Kırılmış Cânâ

7.Bölüm

Veeee 7. bölümdeyiz. Hoşgeldin, hoşgeldin kolonya ister misin şekerim? Nerelerdeydin?

Heyecan var mı? Bende fazlasıyla varda.

Bu bölümde biraz aksiyon var da, bilginiz olsun. Ve tabiki de aşk var aşk.

Şimdi gelecek olan yeni nesil için ve şimdiki nesil için buraya bir açıklama yapacağım.

Kitapta fazla aşk sahnesi olması ve neredeyse çoğu zaman hiç aksiyon ya da bir olay olamaması sıkılmanıza neden olmuş olabilir ama arkadaşlar kitabın özü bu. Yaşar Efe ve Elzem'in arasındaki aşk. Ve olaylar zaten bunun çevresinde gerçekleşiyor.

Bu kitap bunun üzerine kurulu ve içine katacağım ve önceden belli olmayan herhangi bir aksiyon kitabı bozar. Bende bu riski alamam.

Hem önceden size söyledim bu kitapta bol bol aşk okuyacağımızı, o yüzden şikayetçi varsa aşk aradığında gelsin buraya.

Neyse lafı daha fazla uzatmadan bölüme geçelim:)

Bölüm şarkısı: Sezen Aksu - Şanıma İnanma

Yıldızlarınızı parlatmayı unutmayın ✨

İyi okumalar dilerim:)

*********

"Eğer başımda babam olsaydı hayatım farklı olur muydu diye sorardım kendime. Ve yavaş yavaş fark ediyorum ki, bana yol gösterecek sıradan biri bile olsa benim hayatım çok farklı olurmuş. Sadece yol gösterici biri gerekiyormuş."

*********

Üsteğmen aldığı cevaptan sonra yüzüne bir gülümseme oluşmuştu. Bu gülümseme farklıydı hepsinden. Umut vardı onun gülümsemesinde sanki. Ona böyle yaklaşmam bir anda kendisine gelmesini sağlamıştı.

Benide kendime getirmişti arbada yaptığımız konuşma. Bazı şeyleri fark etmemi sağlamıştı. Bazı farkındalıklar kazanmıştım.

Üsteğmen'i seviyordum. Hemde çok.

Ne zamandır böyleydim bilmiyordum ama ona karşı ciddi hisler besliyordum, ve buna yeni yeni farkına varıyordum. Nasıl sevdiğimi, neyini sevdiğimi bilmiyordum. Aynı annemin dediği gibi. Neyini sevdiğimi bilmeden seviyordum.

Ergenlik yıllarımda bana saçma gelen cevabı şuan ne kadar doğru olduğunu görüyordum. Bana o zaman: 'Karşındaki kişide neyini sevdiğin, onu tanıdıkça fark edersin, önce tanımadan seversin. Tanıdıkça ya daha fazla aşık olursa ya da ondan nefret edersin' diye cevap vermişti.

O zaman 15 yaşında bir ergen olduğum için annemin verdiği cevabı çok saçma bulmuştum. Beni geçiştirdiğini, babamda aslında hiç bir şey sevmediğini düşünmüştüm.

Babama olan nefretimi en yoğun gösterdiğim yıllar; ergenlik yıllarımdı. Ona olan nefretimi annem çok yakından görmüştü. Yoğun nefretim onu korkutmuştu. Bu yüzden bana bir psikolog görüşmesi ayarlamıştı. O zaman sadece babamdan değil çevremdeki bütün erkeklerden nefret ederdim. Bir ara Aytekin'e de yükselmiştim. Çocukcağız benden öyle bir korkmuştu ki, bir daha ona bağırmayayım diye itirazsız her istediğimi yapar olmuştu.