Bloesem

Geboren

Vandaag was het zover haar kindje kwam. Het koninklijke kindje die na de geboorte nooit meer erachter zou komen dat ze van koninklijk bloed is. Ze zou als al haar moeders onderdaan opgroeien en zou net zo behandeld worden als de andere onderdanen. Ookal vond haar koninklijke moeder dat moeilijk. En nog moeilijker zou het zien opgroeien van haar eigen kind zijn, haar kind die niet eens weet dat zij haar moeder is. Maar nu nog even niet, nu is ze even de prinses der prinsessen, haar dochter.

De eerste weeën had ze gehad en ze had de verzorgers bevolen haar allen te laten, ze beweerde dat ze het zelf wel aan kon wat natuurlijk onzin was want een kind krijgen is niet niks. Ze deed dit zodat niemand ook maar een glimp van haar kindje zou opvangen behalve haar betrouwbaarste dienstmeisje die haar in haar mandje voor Krina's deur zou leggen. Het leek een eeuwigheid te duren en het deed meer pijn dan verwacht, maar daar was ze dan haar dochter haar prinsesje.

Heel even dacht de koningin dat er niks mis was met het wondermooie meisje maar toen zag ze het...

Ze had geen vleugels! Als ze een elf was geweest had het niet uit gemaakt maar ze was een fee! Erger dan dit zou toch niet kunnen? Niemand van de feeën in heel haar rijk had geen vleugels, geen van haar onderdanen was vleugelloos. Ze nam het kindje in haar armen en bekeek haar nog eens goed, in de hoop dat de vleugeltjes ergens verstopt zaten, wat natuurlijk niet zo was. Het meisje keek haar aan van: " laat me niet in de steek, ik kan er toch niks aan doen dat ik geen vleugeltjes heb. Mama houdt me ookal ben ik anders." Koningin Florina snikte en hield haar baby even vast zou als Krina dat nog vaker zou gaan doen. Ze keek naar een van de grootste en mooiste bloesembomen en besloot toen dat ze bloesem moest heten. Ze schreef het op het briefje die ze in de mand zou stoppen. Daarna liet ze het dienstmeisje roepen die het kindje meenam en precies deed wat haar gevraagd werd.

Het dienstmeisje pakte de mand en liep de deur uit terwijl de koningin in huilen uit barsten.

Eenmaal aangekomen legde het dienstmeisje het kindje op de stoep van het huis van Krina en klopte op de deur en rende weg. Krina die al wat ouder was kwam schuifelend naar de deur en had het mandje opgepakt en gemompeld: "wie jou hier heeft neergelegd zou er spijt van krijgen.' Toen ze op haar oude wiebel stoel ging zitten bekeek ze het meisje even goed en zag het meteen. 'Jouw moeder was bang om uitgelachen te worden omdat ze geen normaal kindje op de wereld kon zetten. Maar weet je, jij bent niet normaal, je bent anders. Heel anders..."