Amantes Amentes

Hoofdstuk 14 - Tineke

Voorzichtig opende ik mijn ogen. Ik moest ze onmiddellijk terug sluiten want de zon brandde op mijn netvlies. Na een tijdje waren mijn ogen gewend aan het licht en draaide ik me om. Daar lag Koen te slapen. Ik probeerde zo zacht mogelijk te zuchten. Door me uit te rekken kon ik hem net aanraken. Zachtjes wreef ik door zijn haar. Ik was verliefd, maar ik wist zeker dat Koen daar niet zo over voelde. Ik was in mijn gedachten verzonken met nog altijd mijn hand op zijn hoofd, als ik hem voelde bewegen. Geschrokken maar toch zo subtiel mogelijk trok ik mijn hand weg. Ik werd knalrood als hij zei: 'Goeiemorgen Tineke' 'Goeiemorgen' antwoordde ik. 'Wauw, we hebben lang geslapen, het is al middag!' hoorde ik Koen verbaasd zeggen. Toen ik voelde dat de rode kleur van mijn wangen verdwenen was, draaide ik me ook om en keek op de klok. 'Woow, dan hebben we inderdaad...' Op dat moment ging de deur open. 'Goeiemorgen meneer Baetens en mevrouw Scheelebeeckx' Koen en ik keken elkaar aan en proestten het uit. De dokter keek ons nogal vreemd aan. 'Zou ik mogen vragen wat er zo grappig is?' vroeg hij half lachend. 'Het is Schilebeeckx, meneer' antwoordde Koen nog altijd lachend. 'Ooh, mijn excuses mevrouw' verontschuldigde de dokter zich lachend. Toen we eindelijk uitgelachen waren, wat toch wel een tijdje heeft geduurd, ging de dokter verder: 'Jullie mogen vandaag naar huis, maar het is beter als mevrouw Schilebeeckx bij iemand logeert, tijdelijk. Het is voor u eigen gezondheid.' Bij dat laatste draaide de dokter zich naar mij. 'Dat is al opgelost hoor' Ik glimlachte en keek subtiel naar Koen. Hij glimlachte terug. De dokter had het blijkbaar gezien en zei: 'Ah ja zo zit dat, houd het wel een beetje rustig. U moet nog herstellen' Weeral lagen we in een deuk. 'Dokter ik denk dat u het niet goed begrijpt. Wij', ik wees naar Koen en mij, 'zijn gewoon hele goede vrienden. 'Oke dan.' zei de dokter met een frons. Hij gaf ons elk en stapeltje papieren en verliet daarna de kamer. 'Onze ontslagpapieren' zei Koen blij. Ik glimlachte en begon op te ruimen.

Toen ik klaar was met opruimen, hielp ik ook Koen met zijn opruim, want hij kon namelijk niet zo goed lopen. Na een dik halfuurtje waren we alle twee klaar en we vertrokken in Koen zijn auto naar zijn huis. We hadden afgesproken om bij Koen te logeren. Omdat Koen niet kon rijden, deed ik dat maar. De rit naar huis verliep in stilte totdat Koen die verbrook: 'Moet je niet wat spulletjes halen bij jou thuis?' 'Och ja das waar ook.' Ik keek hem dankbaar aan en veranderde van richting.

Eenmaal aangekomen bij mijn huis pakte ik wat spulletjes en liep dan weer naar de auto. 'Mooi huisje' zei Koen. 'Dankje, maar wel een beetje klein. Ach ja, voor een vrijgezel moet dat niet meer zijn he' antwoordde ik. Koen knikte en we vertrokken naar zijn huis. Ook deze rit verliep in stilte.