Amantes Amentes

Hoofdstuk 46 - Tineke

Voor als je het nog niet doorhad: luister de liedjes die ik in de bijlage zet tijdens het lezen voor een extra effect ;) Als het afgelopen is, zet het dan gewoon opnieuw op en luister ook is naar de tekst van het refrein, want die is wel diep...

Nog één dingetje voor je leest: Ik wil graag een gelukkige verjaardag wensen aan MiemCeulemans, een van mijn trouwste lezertjes. ;) 

Zo bij deze: HAPPY BIRTHDAY!! xx

Veel leesplezier! 

----------------------------------------------------------------------------------------------

'Tineke?' Zachtjes trok een hand aan mijn schouder. 'Tineke, ik zal tegen de chef zeggen dat je ziek was, want je bent echt niet in staat om te gaan werken' Dankbaar keek ik Floor aan en knikte. Ze verliet de kamer en ik voelde mijn ogen branden. Met mijn vingers ging ik langs mijn oogleden en voelde dat ze opgezwollen waren, maar ja, hoe kon het ook anders. Ik had gisteren minstens een de halve Atlantische Oceaan gehuild. Ik moest weer denken aan vanavond, vanavond zou Koen op mij zitten wachten, maar ik wist dat ik niet zou gaan. Ik hield wel van Koen, maar ik was bang dat hij mij weer zou kwetsen.

'Tineke?!' Moe stond ik op uit bed en ging naar de trap. 'Ja, Floor?' 'Je ontbijt staat klaar' 'Dankje' Redelijk depressief vertrok ik naar de badkamer en bekeek mezelf in de spiegel. Mijn oogleden waren rood en gezwollen en ook het beetje mascara dat ik opdeed, was helemaal uitgelopen.

Ik nam een warme douche en deed dezelfde kleren als gisteren aan: een rood jurkje. Al mijn kleren lagen nog bij Koen, dus wat ik ook besliste, ik moest hem onder ogen komen. Ik zuchtte en liep de trap af. Beneden stond inderdaad een gedekte tafel met twee pistolets en beleg.

Na het eten besloot ik gewoon wat tv te kijken. Je wist nooit of zo'n tv-personage je kon helpen met je problemen. Ik zette de televisie aan en direct verschenen er series met veel liefde in. Normaal vond ik deze dingen leuk, maar nu had ik daar geen behoefte aan. Het ergste van al was toen ik "De Titanic" tegenkwam. Een of andere magnetische kracht weerhield mij er toch van op te verwisselen van post en ik bleef kijken. 

Al gauw zat ik weer huilend in de zetel en lette ik niet meer op de film, maar toch gaf de muziek mij een soort van geruststelling.

Rond 17:00 uur, werd er gebeld. Nieuwsgierig en nog altijd met tranen in mijn ogen ging ik opendoen. 'Tineke, eindelijk heb ik je gevonden' Ik was van plan de deur recht in haar gezicht dicht te slaan en te roepen dat ze moest vertrekken, maar haar voet hield de deur tegen. 'Melanie, laat me met rust!' 'Tineke, laat me het uitleggen' Na eindeloos te argumenteren in het deurgat, liet ik haar toch binnen. 'Wat wil je?' 'Ik wil met je praten. Ik heb een fout gemaakt' We zetten ons allebei in de zetel en nu was ik toch wel geïnteresseerd. 'De kus was een fout. Koen en ik hebben ooit tijdens één nachtje uit iets gehad, maar meer niet en ik wist niet dat hij er niks meer achter zocht. Ik wist ook niet dat hij jou had en toen ik hem in een reflex kuste, zag ik jouw gezicht en besefte dat jij écht van hem hield' Die woorden raakten mij diep en alweer brandde mijn ogen van de tranen die eruit liepen. 'Jij  houdt echt van Koen en hij van jou, dus geef hem nog een kans' Het werd een heel gesprek en al snel begreep ik het hele verhaal. Blijkbaar had Koen na Melanie gekust te hebben, haar uitgemaakt en haar duidelijk gemaakt wat ze gedaan had. Nu was ik wel zeker, ik moest en zou naar Koen gaan.

'Dus Koen was niet in fout?' 'Nee, ik was in fout' Een hele last viel van mijn schouders en dankbaar keek ik haar aan. Ze keek terug en een vonkje vriendschap was toch al zichtbaar. 'Tineke?!' Geschokt keek ze naar een plek achter mij. 'Wat?!' 'Je komt te laat!' Geschrokken draaide ik mij om en inderdaad, de klok gaf al 19:00 uur aan. 'Nee, dat mag niet!' 'Ik rijd je wel!' Gehaast spurtten we met zijn tweeën naar een rode auto die op de oprit geparkeerd stond. Tegen een veel te hoge snelheid scheurden we door de straten. Normaal mocht dat niet, maar dit was toch een noodgeval. 

Het park was niet ver weg, maar toch was de weg ernaar toe een hel. Eenmaal aangekomen stapten we uit en liepen naar de ingang. Tot overmaat van ramp was de rots leeg, op een boeket witte rozen na. 'Nee, ik ben te laat!' 'Sorry' 'Het is niet jouw fout' Melanie en ik knuffelden elkaar en huilend kroop ik weer uit de struiken. 'Ik ben hem kwijt' Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en het liefst van al zou ik nu de hele wereld bij elkaar schreeuwen, maar in plaats daarvan zag ik een wonder.

'Koen?!' De in het gras zittende Koen draaide zich om en een gevoel van geluk kwam in mijn naar boven. 'Tineke?' Verbaasd keek hij mij aan en toen zijn verbaasde gezicht plaatsmaakte voor een grote glimlach keek ik naar Melanie. 'Ga dan?' Ik lachte naar haar en gaf haar nog een knuffel. 'Dankje voor alles' Lachend stond ze mij gade te slaan en ik liep naar Koen. De tranen stroomden van mijn wangen. Deze keer was het geen verdriet, maar geluk. Ik boorde mijn gezicht in zijn hemd en hij sloeg zijn armen rond mij. 'Laat me nooit meer los' fluisterde ik. Hij knikte en samen stonden we te huilen in het park. Een ouder koppeltje, dat op een bankje zat, keek ons geëmotioneerd aan. 'Melanie?' Koen klonk oprecht verbaasd en ik keek hem lachend aan. 'Ze heeft alles uitgelegd' Melanie lachte naar ons en kwam dichterbij. Ik vormde met mijn lippen de woorden "Dankje" naar haar. Ze knipoogde terug en Koen ging naar haar. 'Melanie, dankjewel. Ik kan je niet genoeg bedanken' 'De enige die je nu aandachtig moet geven is haar' Ze knikte lachend naar mij en Koen kwam weeral mijn richting uit. 'Ik hou van jou' 'Ik ook van...' Hij drukte een kus op mijn lippen, waardoor ik geen tijd meer had om te antwoorden. '... jou' maakte ik blij mijn zin af.