Annemin ölmediğini, üstüne üstlük abilerimin ve ablamın olduğunu 20 yaşında öğreniyordum!! Şaka gibi!
*. : ｡✿ * ﾟ * .: ｡ ✿ * ﾟ * . : ｡ ✿ *
(Düzenli olarak bölüm paylaşılır.)
(Ekleme: düzenli olarak değil canım yazmak istediğinde bölüm paylaşılır.)...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
14. Bölüm~
Evin anahtarını, anahtar deliğinde iki kere çevirerek kapıyı açtım. Kapı kilitli olduğuna göre evde kimse yoktu.
Çantamı direkt koridordaki vestiyere bırakıp odama doğru yol aldım.
Antremandan gelmiştim ve çok yorulmuştum. Hemen bir duş alıp dinlenmek istiyordum.
Annemlerin nerede olduğunu çok merak ediyordum. Ablam yine kesin Kerem eniştem ile çıkmıştı. Annemin ise bir şeyler çevirdiğini düşünüyordum. Çoğu zaman evde olmuyordu. Yüksek ihtimal babamın geldiğini Barlas abime söylemişlerdi. Tek istediğim şey babamın bize zarar vermeden hayatımızdan gitmesiydi.
Odamın kapısını açtım ve içeri girdim. Burnuma gelen kokuyla kusacak gibi oldum. İçeriyi havalandırsam iyi olacaktı. İçerisi bildiğin ceset kokuyordu.
Sen ceset kokusunu nereden biliyorsun?
Ilgaz'ın cesedini ben bulmuştum ya iç ses.
Camları açtıktan sonra giyeceğim kıyafetlerimi alarak banyoya girdim.
Kapıyı açmamla gördüğüm şey yüzünden ellerimdeki kıyafetlerim yere düştü. O anlar yine zihnime çöktü. Fakat bütün her şey geçmişte kalmıştı, nasıl olabilirdi bu?
Algılarım tamamen kapalıydı.
Dikkatimi verdiğim tek şey su dolu küvet içindeki kesik bilekleri küvetten dışarı sarkmış bedendi.
Gözlerimden birer damla yaş düştüğünde tek bir isim mırıldandım.
"Ilgaz?"
Cevap gelmedi. Öne doğru bir adım attım. Bir adım daha ve bir adım daha...
Adımlarımı durduran şey nereden geldiğini bilmediğim sesti.
"Bisiklete binelim mi İzgi?"
Sesin etkisiyle ayaklarım titremeye başlamıştı. Gittikçe hissizleşen bacaklarım beni taşımamış ve yere düşmemi sağlamıştı.
