Tam iki gündür okula gitmiyordum. Bu süre zarfında , Necmi ile bir sürü psikiyatri kliniğini arayıp fiyat bilgisi aldık. Hepsi çok pahalıydı , devlette zaten yer yoktu. Özel bir psikiyatriye , bir şekilde gitsem bile daimi olarak oraya gitmem beni maddi olarak baya zorlayacak gibiydi.
Necmi yardım etmeyi teklif etse de ondan ne kadar para alabilecektim ki . Kaç seans gitmem gerektiği bile belli değildi.
Psikolog konusunda da Necmi ikna olmamıştı. Gerekirse ilaç kullanmam gerektiğini söyleyip duruyordu. O yüzden psikiyatrist arıyorduk. Ama iki gün sonunda ikimizde maddi olarak vazgeçip , her gün devletten randevu almak için e randevuya bakmaya karar verdik.
Artık okula gitmem gerekiyordu. Durumu çokca ertelemiştim. Ozan o günden sonra bana bir kaç kez daha mesaj atmıştı. Her mesaj geldiğinde değişen surat ifademden, Necmi ters bir şeyler olduğunu anlayıp telefonuma bakmıştı. Attığı mesajları göz devirerek okuyup , sonra da Ozan'a engeli basmıştı.
Ozan'ı engellemiş olması içimde bir yerleri yaksa da , mallığıma kendimi kaptırmayıp ona ayak uydurdum.
Bir sonra ki gün kahvaltı masasında Necmi
" bir gün daha dinlenmek ister misin?" Diye sorduğunda , bende kendime bunu sormakla meşguldüm.
Okula gerçekten gitmek istemiyordum. Aşık tarafım Ozan 'ı hala çok özlesede, artık kırgın tarafım ağırlık yapıyordu. Ama elbet yüzleşeceğim gerçeklerden de kaçmak istemiyordum. Kafam karman çorbandı. Ne yapmam gerektiğini , nasıl davranmam gerektiğini bilmiyordum. Birilerinin benim yerime karar vermesine ihtiyacım vardı.
" ne yapmalıyım ?" Dedim çatalla peynirimi ezerken.
" cevap sen de ne yapmak istiyorsan onu yapmalısın."
" karar vermek istemiyorum. Sen seç onu yapacağım. " Dediğimde
Necmi bana tuhaf tuhaf bakmaya başladı.
" iyice yedin sen kafayı."dedi hafifçe gülerken
" Necmi bir şey düşünmek istemiyorum. Sen ne dersen onu yapacağım lütfen bugünlük kararlarımı sen ver." Dedim.
Hala beni pek anladığını düşünmüyordum ama derince bir of çekti. Bu hareketiyle dediğimi yapacağını anladım.
" okula gel. Elbet yüzleşeceksin kendini daha fazla eve kapatma bence."Dedi.
" peki öyle yaparım." Dediğimde ikimizde sessizce kahvaltımızı etmeye devam ettik.
....
Ayakkabılarımı giyerken , kafam da geri dönmek için sürekli bir ses beni ikna etmeye çalışıyordu.
Necmi sanırım ne düşündüğümü fark etmiş olacak ki
" Tuna bak bana bir." Diyerek beni kendine çevirdi.
Konuşmaya devam ederek
"kolay olacak demiyorum . Hatta çok zor olacak ama yapmak zorundasın ve yanında olduğumu biliyorsun değil mi?"dedi.
" biliyorum. " Diyerek birden tutup sıkıca sarıldım.
İhtiyacım olan tek şey buymuş gibi uzun uzun sarılmama izin verdi.
" Hadi bakalım küçük Emrah toparla kendini sürekli hüzünlü olmandan sıkıldım." Diyerek arkamızdan kapıyı kapattı.
Okula yaklaştıkça gerginliğim gitgide çoğaldı. Kendimi toparlayıp, asla emin olmadığım ama öyle gibi gözükmeye çalıştığım adımlarla sınıfa girdim.
