Annemin ölmediğini, üstüne üstlük abilerimin ve ablamın olduğunu 20 yaşında öğreniyordum!! Şaka gibi!
*. : ｡✿ * ﾟ * .: ｡ ✿ * ﾟ * . : ｡ ✿ *
(Düzenli olarak bölüm paylaşılır.)
(Ekleme: düzenli olarak değil canım yazmak istediğinde bölüm paylaşılır.)...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
27. Bölüm~
Annemin söylediği sözleri hiçbirimiz ilk birkaç dakika algılayamamış boş boş yüzüne bakmıştık. Ablam aniden kahkaha attığında herkesin gözleri onu buldu. Kahkahalarının arasından konuştu. "Anne...çok komik bir şakay...dı!" tekrar yüksek bir kahkaha attı. Bende olayı anlayıp ablama katıldım. Kısa sürede abimler de gülerek bize katıldı.
Annemin ve Kutay denen herifin ciddi duruşu bizi bozarken annem söze girdi. "Çocuklar şaka değil. Biz bir süredir birlikteyiz ve Kutay abiniz bana evlenme teklifi etti." sonlara doğru mutlu ve neşeli çıkmıştı sesi.
"Ne?" dedim.
"Nasıl?" dedi Mercan ablam.
"Ne etti ne etti?" dedi Barlas abim.
"Ne zaman?" dedi Kerem abi.
"Diyecek bir şey bulamadım, o yüzden diğerlerine katılıyorum." dedi Oğuz abim.
Hepimiz Baturay'a döndük. Ağzı bir karış açılmış Kutay'a bakıyordu. Ablam onu dürtükleyince kendine gelip bağırdı.
"Annem hamile mi!?" insanlar bize dönerken Oğuz abim göz devirip Baturay'ı işaret etti.
"Cümlemi geri alıyorum, bu salak hariç herkese katılıyorum."
Barlas abim bir şey demeden masadan sinirle kalktı. O kalkarken sandalyeside yere düşmüştü. Hızlı adımlarla çıkışa ilerledi. Onun ardından Oğuz abim gülerek ayağa kalktı. Daha sonra yüzüne alaylı bir gülümseme takındı. Elini havada sallayarak "Hoşgeldin cici babamız." dedi. Yüzündeki gülümsemeyi silip birkaç saniye boş boş baktı. Hemen sonra göz devirdi ve o da Barlas abimin peşinden gitti.
Baturay da kalktığında annemin gözlerinden birer damla yaş süzüldü. "Hamile olmadığına sevindim annecim." gülerek çıkışa ilerledi. İçten içe üzüldüğünü biliyordum ama o ailedeki rolünü neşe olarak üstlenmişti.
Masada annemin çocukları olarak sadece ablam ve ben kalmıştık. Yavaşça masadan kalktım. Ablamda benimle birlikte ayaklandı. Ne yapacağımı bilmeyerek gülümsedim. "Ben her zaman senin yanındayım anne." kafasını kaldırıp bana gülümsedi. Ablamda bana katılarak anneme gülümsedi. "Bende."
