Nietuzinkowe Morderstwa Walka z czasem #2

Rozdział 22.

Adria 

 Na następny dzień po napadnięciu na komendę, Rush postanowił, że tego dnia będziemy pracować zdalnie. Wybyliśmy z jego mieszkania tylko na prokuraturę, na której musiałam złożyć zeznania i porozmawiać z dawnym prokuratorem, który wyszedł z propozycją zakazu zbliżania się dla stalkera. Okazało się, że zna się z Rushem, co tylko przyspieszyło cały proces i procedury przejęcia przez Rusha sprawy. Też pozwolił, żeby przy całej rozmowie ze mną towarzyszył Rush, co było dla mnie zbawienne. Mając go obok czułam się swobodniej. Wiedziałam też, że jego fach nie pominie niczego. Miałam pewność, że wszystkiego dopilnuje i nie pozwoli, żeby coś umknęło drugiemu prokuratorowi czy mnie. Pilnował też czy mężczyzna poprawnie wypełnił dokumenty zrzeczenia się sprawy.

 Stalker, recydywista, który odsiedział część swojego wyroku, złamał zakaz zbliżania się oraz mnie zaatakował, naruszając moje dobra osobiste i narażając mnie na utratę życia. Rokowania co do jego wyroku nie były pozytywne i cieszyłam się z tego. Że dosięgnie go surowsza kara, którą wymierzy mu Holt. Biorąc pod uwagę, że to w jego rękach wylądowała sprawa, miałam pewność, że stalker dostanie na co zasłużył, bo Rush nie będzie dla niego ugodowy. Nie będzie się nawet starać się z nim cackać. Załatwi sprawę po swojemu. Czyli konkretnie i niekoniecznie zgodnie z procedurami.

 Mimo odzyskanego spokoju wiążącego się z zatrzymaniem oprawcy i podzieleniem się z Rushem swoim problemem, coś natrętnie zajmowało mi myśli. I wiązało się to z samym stalkerem. Jego wymierzona we mnie nienawiść była nadto pobudzona. Przez chwile myślałam, że to on mógł być odpowiedzialny za podsyłanie zdjęć śledzących moje i Rusha poczynania, jednak szybko porzuciłam tę myśl. Z pewnością za zdjęcia odpowiadał Zodiak, a stalkera nie podejrzewałam o seryjne morderstwa. Raczej nie podejrzewałam. Nie pasował on do opisu.

 On zwyczajnie musiał się mścić za swojego brata mordercę. Mścił się na mnie, bo to dzięki mnie został on szybko schwytany i osądzony. Nurtowało mnie tylko, że miał wiele czasu do wznowienia swojej vendetty. Po dostaniu wyroku, odsiedzeniu go, do czasu wczorajszego ataku posiadał wiele czasu, a postanowił przypomnieć się dopiero teraz. Jeszcze te jego bezwzględne ruchy, nienawiść wkładana w każdy zamach. Widząc mnie jego emocje się pogłębiły, zupełnie jak u pana siekierki. I tylko na mnie tak reagowali, co sprawdziliśmy.

 Jak w przypadku pana siekierki, Cassian Hillary został wprowadzony do pomieszczenia przesłuchań, w którym się znajdowałam wraz z prokuratorami. Widząc mnie wstąpiła w niego ta sama agresja, co u pana siekierki. Wstąpiło w niego czyste zło. Rzucił się na mnie, jak wygłodniałe zwierzę. Jego oczy zapłonęły głębokim gniewem i bezwzględnością. Jakby wyłączył swoje ludzkie odruchy i przełączył się na cel, jakim było zlikwidowanie mnie. Mężczyźni mieli problem z jego odciągnięciem. Dopiero, kiedy Rush wypchnął mnie za drzwi i odciął od kontaktu z oprawcą ten się uspokoił.

 Było to niepokojące zjawisko, które męczyło mnie w każdej wolniejszej chwili.

— Znowu rozmyślasz — zauważył Rush, zerkając na mnie znad raportów. — Co znowu?

— Nie daje mi spokoju ten cały stalker — przyznałam szczerze. Nie czułam potrzeby zatajania przed nim prawdy, szczególnie po podzieleniu się z nim swoim największym problemem. — Dziwi mnie czas, w którym mnie zaatakował. Dlaczego nie zrobił tego wcześniej? Dlaczego nie zaatakował w rocznice zatrzymania? Ten czas nie pasuje. I ta jego agresja. — Wzdrygnęłam się na samo wspomnienie. — Zupełnie, jakby miał klapki na oczach. Pan siekierka też się tak zachowywał. Oboje tylko na mnie tak reagowali. Nie wydaje ci się to lekko dziwne?

— Faktycznie, jest to niepokojące — mruknął, pocierając brodę. Wydawał się znacznie spokojniejszy ode mnie. Widział dziwną zależność, jednak nie panikował ani nadmiernie tego nie roztrząsał, jak ja. — Na razie nie musimy się tym przejmować. Obaj są w areszcie. Nic ci nie zrobią, Adria.