Amantes Amentes

Hoofdstuk 32 - Koen

Ik kwam snel toegerend en zag Tineke naast een vrouw zitten. Ik schatte de vrouw iets in de 30, bijna 40 en ze zag er nogal aangedaan uit. Tineke haar mond stond wijdopen en het was muisstil, op het snikken van de vrouw na. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ik zo stil mogelijk aan Brigitte die naast me stond. 'Anouck is ontvoerd' fluisterde ze even stil terug. Direct schoten mijn hersens in actie. 'Wat staan we hier nog te doen?! De dader kan nog niet ver weg zijn!' Het leek wel alsof alle collega's ineens wakker schoten. 'Mevrouw, hebt u enig idee wie de dader is?' Ze knikte zachtjes met haar hoofd. 'Mijn neef...' Ik keek eventjes naar alle collega's en zij keken ook allemaal behoorlijk verbaasd. 'Hoe ziet hij eruit?' 'Hij heeft kort blond haar en blauwe ogen. Hij rijdt in een zwarte BMW met nummerplaat, 1-SZF-265' We knikten en Eric, Obi, Patrick, de chef en ik vertrokken in onze auto's in de hoop de dader en Anouck te vinden. De vrouwen daarentegen bleven op de camping om de vrouw gerust te stellen'

We hadden de drie auto's mee. In de eerste zaten Eric en ik. In de tweede Obi en Patrick en de chef reed met de derde auto. Na toch wel al een tijdje door de bergen gereden te hebben tegen een veel te hoge snelheid, zagen we ineens voor ons een zwarte BMW aan de kant staan. Tegen een boom zat een oudere man van in de 40 bijna 50. We omsingelden hem en riepen dat hij moest blijven waar hij was, maar hij gaf geen krimp. Zijn ogen waren, zo te zien, gevestigd op een roze wiegje. 'Meneer, is dat Anouck?' Op strenge toon sprak ik de man aan en liep voorzichtig dichterbij. We hadden geen wapens mee, dus deze missie was uiterst gevaarlijk en zeer gewaagd. 'Neem haar snel! Voordat...' 'Blijven staan!' Ik had echt geen idee wat er aan het gebeuren was en verward draaide ik mij om. Je zag de angst in de man zijn ogen toen hij de andere man, waar hij blijkbaar voor werkte, zag staan. 'Pieter, breng dat kind naar mij!' In een eerste reactie liep ik naar de man en ging met armen en benen wijd open voor hem staan. 'Laat het kind met rust!' Dat had ik beter niet gedaan. Ik keek over mijn schouder naar Eric en Obi en zag hen met open mond staan. Ze wouden net iets roepen, maar ze waren te laat. Een onverdraaglijke pijnscheut schoot door mijn slaap en ik zeeg neer op de grond. Ik zag nog net hoe de man een stok wegstak en viel dan helemaal op de grond. Een warm goedje liep van mijn slaap naar beneden. 'Koen!' Een vrouwenstem drong mijn oren binnen en ik deed alle moeite van de wereld om te antwoorden, maar het enige wat ik kon zeggen was: 'Tinnie...' Toen werd het zwart en werd de hele buitenwereld aan mijn onttrokken.

----------------------------------------------------------------------------------------

Heyhey lezertjes,

Sorry voor het korte stukje, maar ik heb dit om 6 uur 's ochtends geschreven zodat jullie toch nog een stukje hadden want ik ga de komende 10 dagen niet kunnen uploaden. 

Ik vertrek namelijk op een kampje. Ik mag mijn gsm meenemen dus ik zal proberen af en toe iets te schrijven, maar jullie zullen nog moeten wachten ;)

Ik vond het ook best wel grappig om het te laten eindigen in een cliffhanger! ;)

Laat gerust weten wat je ervan vond!

Anna Xxx 

:)