Küçük Ukala

16

Öldüm mü? Başardım mı bu lanet dünyadan kurtulmayı? Gözlerimi tereddütle açtım. Hayır kurtulamamışım. Hastanedeyim üstelik Mikey piçi yanımda. Yüzüme eğilip sevinçle bağırdı

"SONUNDA UYANDIN SEVGİLİM KURTULDUN. ARTIK BENİM KARIM OLABİLİRSİN!"(Mikey)

Mutluluktan yerinde duramıyordu. Ben ise yeniden onun cehennemine mahkum olacağım için olduğum yerde duruyordum. Zaten hareket edemezdimki. Kolumda serumlar, oksijen maskesi... Bu doktorlar neden insan kurtarıyor ki? Bırakın ölsünler. Herkes ölsün kimse bu lanet dünyada acı çekmesin. Düşüncelere dalmışken odaya doktorlar girdi. Birinin elinde pasta vardı diğerleri gelip tepemde konfeti patlattılar.

"Tebrikler bu ameliyatı başarılı geçiren ilk kişi sizsiniz Akemi Hanım."(Doktor)

Pastayı önüme getirdiler. Mimiklerim dahi oynamadı. Bir doktor yatakta doğrulmamı sağladı. Oksijen maskesini ve serumu dikkatler çıkardı. Son pansumanlarıda yapıp çıktı. Pastayı bana  uzatan doktora baktım

"Onu siz yiyin. Ne de olsa işinizi yaptınız..."

"Ama sen istemiyormusun Akemi? Sana özel yaptırdım."(Mikey)

"Sen nasıl bi şerefsizsin ya? Hem beni intihara sürükleyip hemde kutlamamı yapıyorsun? Siktir git hayatımdan!"

Mikey doktorlara kaş göz işareti yaptı. Hepside dışarı çıktı. Onlar çıkınca Manjiro yanıma geldi yatağın ucuna oturdu. Elimi tutup kalbinin üzerine koydu

"Kalbimin nasıl hızlı attığını hissediyormusun?"(Mikey)

Yerinden çıkacak gibi hızlı atıyordu kalbi. Yüzüne bakmaya cesaret edemiyordum. Sessizce başımı öne eğdim. Elimi çekmeye çalışsamda kalbinin üzerine daha sıkı bastırdı. Diğer eliyle hafifçe çenemi kavradı

"Bana bak."(Mikey)

Zorla ona bakmamı sağladı. Hâlâ konuşmak istemiyordum. Çünkü boşa konuşuyordum beni asla dinlemiyordu. Sürekli kendi istediğini yapıyordu.

"Akemi benimle konuş. Sinirlenmek istemiyorum. Çünkü sana zarar vermekten korkuyorum. Kendime hakim olamıyorum. Sen... Beni iyileştirebilecek tek kişisin."(Mikey)

Gözlerine baktığımda umutla parladığını gördüm. Ama korkuyordum. Sonuçta acımasız bir katildi. Kim bilir bana neler yapmaz.

"Ben... Seni nasıl iyileştireyim ki?"

"Sevginle."(Mikey)

"İyide... Neyse boşver."

Bana merakla bakıyordu.

"Cümleni tamamla."(Mikey)

"Boşver gereksiz bişedi zaten."

"Senin o gereksiz diyerek kusur gördüğün herşeyine hayranım neden anlamak istemiyorsun? Bana şans versen pişman olmazsın."(Mikey)

"Manjiro... Yani nasıl desem? Seni seven birileri illaki vardır. Ama sen neden seni sevmeyen biriyle evlenmek istiyorsun ki?"

"Çünkü tek sevdiğim sensin Akemi."(Mikey)

"Manjiro. Ben seni sevmiyorum."

Sinirle ayağa kalktı. Sınırlarımı zorladığımın farkındaydım. Ama kendimi durduramıyordum. Mikey komodinin üzerindeki sürahiyi yere sert bir şekilde fırlattı. Korkudan ne yapacağımı bilemiyordum.

"Demek benden nefret ediyorsun ha? Şimdi sana beni sevmemek neymiş göstereceğim!"(Mikey)

Hışımla kolumdan tutup yataktan kaldırdı.

"Kimseye zorla kendini sevdiremezsin!"

Olduğu yerde durdu. Hızla ağzımı kapattım. Ağzımı sikiyim. Kolumdan hışımla çekerek yataktan çıkardı. Yerdeki cam kırıkları ayağıma girmişti. Ama şuan bunun acısını düşünecek vakit değildi. Beni sürükleyerek hastane odasından çıkardı. Simsiyah bir arabaya şoför koltuğunun yanına bindirdi. Kendiside yanıma oturdu. Arabayı son sürat gazlamaya başladı. İçimde bir korku vardı. Hislerim çok karışıktı.

"Manjiro dur!"

Beni gram dinlemiyordu.

"Manjiro yavaşla korkuyorum!"

Direksiyona sert bir şekilde vurmaya başladı. Gözlerindeki alev dahada büyümüştü. Şuan bi şeytandan farksızdı. Issız bir yere girdiğimizde arabayı sağa çekti.

"Neden buradayız?" Diye sordum titreyen sesimle bana koyu gözleriyle dehşet saçarak bakıyordu. Çenemden kavrayıp gözlerinin içine bakmamı sağladı

"İkimizin mutluluğu için sevgilim"(Mikey)

Sesinin sakin gelmesi beni iyice korkutuyordu. Diğer eli beline gitti. Ve çıkardığı silahı kafama dayadı....