İnan Bana//•Arcen

13

-☆-

Yavaştan canım sıkılmaya başlamıştı.Club'deki sesler de dayanılmaz hale gelmişti benim için.
Kendime gelmiştim,ama bu ortamda da başım ağrımıştı.Birazdan kalkacaktım.
Ardından,yüksek bir ses duydum.

"HEY!İyi misin?"

Bu,barmen çocuktu.
Kafamı ona doğru çevirdim ve tekrar konuşmaya başlamıştı.

"Bir süredir gözlerin kapanıyor.Yorgunsun galiba,gözlerini geri açsan da yine kapanıyordu.Ben de sana seslendim."

"Ha..şey... teşekkür ederim.Bir bardak soğuk su alabilirmiyim?"

"Tabii,getiriyorum." Arkasını döndü,kısa sürede getirmişti.Boğazım kupkuru olmuştu.

"Teşekkürler." Diyip suyu aldım.Kafama dikip tekte bitirmiştim.Nasıl bu zamana kadar dayanabilmiştim bilmiyordum,boğazımdan su geçer geçemez kendime gelmiştim.

Ve birden,pat diye club'e giriş yapılmıştı.

"GENÇLER,SAKİN OLUN LÜTFEN,HERKES YAVAŞ YAVAŞ BURADAN ÇIKSIN.ODALARINIZA GİDECEKSİNİZ,ANLAŞILDI MI,HEMEN!!"

Aniden birininin buraya pat diye girip konuşmasından sonra,herkesten uğultu çıkmaya başladı.

"YİNE BİRŞEY OLDU DEĞİL Mİ?"

"BİRİSİNE ZARAR MI GELDİ?"

"BİLİYORUZ!AÇIKÇA ANLATIN BİZLERE!!"

"NE OLDUĞUNU AÇIKLAYACAK MISINIZ??"

Refleksle gözlerimi kapattım.

"Sakin ol Arif,birşey yok,şuan güvendesin,kendine gel Arif!"

Kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum.Hiç beklemediğim anda böyle birşey olmuştu.Buraya gelen adam,açıkça konuşmamış,ama anlayabiliyordum.Herkeste anlamıştı.Galiba,o buradaydı.

Terlediğini hissediyordum,herkes bir yandan bağırıp aceleyle dışarı çıkıyordu.İçkiyi fazla kaçırmış olanları güvenlikler yardım ederek çıkarıyorlardı.
Bu ortamda nefes alışverişlerim zorlamıştı.Neyse ki şuan kendimdeydim.
Titriyordum ama,sakin kalmam lazımdı.Burada panik atak geçirmek asla istemiyordum.Terlemiştim,titreyen ellerim ile,alnıma düşen tutamları geriye doğru attım ve panikle yürümeye başladım.

Ve cenanı gördüm.Hala buradaydı.Şaşmaz,herzamanki gibi bana kaşlarını çatmış bakıyordu,aynı garip,derin düşüncelere dalmış bir şekilde.Ona baktığımda gözleri üzerimdeydi.Bakışmamızdan hemen sonra,arkadaşlarının olduğu tarafa doğru dönmüş,kalktıklarını görünce de etrafıma bakınmıştı.Arkadaşlarını dışarı doğru çıkarmaya başlamıştı.Herkes otele doğru telaşla koşuyordu.
Bende otele doğru koşmaya başladım.
Çok geçmeden rehberlik hocamı gördüm.

"ARİF! İyi misin oğlum?Hemen odana çık,ben neler olduğunu tam bir öğreneyim,tamam mı!?"

Sadece kafamı sallamakla yetindim,o anki panikle merdivenlerden hızla çıkmıştım.
Kapının önünde soluklanmaya başlamıştım.

"Nalet olsun..nalet olsun..!"

Kapıyı açıp yatağa oturdum.Ellerimi kafamın arasına götürdüm.Kendimi dizginleştirmek için bir süre öyle bekledim.
Ne kadar geçti bilmiyorum ama,odaya hoca girdi.

"Arif,toparlan hadi,herkes gidiyor buradan."

Demesiyle gözüm döndü.Nasıl sakinleştirdiğimi bilmediğim vücudum,tekrar tetiklendi.

"ALLAH AŞKINA BLNEREYE GİDİYORUZ YA?NELER OLUYOR,NELER?!AÇIKLAYIN ARTIK!BİZ BURAYA BOŞUNA MI GELDİK!?O ÇOK BİLMİŞ MÜDÜR YOK MU!KİMSEYİ KORUYAMAYACAKLARSA BİZİ BURAYA GETİRMEYECEKLERDİ!ALLAH BİLİR KESİN BİRİSİNİ ÖLDÜRMÜŞLERDİR!" bunları derken,bir duvarın kenarına geçip çömelmiş,ellerimle kafama sertçe  vurmaya başladım.

"YAPMA OĞLUM DUR,SAKİN OL!"

Ellerimi durdurmaya çalışmıştı,ilk başaramasa da,artık gücüm kalmamıştı.
Durdurduktan sonra,daha sakin bir tonla konuşmaya devam etti.

"Arif,bak ben buradayım.Herşeyi anlatacağım,lütfen sakinleş ama ilk bavulunu,eşyalarını toparlamak gerek.Hadi birlikte yapalım." dedi.

Artık nasıl bir hâl içindeysem,gözlerim kapalı kafamı duvara yaslamış bir şekilde duruyordum.Tek istediğim dinlenmekti.
Bir panik atak geçirince,direkt yoruluyordum.Nalet olsun,bünyeme.

Hoca benim bu hâlimi farkedip,kendi toparlamaya başlamıştı.
Bir süre sonra beni ayağa kaldırdı.Ter içindeydim.Kafamı peçete ile silmeye başlamıştı.O sırada yandaki aynaya baktım.

Gözlerim yine kızarmış,rengim atmış,solmuştu.

Asansöre binip aşağı kata indik.Birkaç kişi ellerinde bavullarıyla etrafa laflarını savuşturuyordu.En son biz kalmış olmalıydık.

"Oğlum,sen otobüse bin.Yerimiz zaten aynı.Ben de kendi bavulunu odanın kapısından alıp geliyorum."

Kafamı onaylardasınız sallayıp otelin dışarısına doğru yürümeye başladım.

Bizim olduğumuz otobüse yürüyüp dışarıdaki bekleyen şoföre konuştum.

"Abi.Bavulumu bir hallediversen."

Bakışları bana dönmüştü.

"Tamam ver,bizde seni bekliyorduk."

"Rehberlik hocası da geliyor,birazdan."

"Tamamdır."

Sesimdeki bitkinliği fark etmiştim.Ama kafaya takmadım,sonuçta şu olaylar varken.Allah bilir neler neler olmuştur.Tek benim değil,artık herkesin psikolojisi bozulmuştu.

Kendimi yorgun halimden çıkarıp iyi gözükmeye çalıştım.Otobüsün merdivenlerini çıkıp,biraz ter içinde olan tutamlarımı geriye attıp arkaya yürümeye başladım.
Etrafa bakmak istemiyordum.Yine cenan denilen manyak çocukla gözgöze gelmek istemiyorum.Zaten berbat haldeyim.Anlamsız bakışlarını birdaha görüp üzerimde hissetmek istemiyordum.Bir gün cesaretim olursa gidip soracaktım en azından öyle düşünüyordum.

Ciddi olan bakışlarımı yere kitlemiş olan gözlerimi koltuğuma çevirdim.
Sırtımdaki fazla küçük olmayan çantayı üste attım ve koltuğa kendimi bıraktım.

Gözlerimi kapatıp dinlenmeye çalıştım,ama olmadı.Yine ne olmuştu da,böyle apar topar gidiyorduk,bilmiyorduk.

Ardından otobüse Rehberlik hocası da geldi ve yanıma oturdu.

"Şimdi dinlen,kafanı yorma oğlum.Neler olduğunu anlatacağım,merak etme." dedi.
Sadece dinlenmek istiyordum.

Çok uzatmadan ağzımdan onaylar
bir şekilde mırıltı çıkardım ve kısa
bir sürenin ardından uykuya daldım.

-☆-