To tak proste, jak Kocham Cię.

Rozdział 20

"Jak w pracy?" – zapytała Pansy, kiedy wszedłem do środka.Nie mogłam powstrzymać uśmiechu na twarzy. Leżał tam od lunchu.Zamiast iść na górę i spać jak zwykle, wszedłem do pokoju, w którym przebywali wszyscy pozostali Ślizgoni. Usiadłem na jednym z krzeseł i obserwowałem, jak grają w mugolską grę karcianą o nazwie UNO.

Wciąż się uśmiechałem i myślałem o tym, co wydarzyło się podczas lunchu, kiedy Pansy przyszła i usiadła obok mnie.– Dlaczego jesteś taki szczęśliwy? Zapytała mnie.Próbowałem ukryć uśmiech, ale szybko mi się to nie udało. „Nie. Kto wygrywa?"Pansy uśmiechnęła się do mnie. – Draco, nie zmieniaj tematu. Praktycznie promieniejesz. Co się stało?Wszyscy spojrzeli w górę i stłoczyli się wokół mnie.Odwzajemniłem uśmiech do Pansy. „Naprawdę to nic takiego. Obiecuję".Wszyscy się roześmiali, a Pansy posłała mi desperackie spojrzenie.

„Uśmiechasz się, jakby twoja sympatia właśnie zaprosiła cię na randkę". Astoria roześmiała się.Uśmiechnąłem się do niej i próbowałem udawać, że to nie to. Ale Pansy jest mądrzejsza.Przestała podskakiwać na kanapie z radości i spojrzała na mnie poważnie. „To właśnie się stało, prawda? Harry zaprosił cię na randkę!" W jej głosie było tyle radości i nadziei.Lekko złamało mi to serce. Jak bardzo była tym podekscytowana. Prawdopodobnie by to nie wyszło, w końcu to Potter i ja. Posłałem jej lekki uśmiech. 

- Pansy, obiecaj mi, że nie będziesz robić sobie zbyt wielkich nadziei.Przełknęła z wysiłkiem. – Nie zrobię tego.Odwzajemniłem jej uśmiech. „W takim razie tak. Harry zaprosił mnie na randkę".Pansy roześmiała się radośnie, a jej oczy wypełniły się łzami. Posłałem jej lekkie spojrzenie.– Nie robię sobie nadziei. Po prostu cieszę się, że zaprosił cię na randkę, to wszystko – powiedziała, ale spojrzała na dziewczyny, gdzie wszystkie wstały i zaczęły się śmiać i wiwatować.Poczułem, że promieniuję na ten widok, a Blaise czule poklepał mnie po ramieniu. „To wspaniały koleś".Uśmiechnąłem się do niego.