Amantes Amentes

Hoofdstuk 5 - Koen

Mijn hart hart ging tekeer in mijn borstkas. 'Wat is er dokter?' vroeg ik tijdens het stappen. Hij antwoordde niet maar in plaats daarvan stapte hij in een lift. 'Drukt u even op het knopje van de 3e verdieping?' Ik deed wat mij gevraagd werd en drukte op het knopje. De lift begon te bewegen en ik vroeg nog eens: 'Wat is er met Tineke?' Deze keer had ik meer geluk en de dokter zei: 'Mevrouw Schilebeeckx ligt niet meer op intensieve en is buiten levensgevaar. Ze ligt wel nog in coma maar ze kan elk moment ontwaken...' De dokter ging nog verder met praten maar ik was al gestopt met luisteren bij de woorden: "buiten levensgevaar". Mijn mond zakte open en mijn lichaam zakte op de grond. Daar zat ik weer, te huilen met mijn handen voor mijn gezicht. Maar deze keer is het van geluk. Toen de dokter door had dat ik niet meer luisterde vroeg hij: 'Alles oké?' Mijn antwoord luidde: 'Alles is meer dan oké!!' Zonder het te beseffen stond ik te knuffelen met de dokter in een lift. De deuren gingen open maar ik liet niet los. Na een tijdje maakte dokter Verkammen zich los uit onze knuffel en zei glimlachend: 'Ga nu maar naar Tineke'. Zonder aarzelen liep ik als een soort gek door de gangen. De voorbijgangers keken me nogal raar aan maar wie maakt het iets uit? Mij alleszins niet. Na een tijdje besefte ik dat ik geen flauw idee had waar Tineke lag. Ik klopte op mijn hoofd en liep terug. 'Ik heb wel nog een vraagje' zei ik lachend. 'Ik denk dat ik weet wat je bedoelt' was zijn antwoord 'Ze ligt op kamer 316' 'Dankje!' riep ik terwijl ik al aan het lopen was. Ik zag nog net hoe de dokter hoofdschuddend aan kwam stappen. Voor de deur van kamer 316 stopte ik. Ik raakte zachtjes de deur aan en ademde diep in. Voorzichtig opende ik de deur. Ondertussen stond ook de dokter al naast me. 'Als ze ontwaakt druk dan op die rode knop' zei hij. Ik knikte en zag hoe hij terug wegging. Ik stapte voorzichtig naar binnen. Deze kamer was al meer verlicht dan de vorige, dat vond ik prettiger. Ik zag Tineke liggen en ze zag er al veel beter uit. Al die draadjes en buisjes waren weg, afgezien van 2. Ze zag er ook al minder bleek uit en haar hand voelde al warm. Ik ging weer op de stoel naast haar zitten en ik wachtte.

Na een kwartiertje besloot ik de commissaris te bellen en hem te vertellen over het goede nieuws. 'Hallo chef, Koen hier. Het is om te zeggen dat het ziekenhuis belde en ze is buiten levensgevaar en niet meer op de intensieve.' 'Geweldig!' antwoorde de commissaris. 'Waar ben je nu Koen?' 'Ik ben bij haar, ik laat iets weten als ze ontwaakt' Ik legde af en hoorde heel stilletjes: 'Koen?' Ik keek naar de deur maar er was niemand te zien. Ik draaide me om en daar lag Tineke. Maar deze keer met haar ogen open!