Amantes Amentes

Hoofdstuk 13 - Tineke

Koen had zojuist zijn gips getoond. Het was verschrikkelijk lelijk, rood met van die afschuwelijke knalblauwe bloemen. We waren allebei  heel hard aan het lachen, zo hard dat je geen lucht meer kreeg. Plotsklaps stopte Koen met lachen, maar ik ging gewoon door totdat... 'Tineke?!!' Ik hoorde de ernst in zijn stem. Toen ik me naar hem toedraaide zag ik dat hij me iets wou tonen. Ik rekte mijn hele lichaam uit en kon net niet zien waar hij naar wees. Wel zag ik dat zijn gezicht helemaal wit weggetrokken was. Ik ging wat rechter zitten en probeerde nog is, gelukt. 'Omg!' Dat was het enige dat ik kon zeggen. Ik sloeg mijn handen voor mijn mond. Op Koen zijn gips stond een "R.". 'Robin!' fluisterde ik. Koen knikte, hij zag eruit alsof hij elk moment kon flauwvallen. Ik voelde me enorm schuldig, door mij kwam hij ook in het Robin-gedoe vast te zitten. Nog altijd met mijn handen voor mijn mond, stapte ik uit bed en ging op dat van Koen zitten. 'Wil je een knuffel?' Zonder zijn blik van het gips los te maken knikte hij. Ik gaf hem een knuffel. 'Sorry Koen, sorry dat ik je hierin mee nam' De tranen liepen ondertussen al van mijn wangen. Koen knuffelde me terug en zei: 'Tineke, alles komt goed. Het is niet erg, alles komt goed!' Bij hem liepen er ondertussen ook al tranen van zijn wangen. Op dat moment zwaaide de deur open. Ik maakte me verschrikt los uit de knuffel en was zelfs al klaar op met het nachtlampje de persoon die binnenkwam te verwonden. Het was de dokter maar. 'Sorry als ik jullie momentje verstoorde, maar ik ben hier met een verslag.' 'Euuhm... het was niets intiem hoor' Ik kreeg blos op mijn wangen en voelde hoe ik helemaal rood werd. Snel ging ik in mijn eigen bed liggen terwijl ik mijn tranen afdroogde. 'Meneer Baetens, we hebben uw voet kunnen redden en wonder boven wonder zal u maar 2 weken in het gips moeten.' 'Wauw dat is fantastisch!' zei Koen blij. Ik wist wel dat dat was omdat hij dan geen maand in dat "gepersonaliseerde" gips moest zitten, maar de dokter dacht dat het was omdat hij niet van gipsen hield. 'Mevrouw Schilebeeckx, u mag morgen al naar huis, rond de middag krijg je je ontslag.' Ik knikte en keek van Koen naar de dokter. 'Meneer Baetens, u mag morgen ook al naar huis, maar zorg dat u uw voet niet te zwaar belast.' Koen knikte ook en de dokter verliet de ruimte. Op dat moment besefte ik dat Koen een berichtje had gekregen. 'Koen, Je... je...' Ik stopte en keek naar Koen. 'Ik heb een sms' maakte Koen mijn zin angstvallig af. Ik knikte. 'Tineke, wil jij hem bekijken?' vroeg hij voorzichtig. Ik knikte en pakte zijn gsm van de tafel. "1 nieuw bericht" verscheen er op het scherm. Ik las het bericht voor: "Wacht maar af! R." Ik sloot zijn gsm af en keek Koen aan. Hij slikte moeilijk en vroeg toen: 'Tineke, mag ik bij jou blijven logeren, het is maar voor eventjes.' 'Eigenlijk wou ik net hetzelfde vragen.' antwoorde ik met een zwakke glimlach. 'Laten we nu gaan slapen, ik ben nogal moe.' Koen knikte en sloot zijn ogen. 'Slaapwel' fluisterde hij nog. 'Slaapwel, Koen!'