Amantes Amentes

Hoofdstuk 30 - Koen

'Floor!' Proestend kwam Floor boven water en even later volgde ook Tineke. Voor een aantal seconden had ik gedacht dat ze verdronk en ik stond dus al helemaal klaar om in het water te springen. Floor en Tineke proestten het uit en ik plofte met een zucht neer in het stoeltje van de kajak. Dat had ik beter niet gedaan. De kajak begon te schommelen en ik belandde met een enorme plons in het water. Tineke zwom naar me toe en spatte me nog wat natter. Samen met Floor gingen we de kajak naar het strand slepen. Daarna zwommen we nog wat en duwde de collega's in het water. Nu waren we niet meer alleen, een stel kinderen zwom een eindje verder. Op de kant stond een kleuter van drie en een jongetje van zeven, schatte ik. Leunend op een van de kajaks, sloeg ik ze gade. Ze gingen samen terug naar de receptie en toen waren ze verdwenen. Ik draaide me terug om naar de collega's die allemaal als versteend stonden. Een plons weerklonk en Tineke zwom zo snel ze kon naar een plek achter me. Ik draaide me om en zag de jongen met zijn handen voor zijn mond van op het balkon naar het water kijken. In een fractie van een seconde had ik door wat er mis was en zo snel als ik kon zwom ik naar Tineke. Ze stopte, nam diep adem en verdween onder water. Het duurde een eeuwigheid voor ze terug bovenkwam, maar ze kwam boven en in haar armen droeg ze de kleuter. De kleuter hoestte en spartelde wild, maar toen hij Tineke zag, stopte hij. Zo snel ze kon zwom ze naar de kant en legde de kleuter erop. Zelf heistte ze zich ook op de kant en ging liggen. Haar borstkas ging hevig op en neer. Ik zwom naar haar toe en ging naast haar zitten. 'Gaat het?' Ze knikte. Een man van middelbare leeftijd kwam naar ons toegelopen. Iets deed me vermoeden dat het de vader van de kleuter wel is kon zijn. 'Joren' riep de man. De kleuter liep naar de man toe, gaf hem een knuffel en begon te wenen. 'Heb je wat water nodig?' Nog altijd zwaar ademend knikte ze. Snel liep ik naar het strandje en pakte een flesje water. Toen ik terugkwam stonden al de collega's rond haar. 'Geef haar wat ruimte' De collega's gingen wat achteruit en ik gaf haar het flesje. Je zag direct hoe ze opknapte van het water. Ze zette zich recht en de man kwam naar ons toe. In gebrekkig Nederlands zei hij: 'Dankje voor redden mijn zoon' De jongen liep naar Tineke en gaf haar een knuffel en bloemen. Je zag zo dat hij de bloemen net uit de kant had geplukt, maar het ging om het gebaar.  'Merci! Tu es une vraie heroine!' Zei hij. Dat betekende zoveel als: ''Dankje! Jij bent een echte heldin!" Ze lachte naar de jongen die ondertussen al met zijn papa wegliep. Samen liepen we terug naar het strandje. De tranen stonden in haar ogen. De collega's waren alweer aan het zwemmen. De chef kwam Tineke lof betuigen en daarna zette ze zich neer op één van de stoelen. Ik zette me naast haar en wreef over haar rug. 'Wat is er?' Ze snikte. 'Thomas zou ongeveer die leeftijd zijn.' Ik moest graven in mijn geheugen, maar vond geen enkele Thomas. 'Wie is Thomas?' Haar schouders gingen op en neer en er liepen een aantal tranen over haar gezicht. 'Mijn kindje met Robin.' 'Ben je na wat er gebeurd is nog drie jaar in Brussel blijven werken?' Mijn ogen werden groot. Ze knikte en zei: 'Ookal was Thomas niet gepland en zelfs niet eens gewild, toch zou ik hem al mijn liefde gegeven hebben' Vol meedelijden keek ik haar aan. 'Je zou een geweldige moeder zijn' Ze glimlachte. 'Zou jij graag kinderen willen?' Ik glimlachtte door de gedachte aan kinderen in huis. 'Als jij dat wilt, graag' antwoordde ik met een glimlach. Ze legde haar hoofd op mijn schouder en samen keken we naar de collega's in het water.

Tegen de middag stak er een windje op. Tineke rilde. 'Heb je het koud?' Ze knikte en ik gaf haar mijn trui, zoals een echte gentleman. De collega's kwamen één voor één uit het water. We besloten om terug te keren naar de caravans.

Na het middagmaal besloten we om een wandeling te gaan maken. We kozen een wandeling langs een beekje. Hij lag in het bos en een tijdje zouden we langs de weg moeten stappen. We vertrokken naar de startplek en zetten onze auto's op de voorziene parking. Het eerste deel van de wandeling verliep inderdaad in het bos. De weg liep langs een ravijn en toen we ook nog eens moesten klimmen stopte Floor. Al de collega's stonden al boven, maar Floor klampte zich krampachtig vast aan een boom. 'Ik heb hoogtevrees' zei ze met dichtgeknepen ogen. Eric daalde terug af en samen vormde we een slinger die Floor hielp omhoog heisen. Toen ze eindelijk boven was, glimlachte ze. 'Dankje' 'Teamwork' zei Obi met een knipoog. We hadden nog een eind te gaan, dus vertrokken we weer. Na nog eindeloos veel geklommen te hebben, kwamen we dan eindelijk boven op de berg. Het zicht was adembenemend. Het dal stond vol met oude Franse huisjes en de bergen op de achtergrond waren alsof ze uit een schilderij kwamen. In alle stilte bleven we naar het uitzicht kijken. 'Wat mooi' fluisterde Floor zacht. Voorzichtig sloeg ik mijn arm rond Tineke. 'Bijna even mooi als jij' Ze glimlachte en keek me vertederd aan.