KÖZ KURUSU

2.6

iyi okumalarr
kuzeye sövmeyi unutmayın
urazı sevmeyi unutmayın
buralara yıldızlar
yerlestirmeyi
unutmayın
🌟🌟🌟

"Noldu Eflal ne o baktığın?" şoka girmiş şekilde telefona bakıp dikilirken Arya yanıma gelip telefonu elimden aldı ve sinirle soluyup bileğimi tuttu.

"Hadi, Uraz'a haber vereceğiz." başımı sallayıp onu takip ederek odadan çıktık. Hızla turnuva salonuna ilerlerken soğuk yemiş gibi ürperiyordum.

Turnuva salonunda olmadıklarını gördüğümde daha çok korkmuşken gözlerim hafif dolmaya başlamıştı. Normalde agresif dik başlı ben, ağlak sulugöz bir kıza dönüşmüştüm. "Telefondan arayalım." dedim, mantıklı olduğunu düşündüğüm bir çözüm sunarak.

"Ara hadi." Arya elime telefonu tutuşturduğunda sadece onun kayıtlı olduğu rehberde onu aradım. İkinci çalışında telefon açılmıştı.

"Eflal." Kuzey'in sesini duymamla gözlerimden bir damla yaş aşağı indi.

"Ne var Kuzey? Ne istiyorsun ne var?"

"Ne isteyeceğim güzelim, sakince bana gelmeni istiyorum." ukalaca çıkan ve bilmişçe konuşan bu sesten nefret ediyordum.

"S*ktir git." diyerek sakince kapattım telefonu.

"A*ına koyduğum telefona da sızmış." dedim sinirle, Arya da kendi telefonundan Can'ı arıyordu. "Alo Can, nerdesiniz? --- Tamam bekleyin kıpırdamayın geliyoruz biz. --- Tamam açık kalsın olur." Arya telefonu hoparlöre almıştı, elimden tutup asansöre doğru ilerledik birlikte. Giriş kata bastıktan sonra sakince derin nefes alıp vermeye çalışıyordu.

Birine zarar gelmesinden çok korkuyordum.

"Sakin ol yavrum, sakin ol. Bir şekilde hallolacak, sakin ol."

"Arya ne sakince durması? Ya benim yüzümden birinin başına bir şey gelirse, ya o it birine zarar verirse ne olacak? Ben nasıl buradaki insanların suratına bakayım?" sesim ağlamaklı çıkmaya başlamıştı, Arya başımı tutup omzuna yasladığında direnmeden ondan güç almak istercesine gözlerimi kapattım ve derin bir nefes aldım.

Hem siniri, hem üzüntüyü, hem pişmanlığı ve yanındaki tonlarca duyguyu aynı anda yaşıyordum.

"Hiçbir şey olmayacak ve zaten senin yüzünden olmayacak. Bu grup birlik grubu Eflal, kimse gelip sana 'senin yüzünden bana böyle oldu' demez. Herkes birbirinin yanında, ve senin de yanındayız." Ömrüm boyunca hepsine minnettar kalacağımı bilerek dinlemiştim bu sözleri, o sırada da asansör kapısı açılmıştı. İlerde Uraz'ı gördüğümde adımlarımı hızlandırıp huzurumu yeni bulmuşum gibi sarıldım ona. Kollarını hemen boynuma doladıktan sonra saçıma bir öpücük kondurdu.

"Bebeğim, bitanem korkma. Korkma hiçbir şey olmayacak, hepimiz burada güvendeyiz."

Ondan bedenimi ayırıp mesajlara girdim ve Kuzey'in attığı mesajı gösterdim ona. "Görünce seni arayayım dedim, telefonu Kuzey açtı."

Gözleri çok hafif bir şaşkınlığa bürünürken telefonu Can'a uzatıp kaş göz yaptı ve Can da başıyla onayladı onu. "Gel odaya gidelim birlikte, şu an için en güvenli yer orası." elimi tutup beni götürmeye çalışınca dönüp Arya'ya baktım, bana içinde umutla hafif bir tebessüm ettiğini gördüğümde ona 'dikkatli ol' deyip öpücük attım ve Uraz'la odaya çıktık.