"Benim benden başka kimsem yok, senin senden başka kimsen yok. Gel biz olalım? "
Hayallerine giden yolda hayallerinden olunur mu hiç?
Hem de bu kadar yakınken.
Değişir mi bir insan bu kadar? Başkalaşır mı intikam hırsıyla?
Ben Tomris Deren Akay...
Seni güzel bir bölümle karşılıyorum. Umarım beğenir ve desteklerini esirgemezsin.
Şimdiden keyifli okumalar.
------
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"O da yaşıyor olabilir mi?" Deyiverdim. Tüm ümit kırıntılarımla. Ben bile şaşırmıştım ağzımdan çıkanlara
"Bilmiyorum yüzbaşı. Oğuz ile yan yana olmaları Oğuz'un patlamada hiç yara almamış olması çok tuhaf ama... Ama o tip bombalar temassız patlamaz bunu biliyorsun. Çok uçuk bir ihtimal. Patlama öncesi Oğuz'u göndermiş olabilir." Haklıydı. Benim sadece kuruntum olsa gerekti.
"Başvursam tekrar Dna için test yapılabilecek kimse bile yok. Tek Ateş var. Allah'ım sen güç kuvvet ver. Akıl fikir ver bana." Binbaşı kafasını geriye yaslayıp
"Tomris. Bunun için onay bile vermezler. Kabul etmezler biliyorsun. Serdar rütbeli ve başarılı bir askerdi." Haklıydı. Her seferinde olduğu gibi. Yine haklıydı. O kafasını geriye yaslamış dururken çantama attığım zarfı aldım elime. El yazısı oldukça tanıdıktı.
Zarfı yavaşça açıp incelemeye başladım. İlk okuduğum kelime ise beni yere mıhlamıştı.
"Deren'im..."
Titreyen ellerime ciğerlerime sıkışıp kalan nefeste eşlik ediyordu. Nefes alamayacak kadar güçsüz değildim. Ama artık nefes veremeyecek kadar yorgundum, Tek bir harf okuyabilecek gücüm kalmamıştı. O kadar acı ve özlem biriktirdim ki içimde,Aldığım nefes bile içime batıyor. Ağlamak korkunun uzun, sesli bir nefes verişiydi. Boğazımdan çıkan hıçkırık ile olduğum yerden hızla kalktım.
"Deren'im...
Sana bu mektubu yazarken içimde kopan fırtınaları biraz olsun anlayabilmen adına yazıyorum. Veda etmek için önce bir araya gelmek gerekir. Bu acımasız hayat sana veda edebilme şansını bile çok gördü bana. Bu satırları okuduğuna göre eminim.
İçimde binlerce duygu biriktiği şu anı anlatmak gerçekten imkansız. Seni ne kadar çok sevdiğimi ve sensiz yapamayacağımı bilmeni istiyorum. Ama şu an ayrılığın zorunlu olduğunu kabullenmek zorundasın sende bunun farkındasın biliyorum.
Bu gün günlerden 7 mayıs. Saat 1:48 ve sen şu an yatakta melekler gibi uyuyorsun. hava birazdan bozacak gibi arada esen hafif rüzgar odayı serinletti. Sulamayı unuttum diye söylendiğin çiçeklerin toprağına çiseleyen yağmur taneleri düştü.
Bir operasyona çıkacağız ki maalesef sen gelmeyeceksin. O kadar absürt bir sebebi var ki aslında ama sana söyleyemem. O kadar sır var ki. Gizlenen ve senden gizlediğim. Sadece eğer seni kırarsam affet beni.
vatan sana canım feda derken dışım; içim, vatan sensin be aşkım diye haykırdı bu gün. Toprağın olmaya çalışmak varken, mezarın oldum. Nehir olup akmak varken, deren olup taştım. Güneş olmak varken, gölgen oldum beni affet. Seni de yanımda götürüyorum. Kalbimde. Kalbimim bütününde seninle.
