Amantes Amentes

Hoofdstuk 31 - Tineke

De wandeling liep stilaan tot zijn einde. Voor dat we het goed en wel beseften, waren we al terug aan de auto's. Vermoeid stapten we in en reden in alle stilte naar huis.

We hadden besloten om 's avonds spaghetti te eten. Dat was snel klaar maar toch lekker. Na een deugddoende maaltijd, zetten we ons aan tafel en begonnen wat te babbelen. Eenmaal 23:00 uur, gingen we doodop naar onze bedjes. Toen ik in de badkamer stond, bekeek ik mezelf is in de spiegel. Die ene vraag bleef maar door mijn hoofd malen. "Zou jij kinderen willen?" Dat had Koen deze middag gevraagd. Ik zuchtte en deed verder met me klaarmaken. Ik zou heel erg graag kinderen willen. Dat was zelfs mijn allergrootste droom, maar ik was bang voor een miskraam, nog een miskraam. Ik wist dat het niet mijn eigen fout was, maar toch, ik moest de baby beschermen en die taak was mislukt. 'Tinnie, ben je bijna klaar?' 'Ja, ik kom' Ik stapte uit de badkamer en legde mezelf met een diepe zucht in bed. 'Wat is er?' Ik voelde een hand door mijn haren strelen en draaide me om. De tranen stonden in mijn ogen. 'Ik blijf maar denken aan jouw vraag van deze middag, over kinderen' Ik zette mezelf een beetje rechter en legde mijn hoofd op zijn schouder. 'Koen, ik wil heel graag kinderen! Dat is zelfs mijn grootste droom, maar...' Ik stopte en snikte hevig. 'Je bent bang voor een miskraam.' Dankbaar keek ik in zijn ogen. Nu moest ik het zelf niet meer zeggen. 'Je weet toch dat dat niet jouw schuld was! Ik zal jou nooit zoiets aandoen, beloofd!' Het leek wel alsof er 20 kilo van mijn schouders viel. Ik glimlachte zwakjes en gaf Koen een kus. 'Ik hou van jou' 'Ik ook van jou' Zachtjes liet ik me weer naar beneden zakken en legde mijn hoofd op mijn kussen. Dicht tegen elkaar, vielen we na enkele seconden al in slaap.

Een ijzingwekkende gil drong binnen in mijn oren. Geschrokken sprong ik recht en zag dat ook Koen het gehoord had. Snel spurtte ik naar buiten en keek in het rond. De gil kon onmogelijk uit een van onze caravans komen aangezien hij veel te ver klonk. Snel liep ik naar het onthaal met de collega's op mijn hielen. Al van ver kon je het luide gesnik horen. Achter de toonbank zat een vrouw, helemaal ineengezakt en met haar handen voor haar gezicht. De tranen stroomden over haar wangen en ze schokte helemaal. 'Mevrouw, wat is er?' Met bonzend hart zette ik me naast de vrouw en wreef over haar rug. Na ettelijke seconden stilte keek ik hulpzoekend naar de collega's, die er ondertussen ook al stonden. 'Mevrouw, wij zijn van de politie, wij kunnen helpen. Maar dan moet u wel vertellen wat er gaande is?' Dankbaar keek ik Brigitte aan en de vrouw opende haar mond: 'Het is Anouck! Ze hebben Anouck!'

------------------------------------------------------------------------------

Heyhey,

Hier is dan EINDELIJK een vervolg op mijn verhaal ;)

Sorry voor het lange wachten en jullie geduld op de proef stellen...

Het deel dat ik gisteren publiceerde was blijkbaar onleesbaar...

Ik heb geen idee hoe dat kwam, maar hier is het alleszins opnieuw ;)

Anna Xxx