Bloesem

Boos

'Wat! Waarom moet ik weg ik heb niks gedaan!!!' Ik loop boos mijn slaapkamer in. Jeetje mina komen ze me dood leuk vertellen dat ik uit dit land moet en dat niet alleen, uit deze wereld! Naar een andere wereld waar ik niemand ken en waar ik niks over weet. En ze geven me geen tijd om spullen te pakken of om fatsoenlijk afscheid te nemen van Krina die me juist nu nodig heeft. Nee hoor! Ik moet morgen al weg zijn. Ik stop mijn hoofd in het kussen en huil. Ik schreeuw in mijn kussen zo hard als ik kan. Ik schreeuw worden die ik nog nooit geroepen  heb maar ook worden waar van ik niet eens weet of ze wel echt bestaan. Maar wat boeit het? Het lucht op en daar gaat het om. En wat boeit het als iemand boos op me wordt? Morgen ben ik toch weg! En ik kom waarschijnlijk nooit meer terug!

Plots hou ik op met schreeuw. Want Krina loopt mijn kamer in. Haar gezicht laat zien dat ze ook gehuild heeft. Ik kom uit mijn kussen en ga op de rand van het bed zitten. 'Sorry.' zegt ze . 'Sorry voor wat?' Zeg ik boos. 'Sorry, dat je hier niet kunt blijven. Het kan gewoon niet en waarom zul je later nog wel achter komen.'

'Wat heb ik daar nu aan!' roep ik nog steeds kwaad. Het is stil... Vervelend lang stil... Ik zie aan Krina's gezicht dat ze het niet zo had gewild , maar waarom stemt ze dan toe! Dan zie ik een traan over haar wang rollen. Ik heb spijt over wat ik tegen haar heb gezegd want ik wil niet met ruzie weggaan. Want wat ik ook doe morgen moet ik weg, om een reden die ik zelf niet eens weet. Ik stap van het bed af en loop naar Krina toe, en plots knuffel ik haar. Ik huil en zij huilt ook. 'Ik hou van je.' zegt ze door haar tranen heen. 'ik ook van jou.' zeg ik. 'Ze hebben een hele mooie wereld voor je uitgezocht waar iedereen er uit ziet zoals jij.' zegt ze en ze probeert vrolijk te klinken. 'Ooh leuk .' zeg ik , niet dat me dat iets boeit maar ik laat het niet merken . De knuffel duurt lang maar ik ben bang dat het misschien ook mijn laatste met haar kan zijn, dus ik geniet er van. 'Laten we er nog wat leuks van maken .'zegt ze en geeft me een kus. Ik knik en probeer niet in huilen uit te barsten.