Amantes Amentes

Hoofdstuk 15 - Koen

Eenmaal aangekomen bij mijn huis, was ik nog altijd aan het dromen. Opeens hoorde ik mijn naam roepen en er zwaaide een hand voor mijn gezicht. Ik schrok op uit mijn gedachten en verschrikt keek ik naar de hand. Aan die hand zat een arm vast en daaraan een lichaam, Tineke's lichaam. Helemaal vanboven op dat lichaam stond haar hoofd dat mij aan het uitlachen was. Spontaan moest ik meelachen en Tineke vroeg: 'Mag ik ze nu?' Ik stopte met lachen en keek haar niet-begrijpend aan. 'Wat wil je?' 'Je sleutels!' Tineke proestte het weer uit en verward haalde ik mijn sleutels uit mijn zak. Ze ging de deur opendoen en ondertussen probeerde ik op de krukken, die ik van het ziekenhuis had meegekregen, uit de auto stappen. Na veel gesukkel was het me dan uiteindelijk gelukt. Ik stond recht en opeens schoot er iets zwarts voorbij. Van de schrik liet ik me weer in de zetel vallen. 'Wat is dat?!' riep ik verschrikt uit. 'Koentje, het was gewoon een poes hoor!' Tineke stapte naar me toe en al lachend klopte ze op mijn schouder. De zucht die daarna uit mijn mond kwam was langer dan ooit en leek meer op gekreun. Toen ik weer uit mijn zetel probeerde te sukkelen, wat niet zo gemakkelijk was met dat gips, vroeg Tineke: 'Zal ik wat helpen?' Ik knikte dankbaar en ze hielp me uit de zetel te heisen. Toen ik eenmaal rechtstond hinkelde ik naar de deur die inmiddels al openstond. Ik zette me in de zetel en keek mijn woonkamer rond. 'Oost, west, thuis best!' zuchtte ik. Tineke was hier al een paar keer geweest dus ze wist waar alles stond. 'Wil je iets drinken, Koen?' 'Geef mij maar een colaatje.' 'Komt eraan!' Ze vertrok naar de keuken en ik legde me goed in de zetel. Mijn voet nam nu twee derde van de zetel in beslag en de rest was voor mijn lichaam. Even later kwam Tineke naast me in de zetel zitten, dat probeerde ze toch. 'Seg kan je die voet is niet wat verplaatsen?' vroeg ze gespeeld boos. 'Ik moet ook rusten hoor, Koen!' Zuchtend hief ik mijn been uit de zetel. Tineke was alweer weg. Even later kwam ze terug met een stoel waarop een kussen lag. Ik installeerde mijn voet op het kussen en even later kwam ook Tineke naast me zitten. 'Dankje' fluisterde ik dankbaar. Ze lachte naar me met die lach die zij alleen kan. Alweer schoten de vlinders wakker en ik greep spontaan naar mijn buik om ze te stoppen. 'Wat is er Koen? Buikpijn?' vroeg Tineke lachend. Het moest vast een vreemd gezicht zijn, een man met knalrood gips en blauwe bloemetjes op met een grote glimlach rond zijn lippen en grijpend naar zijn buik. Ik antwoorde dan maar: 'Zoiets ja'

------------------------------------------------------------------------------------------

OMG NICOLINE HEEFT ME GISTEREN EEN PERSOONLIJKE BEDANKING GEGEVEN VOOR EEN FILMPJE DAT IK GEMAAKT HAD MAAR NIET NAAR HAAR HAD GESTUURD! IK BEN ECHT ZOOOOO BLIJ :) xxx Anna