Amantes Amentes

Hoofdstuk 3 - Koen

Ik bleef op de grond zitten en werd zowat wanhopig van het lange wachten. Wanneer kan ik haar zien? Dat was de vraag die door mijn hoofd spookte. Na uren en uren wachten kwam de dokter eindelijk naar me toe en zei: 'We hebben uw vrouw geopereerd. Alles verliep volgens het plan dus nu zal ze in haar kamer gelegd worden. Ze is nog altijd in kritieke toestand dus u kunt uw vrouw niet lang zien.' Wacht zei die dokter nu MIJN vrouw? 'Sorry dokter maar ze is mijn vrouw niet. Ik wil haar wel even zien.' Antwoorde ik. 'Ooh sorry meneer. Volg mij maar.' De gangen leken kilometers en de dokter leek elke stap trager te zetten. Ik werd er helemaal gek van. Na, wat voor mij leek, uren kwamen we aan een grote dikke glazen deur met grote blauwe letters. Er stond geschreven: "Intensieve Zorgen". Mijn hart bonsde in mijn keel toen we de deur doorgingen. De dokter draaide zich naar me om en zei: 'Meneer u zal wel dit pak moeten aandoen en uw handen grondig wassen'. Hij stak een lelijk groen pak naar me uit en ik pakte het gewillig vast en deed het zo snel mogelijk aan. Zo snel ik kon waste ik ook mijn handen en zei: 'Ziezo nu goed?!' Ik besefte dat ik veel te onbeleefd was geweest. 'Omg sorry! Dat was niet zo bedoeld, ik ben gewoon wat zenuwachtig!' 'Ik begrijp het hoor' antwoorde de dokter. Snel stapten we voort en we stopten bij een deur met het nummer 26 op. De dokter deed teken dat ik stil moest zijn en deed de deur open. '5 minuutjes' zei hij nog en hij sloot de deur achter me. Ik stond in een zachtverlichte kamer met een tafeltje en een bed. Ik liep naar het bed en zag Tineke. Daar lag ze dan, aan allerlei kabels en draaidjes. Ik ging op de stoel naast haar bed zitten en pakte haar hand. Gedurende de weg had de dokter ook gezegd dat ze haar in een kunstmatig coma hadden gelegd. Ik fluisterde: 'Alles komt goed Tineke, echt waar' Op dat moment kwam de dokter terug binnen en zei: 'Nu moet u haar laten rusten.' Ik knikte en liep naar de deur. Na nog een laatste keer naar haar gekeken te hebben liep ik terug naar de gang. Tijdens de weg terug, die nu veel korter leek, zei ik niets. Ik was te aangedaan. Wanneer we terug waren in de wachtzaal zei de dokter: 'Ga maar naar huis, we bellen u wel als ze ontwaakt of als ze niet meer op de intensieve ligt.' Ik knikte en bedankte de dokter, daarna liep ik naar de parking en besefte dat ik geen auto had en dat de anonieme wagen nog in het bos stond. Ook besefte ik dat ik de chef nog moest verwittigen waar we waren. Ik pakte mijn gsm en zag dat ik 23 gemiste oproepen had. Nogal logisch het was al 16:00 uur. Ik belde de chef op en hij zei dat ze alle ploegen al hadden ingezet om ons te vinden. 'Koen ik hoop dat je een gegronde reden hebt voor dit!' zei hij nogal boos. Ik barste in tranen uit en stamelde: 'Tineke ligt op de intensieve' Ik hoorde hoe de chef schrok en zei: 'Eric en Brigitte komen je ophalen.' Ik legde af en wachte. Ik zag blauwe lichten en daarna Eric en Brigitte die op me afliepen. Ik vertelde hen heel het verhaal en ze waren allebei met verstomming geslagen. Brigitte zei: 'Kom we gaan naar het commissariaat. We hebben je auto al opgehaald aan het bos.' Zonder iets te zeggen liep ik naar de auto en ook de hele rit naar het commissariaat zei ik niets.