Annemin ölmediğini, üstüne üstlük abilerimin ve ablamın olduğunu 20 yaşında öğreniyordum!! Şaka gibi!
*. : ｡✿ * ﾟ * .: ｡ ✿ * ﾟ * . : ｡ ✿ *
(Düzenli olarak bölüm paylaşılır.)
(Ekleme: düzenli olarak değil canım yazmak istediğinde bölüm paylaşılır.)...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
29. Bölüm~
Yarışmaya son bir hafta kalmıştı. İlk ona girebileceğimizi düşünüyordum. Savaş ise bir işin içinde biz varsak o işin kaybedeni çoktur, diyerek morelimi yükseltiyordu. Ablam ve Kerem abi evlerini tutmuşlardı ve birçok eşyalarını halletmişlerdi.
Bir tek küçük eşyalar kalmıştı. Ablam bizi de götürmek istemişti. Karakolluk olduğumuz günden sonra bir yere çıkmamız kısıtlanmıştı. Dışarıda olanlar için tehlikeli olduğumuzu söylemişti Barlas abim. Karakol olayından sonra Kutay abi korumuştu bizi. Annem onunlada olan yemeği iptal etmişti. Barlas abim ise Kutay abi bizi koruyunca, 'işine bak bilader, tanımıyoruz etmiyoruz. Karışma aile işlerine' diyerek onu terslemişti.
Şimdi ise küçük eşyalara bakıyorduk. Abimler yoktu. Geçen hafta olanlardan sonra onları getirmeme kararı almıştık çünkü Erez onları biraz çıldırtmıştı...
Erez yatağın üzerine atlayarak birkaç çalışanın dikkatinin bize dönmesini sağlamıştı. Yatakta otururken aynı zamanda zıplıyordu.
Sırıtarak, "Kerem abi, gelin bir deneyin şurayı bence siz. Alışmış olursunuz." dediğinde abimler sinirle ona döndü.
Oğuz abim, "Gel Kerem gel. Biz beraber deneyelim." diye dişlerinin arasından konuştu. Ablam pis pis Erez'e bakarken Burçin, Erez'i yataktan kaldırdı.
Erez bu seferde bize sarmıştı.
"Neyse kısmet Savaş ve Laviva'ya." bir de bu huyu ortaya çıkmıştı. Bana durmadan Laviva diye sesleniyordu.
