AŞK NEREDEN NEREYE? (Tamamlandı)

(22) Doğum Günü!

Yazmaya devam ettiğinde gözlerimden bir iki damla yaş aktı. "Rüya Cafe'ye gelebilir misin? En az bir süreliğine yalnız kalalım." Bunu da okuduğumda sohbetten çıktım. "Ben çıkıyorum. Bazıları ayrılmak istiyormuş da..." Dediğimde Cemre bana 'ne' dercesine baktı. "Mesajlara bak," diyip elimdeki telefonu ona uzattım. Okuduğunda şaşırmış gibiydi, bir yandan da şaşırmamış gibiydi. "Ne? Cidden saçmalamış. Ne alaka?" Dedi. Saçmalamıştı, hemde çok! "Kafeye sırf yüzleşmek için gidiyorum. Onun bomboş sözlerini dinlemeye değil. İki çift laf edip geleceğim. İşine gelmiyor ***in." Dediğimde, "Aptal! Küfür etme!" Diye bana çıkıştı. Sinirlenmiştim.

"Hemen gelirim ben," diyip deri ceketimi aldım ve evden çıktım. İki adımlık yerdi. Kafeye vardığımda arka masalarda onu gördüm. "Anlatacakların varmış... Söyle de hemen ayrılalım. Malûm, mesajlarda öyle bir dökülmüşsün ki! Ama bu artık bana işlemiyor. Anlat konuşalım." Dedim ince bir ses tonuyla. "Sana belirtmek istiyorum. Kırmak ve dökmek de istemiyorum." Bunu derken sinir bozukluğu ile güldüm. Kırmak ve dökmek istemiyorum mu? Devam etti, "O kadar şey yaşadık, ben bu sevgiyi hak etmedim. Seni de anlarım evet, ama artık bu iş böyle sürmüyor. En doğru kararı veriyoruz diye düşünüyorum." Bunları söylerken hiç mi acımamıştı bana? Güldüm.

"Sen beni, eğer gerçekten sevseydin bunu yapmazdın! Bana uyar, ayrılalım diyorsan kolayca ayrılabilirim. Nasıl olsa umurumda olmayacaksın artık. O bu akşam yazdığından sonra asla umurumda olmadın da." Tepkisizdi. Ama ben konuşmaya devam ettim, "Sen, benim sevgimi hiçbir zaman hak etmedin. O kadar şey yaşandı ve sen hemen pes ediyorsun. Oysaki ben seninle devam etmeye hazırdım, sen ise başkasıyla devam etmeye..." Bunu anlayabileceğini, daha doğrusu beni anlayabileceğini sanmıyordum.

"Bana en çok neyi öğrettin biliyor musun? Bir insana nasıl güvenilmez, nasıl yarı yolda bırakılır? Bana bunu öğrettin sen. Belki de seni sevmeseydim tecrübe kazanamayacaktım. Ama şunu bilmeni istiyorum, karşına birisi çıkacaksa da veya hayatında birisi de varsa asla benim gibi sevemeyecek! Benim seni sevdiğim gibi, kimse seni sevemeyecek Güney. Bu sevginin oluru yoktu zaten, sadece öylece ilerledik bir seninle. Lânet olsun sana sinirlenemiyorum, kızamıyorum ve bağıramıyorum da... Ama sana söyleyeceğim tek kelime; 'yaşattığını yaşamadan ölme' olacak. Bir daha karşıma çıkmazsan sevinirim." Diyip son cümlelerimi ona döktüm.

Direkt masadan kalktım.

"Başka?" Diye söylendi. "Ne başka?"
"Başka söyleyeceklerin yok mu? Oldukça işlendi zaten bana bu söylediklerin! Başka yok mu, Asya?" Dalga mı geçiyordu? "Ya sadece anlamanı istedim beni, çok muydu?" Dedim yüzüne bakarak. "Azıcık anlamanı istedim. Ama seni sevmem hayatımın hatasıydı." Diyip yanından hızla uzaklaştım. Kalp, kalp kırmak ne kadar kolaydı öyle değil mi? Sözlerle, gözlerle bile kalp kırılıyordu. Artık o gözlerde bir anlam göremeyince kırılıyordu, 'ayrılalım' sadece tek bir kelime ile kalp çok kolay kırılabiliyordu. Konu kalp kırmak olunca, o kişiyi her nasıl yönünden vurursan vur çok kolay kırılıyordu kalp. Bunu bana en iyi şekilde o öğretmişti.

(Cemre...)

Asya hızla çıkıp gitmişti. Güney ile, daha doğrusu bu planın içinde Çınar da vardı. Onlarla birlikte ufak bir plan yapmıştık. Arkadaşımın kalbinin kırılmasını asla istemezdim ama o işin sürmesi için bu plan gerekliydi. İki gün sonra Asya'nın doğum günüydü. Onun için sürpriz bir doğum günü planı düzenlemiştik. Ama bu kafede olmayacaktı. Başka bir şehire gitmeyi teklif edecektim ona. Gruba Güney mesaj atmıştı. "Tamamdır, ayrıldık sözde. Ama saydırdı bayağı bir." Yazılan mesajı Çınar da görmüştü. Neler demişti çok merak ediyordum. Şimdi evde ruh gibi olurdu ve bundan emindim. "Öyle konuşursan herkes saydırır," yazdım. "Plan senden çıktı, Cemre!" Yazmıştı Güney. Çınar yazıyordu... "Kıza yazık oldu," yanına da bir gülücük emojisi atmıştı. Basbayağı Asya'nın arkasından iş çeviriyorduk. Yalan olduğunu öğrenince hepimizi öldürecekti ve bunu biliyordum.