Bloesem

Hoflijk

MADELIEF

Uren lang zit ik in een kamer alleen maar toch met iemand. Ze praat enkel niet meer. Ze wil wel maar kan het niet. Ik kan het niet. Ik kan niet verstaan wat ze zegt, het maakt me bang. Toen Bloesem naar beneden ging werd het donker en er verscheen een jongen. Hij kon mij makkelijk pakken ik kon niks, ik was als een steen levenloos. Evi daar in tegen stond meteen in gevechtshouding, hoe moedig ze ook vocht het lukte haar niet. Ze pakte iets van een kastje en maakte zich klein volgens mij schreef ze iets. Wat ze ook deed ze kon het niet afronden, ze werd net als ik vast gegrepen en mee getrokken in de duistere wolk. Ik huilde maar toen de jongen mij aankijk droogte de tranen op en verdwenen ze in het niks. Mijn ogen deden enkel nog pijn. hij zei : "Waar ik vandaan kom mag en kan niemand huilen." Bang kijkend naar de jongen werd het zwart voor mijn ogen en viel ik weg. Ik werd wakker in een kamer met Evi maar ik kon haar niet verstaan laat staan horen. En toen drong het tot mij door, ik ben doof.

EVI

Schreeuwend krijsend sla ik op de deur. Wat denken ze wel zomaar iemands tranen en wil afnemen! En ze kon niks doen ze kon zich niet er tegen verzetten . Ik draai me om en kijk naar Madelief. Ze zit in de hoek in elkaar gedoken. Ik ga naast haar zitten om haar te troosten. Als ik mijn arm over haar schouders sla kijkt ze op en zegt ze."ik ben doof."

Sorry voor korte hoofdstuk maar beloof snel weer te uploaden! P.s. Laat even weten wat je van het hoofdstuk vond ;) .