Amantes Amentes

Hoofdstuk 48 - Koen

Ik opende mijn ogen en het was voor een keer niet de gebruikelijke toon die mij had gewekt. Ik keek wat in het rond en buiten Tineke die dicht tegen mij aan lag, was er niks merkwaardigs te zien. De toon herhaalde zich en ik had nog altijd geen idee wat het was. 'Koentje, moet je die gsm van jou niet eens opnemen?' Slaperig besefte ik dat het inderdaad mijn gsm was en pakte hem van het nachtkastje. 'Wie belt er nu ook zo vroeg' Lachend draaide Tineke zich om en keek mij aan. 'Koentje, het is al 11:00 uur' Ze gaf me snel een kusje en griste mijn gsm uit mijn hand. 

'Hallo commissaris, met Tineke'

'...'

'Nee die was te lui om op te nemen'

Ze lachte naar mij en ik stak speels mijn tong uit.

'...'

'Oei, ja wij komen eraan'

Haar gelaatsuitdrukking veranderde onmiddellijk van speels naar bezorgd.

'...'

'Ja wij zijn er binnen een kwartiertje'

Ze legde af en duwde mij uit bed. 'Binnen een kwartier moeten we op het werk zijn' 'Maar het is een vrije dag...' 'Koen, het is een noodgeval' Ik stond recht en liep naar de badkamer. Vlak voordat ik de deur wou sluiten, glipte Tineke mee binnen. 'Tijd en water besparing' Ze gaf me een kusje en stapte in de douche. Samen namen we een douche en besmeurde elkaar met zeep, maar toch deden we voort. Al na twee minuten waren we klaar en na nog kleren aangedaan te hebben, gingen we ontbijten. Je kon het niet echt ontbijt noemen, want het enige wat we deden was een boterham meenemen in de auto. 'Wat is er nu eigenlijk gaande?' Ik zette mij aan het stuur en terwijl ik mijn boterham at reed ik naar het commissariaat. 'Dat zei hij niet' Ze lachte naar mij en ik ging nog wat harder op het gaspedaal staan.

Eenmaal aangekomen en gedaan met eten, stapten we uit en liepen naar binnen. Patrick zat niet zoals gewoonlijk op zijn vaste plaatsje, maar was nergens te bespeuren. Ook de bureauruimte was leeg. Een luid geroezemoes steeg op uit de vergaderruimte. Ik keek even opzij en zag hoe Tineke haar gezicht angstig stond. Ik pakte haar hand van en greep al naar mijn pistool. Met één trap zwaaide de deur open en richtten zowel ik als Tineke hun pistool op de deuropening. Toen we zagen dat het gewoon de collega's en commissaris waren, staken we onze pistolen snel terug weg en Tineke zuchtte. Toch hing er een gespannen sfeer in de zaal en we stapten binnen. 'Koen, Tineke, kom erbij en richt volgende keer niet jullie wapen op ons' We zetten ons neer en ik legde mijn hand op Tineke haar been. Ik keek de zaal rond en zag dat zowel Floor als Brigitte misten. 'Oke, ik ga direct met de deur in huis vallen: Floor en Brigitte zijn ontvoerd' Geschokt keken de andere collega's naar de commissaris. Tineke sloeg haar handen voor haar mond en je zag al glinsteringen in haar ogen, dat betekende dat er tranen aankwamen. Ik sloeg mijn armen rond haar als teken dat ik er was voor haar. 'We weten niet veel. We weten alleen dat de ontvoerders uit het buitenland komen en vrouwen ontvoeren om ze daarna te drogeren en door te verkopen als prostituees, Mensenhandel dus.' Hij pakte even een pauze en ik kon mijn oren maar moeilijk geloven, Floor en Brigitte doorverkocht als prostituees. 'Wat gaan we daaraan doen' flapte Tineke eruit en nu zag ik al een aantal tranen over haar wangen lopen, maar ze hield zich sterk. 'Koen, wil je even meekomen' Ik keek de commissaris vragend aan, maar hij stapte gewoon naar buiten. Ik keek naar Tineke en ze knikte als teken dat ik moest gaan.

Eenmaal buiten begon de commissaris: 'Je zal het vast niet leuk vinden, maar mijn plan is om Tineke te laten ontvoeren en zo tot bij Floor en Brigitte te komen' Geschokt keek ik hem aan en ergens hoopte ik dat hij zou zeggen dat het een grapje was, maar hij zei niks. 'Chef, dat kan u toch echt niet doen' 'Koen, voor Floor en Brigitte?' Bijna smekend keek hij mij aan en met veel spijt in het hart zei ik: 'Oké dan, maar zorg dat ze veilig is'

Terug binnen zette ik mij naast Tineke en gaf haar een stevige knuffel. 'Sorry' Niets-begrijpend keek ze me aan, maar voordat ze iets kon zeggen, ging de chef verder: 'Oké dit is dus mijn plan: Tineke, jij gaat je laten ontvoeren...' 'Ik... moet wat?!' Verslagen keek ze ons aan en ik hield haar nog altijd in mijn armen. 'Doe het voor Floor en Brigitte' fluisterde ik tegen haar. 'En voor mij' vervolgde ik nog. 'Voor jou doe ik alles' ze gaf me een klein kusje en stemde in.

Twee uren later, was het hele plan uitgestippeld en Patrick ging informatie over Tineke doorspelen aan de bende. 'Tineke, we vinden je wel weer' Met tranen in mijn ogen stonden we op de plaats waar het allemaal ging gebeuren, onze slaapkamer. 'Kom me alsjeblieft snel halen' De tranen liepen over haar wangen en ze drukte haar gezicht in mijn polo. 'Tuurlijk, ik zal je vinden. Ik hou van jou' 'Ik ook van jou' Ik kuste haar intens, toen de commissaris ons uit elkaar haalde. 'Koen, we moeten hier weg' Ik gaf haar nog een laatste kusje en ze legde zich onder het bed. Ze had een zender bij en we waren verbonden via de telefoon. 

'Tineke, hoor je me?' De chef, Eric, Obi en ik zaten vol spanning terug in de vergaderzaal. 'Ja, ik hoor je' 'Oke, wanneer ze je pakken heb je tien seconden, deze tien seconden zijn de belangrijkste die je in een lange tijd hebt gehad. De telefoon laat je op de grond liggen en wanneer je ze ziet schreeuw je alles wat je aan hen ziet, huidskleur, haarkleur, lengte...' Ik vond het vreselijk om te doen, maar ik moest even een steen maken van mijn hart. 'Ja' Ze klonk bang, oh zo bang! 

Na een aantal minuten hoorde ik weer de stem van Tineke. 'Koen, ze zijn hier' Haar stem beefde zo hard dat ik nu echt zin had om naar huis te rennen en haar te komen redden of haar plaats in te nemen. 'Ik hou van je' Geen antwoord...

Een ijzingwekkende gil kwam uit de telefoon en een rilling liep langs mijn ruggengraat. Amper twee seconden daarna hoorde je een vreemde taal en de zeer bekende stem van Tineke: 'Zwart haar, snor, tatoeage rechterhand maan, 1m80...' Toen werd het stil.

Ik dacht dat het allemaal voorbij was en snikkend zat ik aan de telefoon, die nog altijd aan stond. Ik hoorde een zware ademhaling door de telefoon, eentje die zeker niet van Tineke was. 'We zullen je vinden' riep ik tegen de onbekende man. 'Wees maar zeker dat we haar zullen vinden en dan gaan jullie eraan!' Een stilte volgde, totdat de man met een zware stem en in het gebrekkig Engels zei:

"Good luck..."