İmamın oğlu

•27• HAMİLEYİM

Selim

1 hafta geçmişti. Aslında biliyordum...
Annemlerin evine değilde bir otelde kalacağını. Onu bulmamak içinde telefonunu burda bırakmıştı. Onu telefon numarasından bulmam için süremden saniyeler bile alamadığını biliyordu. O yüzden burada.
bıraktımıştı.

Ona ulaşamıyordum. Bir kaç yakın otele gitsem de orada öyle biri olmadığını söylüyorlardı. Merak içimi daha da sarmaya başlamıştı. Biliyorum tek kalmak istiyordu ama bir hafta fazla idi.

İşe gitmek için ayakkabımı ayağıma geçirip kapıyı açtım. Açtığımda ise yerde bir kağıt bulamamla şok içerisinde kalmıştım. Bu da neyin nesi ?Elime aldığımda ise

Boşanma kağıdı..

Olduğumu fark etmem hızlı sürmemişti. Beni bu kadar kolay silecekmiydi gerçekten. Ben onun için geceleri uyumazken o bir haftada kararını verip silecekmiydi beni.
Altada imzasını atmış. "Mahkemede GÖRÜŞÜRÜZ :)" yazmayı ihmal etmemişti.

Ben daha bunu annemlere bahsetmemiştim ki.

Annemler, mutlu mesut yaşadığımızı zannediyorlar. Biz ise boşanma durumdayız. Hızla kağıdı buruşturup yere attım.

Annemlere gitsem acaba yol bulurlarmıydı bilmiyorum ama belki bizi barıştırmak için dileği ikna ederlerdi.

....

"Oğlum siz iyimsiniz." Dedi ciddi bir ses tonuyla. "Boşanma bir oyun değil."
Sesi daha da yüksek çıkıyordu.

"Anne biliyorum... ama dilek... O artık istemiyor." Sinirle soluklandı.

"Kim yerinde olsa aynısını yapardı."

"Ama anne-" sözümü kesip devam etti.

"Barıştırmam zor oğlum. Kızın en zayıf noktasından vurmuşsun." Sanki ben hiç pişman değildim lan. Vicdan azabından deliriyorum burda kimsenin haberi yok.

"Ama biz boşanamayı-" yine sözümü kesti.

"Tek bir sebebte. Eğer yapmışsanız ayrılık sizin için zor olmalı." Kaşlarımı çattım.

"Neyi?" Biraz duraksayıp sordu. Sanırım sormaktan çekiniyordu.

"Oğlum Dilek hâlâ bakiremi?" Bunu soracağını tahmin etmediğim için ona aval aval bakama başladım.

"Oğlum cevap versene." Kafamı sağa sola olumsuz anlamında ağır ağır salladım.

"Hayır." Annem elimi tuttu.

"Oğlum oyun değil bu, söyle dileğe gelsin. Bir şekilde haticeyle birlikte ikna ederim ben onu."

"Sorunda işte orda anne. Dilek nerde bilmiyorum. Mahkemede GÖRÜŞÜRÜZ diyor. Birde kapının önüne boşanma kağıdı koymuş." Hatice ablam atladı.

"Oha ya ben hâlâ inanmıyorum. Nasıl ikna ettin dileği." Hangi dille konuşuyorlar bunlar ben neden anlamıyordum. "Neyi abla neyi."

"Dilek çok utangaç bir kız." Ne demek istediğini anlamıştım. Cevap vermemek en iyi karardı. Dilekle olan o gece ilişkimizden bahsediyordu. Bilmiyordum bende bilmiyordum... bir anda olmuştu.

Bana o gece süpriz yaptığı "çocuklarımın babası" gecesi yapmamıştık. farklı bir gecede ansızın olmuştu.

bakışlarımı anneme çevirdim. "Anne ne yapacağız şimdi?"

"Oğlum kimseyi zorla tutumazsın. hâtâ bunu benden ve herkesden daha iyisini bilen sensin." Kafamı salladım.

"yani boşanma en iyi karar mı diyorsun." başını salladı hafifçe.

sanırım bu yoldan başka çarem yoktu.

....

akşam saat 11.24 civarlarıydı.
buruşturduğum kağıdı alıp eski haline getirmeye çalışıyordum. ama kâğıtda benim gibi bükülmüştü.

Elime kalemi aldım bu kağıdı imzalamam en iyisiydi ikimiz içinde.

kapı çalındı.

Allah Allah bu saate kim gelebilirdi?
doğruca kapıya gidip açtım.

Dilekti.

Evet, evet dilek gelmişti.
ama ağlıyordu. hüngür hüngür ağlıyordu. ne olduğunu anlamaya çalışıyordum.

"Dilek?" O kadar ağlıyordu ki gözleri şişmişti.

"dilek ağlama... tamam vallaha imzaliyordum kağıdı. Dilek... Ağlama..." ağlaması daha da şidetleniyordu.

yaşlı gözlerini gözlerime çevirdi.

"Se-selim." Dedi ama devam ettiremedi çünkü ağzından bir tane daha hiç kırık kaçmıştı.

"Hamileyim."

__________

Evet askolarimm. nasılsınız????

bomba gibi bir bolumdu bence bir sonraki bölümlerde ne olacaksa ne olacak çok heyecanlı olacağına emin olabilirseniz.

İyi geceler <33

sınır: 17 vote 8 yorum :)