Amantes Amentes

Hoofdstuk 27 - Koen

Vandaag was de dag, vandaag vertrokken we naar Frankrijk. Die reis was heel welkom omdat we via deze weg onze overhoop gegooide levens even konden vergeten. We konden gewoon genieten van elkaar en plezier maken. En als we dan terug waren, konden we met een helderder zicht onze levens wat proberen bij elkaar te krijgen. Door deze nogal filosofische gedachten waren er alweer vijf minuten verstreken. De klok gaf nu 5:50 uur aan. Binnen tien minuten zou de wekker gaan. 'Kan jij ook niet slapen?' Tineke draaide zich naar mij om. 'Nee' Ze glimlachte. 'Dan zijn we nu met twee' 'Het is nog maar tien minuutjes voor dat de wekker gaat' 'Ik ga echt niet vroeger dan nodig opstaan, dan overschat je me' antwoordde ze met een knipoog. Teder kustte ik haar op haar lippen. Tien minuten waren zo voorbij als ik in Tineke's ogen kon kijken. Voor dat we het goed en wel beseften, ging de wekker. Ik pakte mijn gsm om hem af te zetten en droeg zoals elke ochtend Tineke naar de badkamer. Zelf ging ik eerst naar beneden om de tafel te dekken.

Toen Tineke eindelijk naar beneden kwam, viel mijn mond open. Ze had een veel te mooi rood kleedje aan. 'Wat is er, Koentje?' 'Je bent echt mooi' Gefascineerd keek ik haar aan. Meestal zag ik Tineke in haar politieuniform of een jeans, maar dit overtrof toch alles. Ze liep naar me toe waarna ze zichzelf op mijn schoot zette. Een tijdje lang keken we elkaar in de ogen. Haar ogen waren kastanjebruin, maar geen gewoon kastanjebruin. In haar ogen kon ik een heel bos zien, als ik in haar ogen keek zag ik een gigantisch bos met mooie rechte dennenbomen die, als het waaide, je woorden influisterden. Ik kuste haar zachtjes.

Toen ik eenmaal aangekleed was, zette ik me tegenover haar aan tafel. Zoals elke ochtend at ik één boterham met choco en één met kaas. Tineke at altijd haar muesli met yoghurt. Na het ontbijt laadden we alle koffers in de auto, nadat ze nog is gecontroleerd waren door Tineke.

Toen we eenmaal helemaal klaar waren, vertrokken we naar Dilbeek. 'Koen?' 'Ja, Tinnie' Ik moest mijn ogen op de weg houden, anders had ik haar wel aangekeken. 'Toen ik in dat meer lag, heb jij me er dan uitgehaald en gereanimeerd?' Ik deed een poging om haar aan te kijken en toen die mislukte zette ik me even aan de kant. 'Weet je dat dan nog niet?' Ze schudde met haar hoofd. Voorzichtig pakte ik haar handen vast. 'Toen ik je in het meer zag drijven, ben ik er meteen achter gesprongen en heb je op de kant gelegd' Ik was eerst van plan om ''gesleepd'' te zeggen, maar dat was er volgens mij verkeerd uitgekomen. 'Daarna heb ik de ambulance opgeroepen en toen ik voelde dat je niet meer ademde, heb ik je gereanimeerd.' In mijn hoofd beleefde ik het hele moment opnieuw, het was eigenlijk een ervaring die ik zo snel mogelijk wou vergeten. 'De dokter zei dat ik zonder jou niet meer geleefd had' De tranen stonden in haar ogen. Met mijn duim veegde ik ze allemaal weg. 'Ik had je echt niet zomaar laten sterven' Met een glimlach keken we elkaar aan. 'Ik hou van je' 'Ik hou ook van jou, Tinnie' De klok gaf al 9:55 uur aan, dus we moesten dringend vertrekken.

Toen we op het kantoor aankwamen, zagen we al de collega's al op een hoopje staan. Ik parkeerde de auto en hand in hand liepen we naar het groepje collega's. 'Ah, daar zijn de tortelduifjes' Dat was Floor, wie zou het anders zijn. Tineke stak haar tong uit naar Floor en Floor stak haar tong ook uit als antwoord. Ik schudde met mijn hoofd, ik snapte echt helemaal niks van vrouwen, maar ze waren toch enorm fascinerend. De dame's waren ondertussen al aan het lachen en ik maakte me los van Tineke en liep naar de mannen. 'Ah, Koen! Net op tijd!' 'Tja, vrouwen he' Zijdelings keek ik naar Tineke. Eric, Obi, de chef en Patrick begonnen allemaal te bulderen van het lachen. Een tengere hand pakte de mijne. 'Wat is hier zo grappig?' Ik gaf haar een kus en zei: 'Niks' Als ik over Tineke haar schouder keek, zag ik twee vrouwen met smeltende gezichten toekijken. 'Kijk is wie er daar staan te kijken?' fluisterde ik in haar oor. 'Laat me raden, Floor en Brigitte?' Ik knikte en uit het niets begon Tineke me te kussen. Mijn handen lagen rond haar middel, terwijl zij haar handen op mijn borstkas legde. De kus bleef maar duren en toen we geen adem meer kregen, stopten we. Lachend keek Tineke me aan. 'En?' Ik keek subtiel over haar schouder en zag Floor en Brigitte met hun handen voor hun gezicht en met ogen die vol tranen zaten, toekijken. 'Dat moet je zelf zien, dat kan ik niet beschrijven' Ze draaide zich om en lachend keken we Floor en Brigitte aan. 'Jouw vrienden zien er anders ook wel grappig uit hoor.' Ik draaide me om en dit zicht was inderdaad nog grappiger. Patrick en de chef stonden me grijnzend aan te kijken en Eric en Obi waren enthousiast hun duimen in de lucht aan het steken naar mij.

'Kom mannekes, we moeten maar is vertrekken.' Iedereen verzamelde zich rond de chef. In de eerste helft van de rit gingen de vrouwen en de mannen bij elkaar zitten en in de tweede helft ging ik bij Tineke zitten. We liepen allemaal naar de auto's en Patrick en de chef zetten zich in de auto van de chef. Tineke, Floor en Brigitte zetten zich in de auto van Floor en ik, Eric en Obi gingen in mijn auto zitten. Met de chef en Patrick voorop vertrokken we naar Frankrijk.

Tijdens de rit werd ik ondervraagd over Tineke en gedwee beantwoordde ik alle vragen. Plots hoorde ik op de radio ''My heart will go on'' uit de Titanic. Lachend keek ik uit de achteruitkijkspiegel naar de auto achter ons, waar de vrouwen in zaten. Ik zag Tineke op achterbank naar mij kijken en wijzen naar de radio. Ik lachte en zette de radio op zijn luidst. In de spiegel zag ik Tineke naar voor reiken en een poging doen om de radio luider te zetten.