AŞK NEREDEN NEREYE? (Tamamlandı)

(10) Yanımdasın...

(Asya...)

Gözlerimi açtığımda bir kanepenin üzerinde yatıyordum. Etrafıma baktığımda da nerede olduğumu anlamlandıramıyordum. Bu-burası benim evim değildi. Cebimi yokladığımda telefonumu bulamıyordum. En önemlisi de ben neredeydim? Ayağa kalktım ve zifiri karanlığın son bulması için lambayı aramaya başladım, elimle yokladım. Lambayı yaktığımda ise duvardaki saate baktım. Ne? Gece 03:34 müydü? Bu şaka olmalıydı! Kapıyı açmak için elimle oynattım. Fakat yerde bir kağıt vardı. Hemen kapının altında. "Çıkmak için uğraşmaya değmez, Asya Demir!"

Kâhretsin! Ama bu olamazdı. Bu nasıl olabilirdi? Beni kim buraya alıp getirmişti?

Beynimi yokluyordum.

"Tabii ya!" Diye söylendim içimden. Beni en son birisi uyuşturucu ile bayıltmıştı. Kâhretsin! Bunu nasıl hatırlayamazdım? Kapıya sertçe vurmaya başladım. Gecenin bir vakti olması şu an umurumda bile değildi! Tek derdim bu karanlık ve iğrenç odadan çıkmaktı. Kapıya kaç kez vurduğumu saymıyordum bile. Burada değillerdi büyük ihtimalle, çünkü en ufak ses dahi yoktu. "Kâhretsin!" Tek başıma delirmişçesine bağırmalarım, peşimi bırakmıyordu. Çünkü ben delirmiştim! Kapıyı ayağımla sertçe itip kırılmasını sağladım. Kapı ikinci tekmem ile yere yıkılınca, ben de bunu nasıl yaptığımı düşünüyordum. Lambalar yanık olmadığı için içerideki yanan lambanın ışığından yararlanıyordum. Farklı odalara girmeye başladığımda kimsenin olmadığını fark ettim. Adımlarım daha da hızlanmaya başladığında, bir odaya daha daldım. Burası ise yatak odası olmalı ki, yatak vardı. Kâhretsin! Buraya mı girmiştim ben?

Bir dakika... Bir dakika... Komodinin üzerindeki telefon muydu? Telefon olduğunu anlayınca aniden elime aldım. Şükürler olsun! Çalışıyordu. Hemen aramalara girip, herhangi birisinin telefon numarasını hatırlamaya çalıştım. Cemre'nin telefon numarasını yazdığımda hâlâ meşgul çalıyordu. Kâhretsin! Güney'in telefon numarasını hatırlamaya çalıştım ama aklıma bir türlü gelmiyordu. Bir şeyler yazmaya çalıştığımda sanırım onun numarasını yazmıştım, öyle hatırlıyordum çünkü. Çalıyordu. İçimden dua ediyordum. Umarım yanlış numarayı aramıyorumdur... Gece gece birini rahatsız etmek istemezdim çünkü. Açmasıyla birlikte yerimde kaskatı kesildim.

"Buyrun," duyduğum ses Güney'e aitti.

Yemin ederim bundan emindim!

Gece gece uyanık olan onlardan biri olurdu çünkü. "Alo," sesimi duyduğu an aniden söze girdi. "Asya, sen misin? Neredesin, Allah aşkına?" Konuşmama bir türlü izin vermemişti. Buradan anlıyordum endişelendiklerini. Panikle ve korkuyla söze girdim; "Bilmiyorum, Esenyurt yakınlarında bir yerdeyim. Neredeyim bilmiyorum! Telefonum elimden alındı, bir odada telefon buldum ve numaranı hatırlamaya çalıştım. Çıkış kapısı kilitli. Evde birisi var mı onu dahi bilmiyorum. Yalvarırım kurtarın beni şu cehennemden!" Endişeli çıkan sesi beni de korkutuyordu. "Tamam, bana hemen konum atman gerekiyor. Hepimiz buradayız, emin ol çıkacaksın oradan." Dediğinde onaylayıp numarasına konumu gönderdim. "Yalvarırım dikkatli ol, o pisliğin ne yapacağı belli olmaz!" Dedim. "Tamamdır, hemen oradayız." Diyip bir küfürle kapattı.

Telefonu olduğu yere koydum ve olduğum o odaya geçmek üzereyken, lambanın açılmasıyla birlikte tırstım. Ellerini göğsünde birleştirmiş, pür dikkat ne yaptığımı anlamaya çalışarak beni izleyen karşımdaki adama bakıyordum. "Sanırım bir görüşme yaptın ve o görüşme sevgilinleydi... Doğru tahmin ediyorum değil mi?" Diyip üzerime doğru gelmeye başladı. Ben geriye gittikçe bana daha da yaklaşıyordu. Son aşamaya kadar gittiğimde, "Başka kaçış yolun yok, Asya Demir!" Diye sesini yükseltmeye başladı. Bir küfür savurdum ve devam ederek, "Bırak dedim! Ne istediğini insan gibi söyle. Eve kilitleyerek mi anlaşacağız pislik!" Sinsi ve patavatsızca güldü. Biraz daha yaklaşması beni sinir ediyordu ve elimle olan gücümle ittirdim. Yerinde sendeledi. "Anlamıyorsun herhalde! Şerefsiz, bırak diyorum sana! Anlamıyor musun? Benimle ne alıp veremediğin var? Bırak!" Adeta çığlık atarcasına bağırmalarım onun daha fazla zevk almasını sağlıyordu.