Sailing Back Into Your Arms

Chapter 33

Chapter 33

"Nakapagluto na ako, Caitlin." sambit ko sa bagong gising kong kaibigan. Nilapag ko ang nilutong ulam sa lamesa bago naglagay ng mga plato.

"Marunong ka ng magluto?" nangitngiti itong tumingin sa mga niluto ko.

Pabiro ko siyang hinampas. "Dapat lang na matuto ako, ilang taon kaya akong nasa Seattle."

"Hindi mo naman talaga kailangang magluto. Bisita ka rito, kaya dapat hindi ka na gumalaw pa."

Inirapan ko siya. "Anong bisita? Sa tagal nating magkaibigan bisita pa rin ang turing mo sa akin?" inilingan niya ako habang tumatawa. Hindi kalaunan ay pumasok na rin si Andrei. Bagong ligo at bihis na bihis. Mukhang may pupuntahan yata.

"Mauna na kayong kumain, I'll go check on Aia first in case she's awake," I said as I went up the stairs. When I entered the room, I found myself wondering as I looked at Aia. She usually wakes up early. Yesterday, I noticed she was just sleeping and seemed a bit sluggish.

Suddenly, I felt nervous. I immediately approached my daughter. My eyes widened, and I suddenly panicked when I felt how extremely hot she was.

"Aia? Hey baby..." ang bobo ko! Hindi ko man lang nabantayan ng maayos ang anak ko. Nilalagnat na pala.

Dahil sa sobrang takot at alala, mabilis kong hinablot ang maliit na bag at bumaba ng kwarto. Paalis pa lang ng pinto si Andrei nang makita akong buhat-buhat ang anak ko.

"What happened?" he asked with concern. His  gaze fell on Aia, who was now turning pale.

Sumulpot naman si Caitlin. "Anong meron, Zhari? Ba't may dala kang bag?"

Matagal bago ako nakasagot. "Si A-aia... si Aia kasi nilalagnat, kailangan k-ko siyang dalhin sa o-ospital."

My hands are shaking. My entire body is also getting cold due to the extreme tremors. I'm panicking because this has never happened before. Aia is very healthy! Hindi siya basta-basta nagkakasakit.

"Omy! Kailangan nating dalhin sa ospital si Aia!" ngayon ay natataranta na rin si Caitlin, hindi alam kung ano ang gagawin.

Kahit na nanginginig ay nagawa ko pa ring pumasok at sumakay sa backseat ng kotse nila Drei. Kahit si Andrei ay natataranta na rin kaya binilis-bilisan niya ang pagtakbo ng kotse.

I stole a glance at my daughter, her hand burning with fever as I held it. "I'm so sorry... I should've been more attentive," I choked out in a hushed tone. Tears welled in my eyes, threatening to spill over, but I swiftly brushed them away. I had to stay strong for her.

I felt a lump form in my throat, my breathing hitched when she move a bit. I watched as she slowly began to open her eyes.

"M-momma?" mahinang sambit nito ngunit sapat na para marinig ko.

"Yes anak? I'm here... Momma is here..." marahan kong sabi at hinaplos ang buhok niya.

Sumulyap ako sa daan. Mukhang nakarating na kami sa malapit na ospital. Binuksan ko ang pinto at nagkukumahog na pumasok sa loob. Lumapit ako sa nurse station.

"Nurse,, may lagnat ang anak ko. She needs a doctor right now." sambit ko sa babaeng nurse.

"Ma'am punuan ho ang emergency room namin ngayon kaya kailangan niyo pong maghintay." saad ng nars na siyang nagpairita sa akin.