Bloesem

Weerwolf?

Het is al laat maar toch ben ik nog wakker. Dit heb ik dus echt nooit. Ik stap uit bed en kijk naar buiten. Het is volle maan. Ik denk meteen aan weerwolven als het goed is zijn die hier ook. Zonder dat ik het door heb kijk ik naar de maan en dan naar een plek in de struiken. De struik beweegt. 'Ouwhhhhh!' Komt er vanuit de struiken. 'Ouwhhhhh!' Het lijkt wel of er een verwonden hond in de struiken zit. Ik weet niet hoe maar ik heb het gevoel dat ik moet gaan kijken. Ik pak snel wat kleren uit de kast en kam me haar. Ik ren/loop naar de deur en stap naar buiten. Het is best fris, denk ik. 'Ouwhhhhh!' Hoor ik weer. Ik loop voorzichtig richting de struik. 'Is daar iemand?' Vraag ik. 'Shit.' Hoor ik uit de struik komen. 'Hallo ?' Vraag ik, apart genoeg ben ik niet bang. 'Ga weg grrrr.' Hoor ik uit de struiken komen. Het is dus geen hond maar een mens kan onmogelijk zo'n geluid maken. Zou het? 'Je bent een weerwolf is het niet?' Zeg ik zomaar. 'Hoe weet jij dat?!' Zegt hij grommend. 'Eh doet er niet toe, kan ik je helpen?' Zeg ik. 'Nee, je bent een mens die kunnen helemaal niks! Dus donder op!' Zegt hij nu echt kwaad. 'Ik ben geen mens .' Zeg ik geïrriteerd . 'Wat ben je dan?' Vraagt hij minder nors. 'Een eh dat weet ik niet precies , maar ik ben geen mens! Oke dat kwam stom over , denk ik . 'Bewijs dat eerst maar!' Zegt hij lachend maar nog steeds nors. Eh wat moet ik nu doen? Denk ik. Opeens hoor ik een stem: 'jij bent speciaal jij kan alles zijn wat je wilt, toon hem wat hem gerust stelt. '
Ja maar wat! Denk ik. 'Een weerwolf natuurlijk! ' Maar hoe? Denk ik daarna in paniek . Opeens begint heel mijn lichaam te jeuken en mijn armen en benen doen zeer. Plots zie ik overal haar vandaan komen. Mijn handen vormen zich tot poten, en ik ga op vier benen/poten staan. Ik ben een wolf het is gelukt! Denk ik. 'Woow!' Hoor ik uit de struiken komen. 'Je bent ook een weerwolf.' Ik knik ongemakkelijk. 'Je mag me helpen. ' Zegt de struik. Ik loop richting de struik en stap er door heen . Daar licht een grote zwarte wolf met een diepe snee in zijn poot. 'Dat ziet er niet goed uit.' Zeg ik bijtend op mijn wolven lip. Iets in mij zegt dat ik mijn poot er op moet leggen. Ik leg mijn poot op zijn poot en er komt een soort van groen licht. Even daarna haal ik mijn poot weg en is de snee verdwenen. 'Cool!' Zegt de wolf bedremmeld . 'Hoe deed je dat?' 'Weet niet.' Zeg ik. 'Ik ben Morgan, alfa van de roedel hier.' En hij schud mijn poot . 'Ik ben bloesem, ehh ja dat.' 'Jij bent ook een alfa zie ik?' Zegt hij. 'Ehh dat weet ik niet, ben het pas net .' Zeg ik stotterend . 'Je bent er een , dat is duidelijk maar wat voor een?' Zegt Morgan. 'Wil je even meekomen naar mijn roedel ? Dan kan ik kijken wat voor alfa je bent.' Ik knik onzeker. 'Volg mij.' Zegt hij en hij begint te rennen. Ik ren achter hem aan en nog snel ook. Na een kwartiertje stopt Morgan met rennen.we staan in een soort bos . 'Morgan van Lorda alfa, kom te voorschijn!' Roept hij. Er komen een stuk of 20 Wolfen uit de struiken . Ze gaan eerbiedig zitten om Morgan heen. Behalve een grijze oude wolf, die loopt naar mij en buigt. 'Ooh leider des Wolfen wat een eer. 'Wat zeg je Barbaz?' Zegt Morgan. 'Morgan mijn jongen dit is de Witte wolvin tot wie wij altijd bidden. Ooit zou ze komen in ons midden. Alle Wolfen groepen hopen al jaren op haar komst. Zei heeft alle krachten die een wolf zou willen. 'Zij is onze koningin , de koningin van ons alle!' En hij buigt weer. 'Ik kijk apart naar de wolf die voor me knielt. Dan zie ik dat alle andere Wolfen ook knielen net zoals Morgan. 'Sta, voor mij hoef je niet te buigen.' Zeg ik ongemakkelijk. 'Jij bent het! Je zegt precies wat haar eerste zin zou zijn.' Zegt Morgan blozend. Plots vlieg ik omhoog en komt er een goede gloed om mij heen dat op mijn vacht valt en in sierlijke lijnen blijft zitten op mijn witte vacht. Dan kom ik weer terug op de grond. 'Je bent betoverend .' Zegt een bruine wolf uit de roedel. Morgan knikt naar mij. Dit klopt niet denk ik in mezelf. Dit kan niet! Ik ben al een all in one fairy nu dit ook nog! De oude wolf kijkt naar boven, naar de maan. 'Het wordt zo ligt. Breng snel ons geschenk aan haar voordat ze gaat.' Zegt hij. Een groep wolfen rent de struiken in. Even later komen ze terug met iets Gouds en een wit boek. Ze geven het aan Morgan. Morgan pakt eerst het gouden ding. Het is een armband met een rode diamant. Hij doet hem om mijn poot. Dan overhandigt hij mij het witte boek . Deze is enkel bestemd voor u en enkel u kan het lezen.' Zegt hij. 'Noem me asjeblieft geen u.' Zeg ik blozend . 'U moet gaan.' Zeg hij met een vals lachje. 'Ik zal u terug brengen ter bescherming.' Zegt hij stoer. En samen rennen we terug ik met het kettinkje om mijn hand en hij met het boek onhandig op zijn rug. Na een tijdje zijn we terug bij de struik waar ik hem ontmoette . 'Tot ziens koningin, bedankt dat u mij heeft gered. Ik zal u altijd dienen.' 'Dankjewel Morgan.' Zeg in ongemakkelijk. 'Doei dan maar.' Zeg ik een draai me om. 'Doei Koningin Bloesem.' Zegt hij en ik hoor hem weg rennen.

Voor mijn voordeur besef ik dat ik nog steeds een wolf ben. Hoe moet ik nu terug veranderen? Ik raak licht in paniek. 'Gewoon denken aan wat je wilt jij bent speciaal Bloesem onthoudt dat!' Zegt de stem . Ik denk aan mij als mens. En opeens voel ik mijn haren in trekken en doen mijn botten weer zeer. En voor dat ik het weet sta ik weer op twee benen in mijn kleding voor de deur. Bizar dit allemaal ! Denk ik. En loop naar binnen naar mijn kamer daar ga ik in bed liggen en val na nog lang nagedacht de hebben in slaap.