AŞK NEREDEN NEREYE? (Tamamlandı)

(1) Hayat Hikayesi

Merhaba, ben Asya. Tıp fakültesi son sınıf öğrencisiyim. 21 yaşındayım. Hemşirelik mesleğine küçüklüğümden beri hevesim vardı. İstediğim yeri, istediğim şekilde ve istediğim kişiyle sonunda kazanabilmiştim. Arkadaşım Cemre, benim ev arkadaşım. Hukuk fakültesini kazandı ve onunda son senesi. Küçüklüğümden beri istediğim, hayal ettiğim bu mesleğe sahip olabilmek beni oldukça iyi hissettiriyor. İstanbul'da yaşamak ve bu meslek, bu hayat için buraya taşınmak oldukça değişikti. Cemre'nin ailesi ve benim ailem Mersin'de yaşıyor. Her ne kadar onları az çok göremesemde en az bir gün telefonda görüntülü konuşabilmeye zamanım oluyordu. "Yarın stajım var. Ben gelene kadar yiyecekleri hazırlarsın!" Diye seslendim gülerek, Cemre'ye.

"Sanki benim yok, Asya!" O olsada olmasada yemekleri yapıp hazırlayan yine Cemre oluyordu. Mutfağa yanaşıp tek başıma asla yemek yapmışlığım yoktu. O da bir veya iki kez, yani nadiren... "İstersen bir gel, beraber hazırlayalım bir şeyler. Kahve içer misin?" Yorgunlukla kanepeye çöken Cemre'ye karşılık olarak, "Sen yapacaksan içerim!" Dedim. "Tamam, söz! Ben yapacağım," dedi ve ayağa kalktı. Muhtemelen kahve yapacaktı. "Köpüklü olmazsa içmem!" Dedim inatla, onu sinir etmeye çalışarak.

"Zorla içirmiyoruz zaten kızım," Atarla kurduğu cümlenin üzerine bir yanıt vermedim.  "Nasıl olsa yemekler yarın sana kalıyor." Diyip sinsi bir gülüş attım. "Susuyorum sadece," Haklıydı! Susmak en iyisiydi ve o yüzden susmalıydı. Mutfaktan çıktığı esnada, elinde iki kahve bardağı ile yanıma geldi. "Otur ya, sen şuan çok yorulmuşsundur..." Dediğimde, "Dalga geçme! Hep ben mi yapacağım?" Dedi sinirle. "Sakin ol, ben de yaparım." Dedim gülerek.

Genellikle bu evde beraber yapardık her işi. Ama iş, yemeğe gelince gram elimi sürmezdim. Neredeyse akşam yemeğini, kahvaltıyı ve atıştırmalıkları bile Cemre hazırlardı. "Yarın stajda olduğum için geç çıkacağım." Diye ona haber vermek istedim. Bu ay stajımın son ayıydı. "Ha, bana yiyecekleri hazır et diyorsun yani..." Bundan böyle bir anlam çıkarmasına şaşırmamıştım, çünkü tam da onu demek istiyordum. "Aynen öyle Cemreciğim." Dememle birlikte sinirle iç çekti. Artık alışmıştı benim boş boğazlığıma. O yüzden ikimizde dert etmiyorduk. "Allah'tan bugün tatilim ya. Yine işler bana kalıyor, yine bana kalıyor... Kalkıp da yardım edeyim demiyorsun!" Diye kahvesini içerken söylendi, Cemre. "Tamam ya, ne abarttın. Atarım bulaşıkları makineye."

"E bir zahmet ya, atsan olur değil mi?" Dedi sinirle. "Atarım atarım." Kahvemi içtikten sonra, onun da bardağını alıp mutfağa ilerledim. Tezgahta kalan bulaşıkları makineye dizdim. "Gönlün oldu mu? Bak, inanmıyorsan aç bak makineye dizmiş miyim?" Dedim yanına ilerleyerek. "Gerek yok!" Dedi ve güldü. "Bak ne diyeceğim sana, gel de beraber AVM'ye gidelim. Kendime bir kaç parça kıyafet almam gerekiyor." Cemre, bana böyle bir teklifte bulunduğunda asla geri çeviremeyeceğimi fark ettim.

"Para var herhalde sen de?" Dedim ima yaparak. "Kızım, kazandığımız para da stajdan! Ne abarttın!" Olsun, yine de kazanıyordu. Ekledi, "sanki sen hiç kazanmıyorsun." Evet kazanıyordum ama onun gibi savurmuyordum. "Ben kazanmıyorum demedim, harcamıyorum dedim." Bu imalarıma sinir olduğunu anladım ve "tamam gidelim." Diyip ayağa kalktım. Onu kırmak olmazdı. Odama doğru ilerlediğimde, siyah kargo pantolon ve tişörtümü üzerime geçirdim. Çıktığımda Cemre'nin çoktan hazır olduğunu fark ettim. "Ne ara giyindin?" Diye sordum. "Bu ara," diye karşılık verdi. Bu kız çok tuhaftı!

"Araba almanın zamanı gelmedi mi?" Diye sordu yolda giderken. Ekleyerek, "ehliyetimiz ne güne duruyor?" Dedi. "Bir hemşire olayım, sen de adam gibi bir avukat ol arabayı her türlü alırız." Bu kurduğum cümleye, "Sana da bir şey denmiyor yemin ederim." Diye konuştu. Öyleydi. Şimdi sadece staja gidip geliyorduk, bu yüzden çok gerek yoktu arabaya. "Alırsam var ya, altıma Mercedes çakmazsam ne olayım kızım!" Dediğinde kahkaha attım. "Tamam, anlaştık. Ben de Lamborghini çekeceğim altıma."