantine gitmek istedim,kantine doğru yürürken,etrafıma bakındım, yine beni herkesin izlediğini farkettim.