Amantes Amentes

Hoofdstuk 22 - Tineke

Dit was de druppel! Mijn verdriet verdween als sneeuw voor de zon en maakte plaats voor woede. Ik balde mijn vuisten en zo hard ik kon liep ik naar de man in de struiken. 'Ik haat u!! Ik haat u!!' Ik was al helemaal klaar om de man, die me vanop een eindje nog altijd stond aan te kijken, in elkaar te slaan. Ik weet het, de meesten zagen me altijd als het lieve meisje en dat ben ik ook, maar nu, nu was de maat vol! Ik was nog maar een aantal stappen verwijderd van Robin wanneer ik twee sterke armen de mijnen voel vastpakken. 'Koen laat me los alsjeblieft!' Smeekte ik snikkend. Ik zag hoe Robin zich rustig omdraaide en wegwandelde. Mijn woede veranderde weer in verdriet en snikkend viel ik in Koen zijn sterke armen. 'Je kon hem nooit alleen aan. We vinden hem wel! Beloofd'

'Wat moet ik nu doen?' De brandweer was net weer vertrokken en de commissaris had gebeld en gezegd dat we morgen op het werk alles moesten uitleggen. 'Voorlopig blijf je bij mij wonen, schat' Liefdevol, maar toch nog altijd met betraande ogen keek ik hem aan. Een kleine glimlach wist ik op mijn gezicht te toveren. 'Ik hou van je' 'ik ook van jou' Die woorden kwamen recht uit mijn hart en werden vergezeld door een knuffel. Stiekem, diep vanbinnen, hoopte ik dat Robin ons nog zag. Dan kon ik hem bewijzen dat echte liefde wel bestond en ergens hoopte ik dat hij jaloers was, maar dat zei ik toch liever niet tegen Koen. 'Laten we naar huis gaan' Ik schrok op uit mijn gedachten en knikte. Gedwee stapte ik terug in de auto en moedeloos staarde ik de hele rit uit mijn raampje.

Eenmaal thuis was het al laat en we besloten direct te gaan slapen. Voor iets anders had ik toch geen energie meer. Somber kroop ik in mijn bedje en begon te huilen. Stilletjes ging de deur open en Koen kwam zachtjes binnen. 'Het komt wel goed, Tineke' zei hij lief terwijl hij over mijn rug wreef. Ik bedacht dat ik de nacht niet alleen zou doorkomen en dat ik hem liever in Koen zijn armen doorbracht. 'Koentje, mag ik bij jou slapen?' Ik zag een kleine glimlach verschijnen om zijn lippen. 'Tuurlijk mag je dag' Ik gaf hem een liefdevolle kus en de vlinders schoten weer wakker. Ik wou net rechtstaan toen hij me weer neerduwde. Het was alsof hij mijn gedachten kon lezen toen hij zei: 'Ik haal mijn spullen wel'

Na een tijdje kwam hij weer naar boven met zijn kussen en deken en installeerde zich naast mij. 'Slaapwel schoonheid' Ik glimlachte en gaf hem een lange en liefdevolle kus. 'Slaapwel' Een sterke en beschermende arm werd rond mij gelegd. Mijn ogen werden zwaar en vielen dicht...