KÖZ KURUSU

2.7

canikomlar yıldıza
basmayı ve glosslarınızı
tazelemeyi unutmayın

iyi okumalarr💖💖

"Evimizi de bulduk, evlenmek kaldı."

"Şu işler hallolsun." dedikten sonra başımı Uraz'ın göğsüne bıraktım. Sakinleşmek istiyordum.

Uraz tek kolunu benim sırtıma sarmış, diğer eliyle laptopta birkaç şeyle ilgilenirken ben ne kadar onu izlesem de bir şeyler düşünmeye başlamıştım, kimseye haber vermeden bazen buradan gitmek istiyordum.

Urazla tabi.

Ama bizim gitmemiz burayı ya daha fazla yıkarsa diye korkuyordum, grubun üyelerine biz zarar gelirse bunun suçluluğunu benden çok Uraz hissederdi. Ve ben artık birinin bir şeyler düşünmesini istemiyordum, artık sadece huzur istiyordum, mutlu olmak istiyordum.

Kurtulmak istiyordum.

"Uraz." dedim ekrana bakmaya devam ederken.

"Hep birlikte gidelim buradan." dedim aniden, cümlemi maksimum bu kadar toparlayabilmiştim.

"Kuzey'in cezasını kesmemiz lazım, peşimize düşer, eninde sonunda da bulur."

"E bıkar belki bulana kadar." dedim, bıkmazdı. Sadece bi umut olsun istiyordum. "Grubun her üyesi farklı yerlere dağılır, gerekirse uzun süre sürekli yer değiştiririz grupla buluşmayız."

"Bebeğim, Kuzey'in ölmesi gerekiyor." Uraz net konuşuyordu, sesinde duygu bile yoktu. Kolunun altından çıkıp ona baktığımda hala gözleri laptoptaydı.

"Zamanında neden yapmadın madem ölmesi gerekiyordu?"

"Çünkü ölüm onun için kurtuluş Eflal, o kadar kolay kurtulmamalı." dediğinde derin bir nefes alıp bıraktım, hala bana bakmadan konuşuyordu.

"O zaman bırak şimdi de kendini kurtulmuş saysın, bizi bulamayacak buradan gidersek Uraz. Hadi ama, konuşalım diğerleriyle de. Hep beraber daha mantıklı bir şey bile bulabiliriz."

"Eflal korkak mıyız kaçacağız? Ne gerek var? Yakında ölecek zaten." dediğinde artık sinirim iyice zıplamıştı. Bana bakmadan konuşuyor hiçbir dediğimi beğenmiyordu.

"Sırf korkak olmamak için mi kalmak istiyorsun?"

"Alakası yok Eflal, sadece ölmesi gerekenlerin öleceğini söylüyorum. Kimseyi tehlikeye atmadan."

"Gidersek kimse tehlikede olmayacak." dediğimde sesim tıslarcasına çıkmaya başlamıştı.

"Olacağız Eflal neyini anlamıyorsun? Berkay takar peşimize adamlarını, ilk boşlukta da ensemize çökerler. Basit sanki söylediğin kadar." dediğinde artık gözleri beni bulmuştu ama benim sinirlerim artık yamulmuştu.

"Belki bazı şeyler görmek istemeyeceğin kadar basittir Uraz."

"Belki de senin tahmin ettiğin gibi basit değildir Eflal. Ben sadece seni değil tüm arkadaşlarımı korumaya çalışıyorum, aklımda bir değil yirmi kişi var." sesinden hissediliyordu hafif sinirlendiği.