[Zawgyi]
2
"အစ္ကို သမီးေလးကိုကယ္ေပးပါဦး သမီးေလးကဒီေနရာရဖို႔ႀကိဳးစားလာခဲ့ရတာ"
ခမ္းနာထည္ဝါလွေသာကြန္ဒိုအိမ္ရာႀကီးတစ္ခုအတြင္း ကြၽန္းဆိုဖာဆက္တီႀကီးေပၚထိုင္ေနေသာအမ်ိဳးသားႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ သူ႕ေရွ႕တည့္တည့္တြင္မ်က္ရည္တို႔ဝိုင္းလ်က္ေတာင္းဆိုေနေသာအမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္။
အမ်ိဳးသားႀကီးသည္ ထိုင္ေနရာမွထလာၿပီး သူ႕ေရွ႕ရွိအမ်ိဳးသမီး၏လက္ကိုညင္သာစြာဆုပ္ကိုင္လိုက္ေလသည္။
"ေဝ စိတ္ခ်ပါ"
"သမီးေလးကို အလုပ္ျဖဳတ္မလားမသိဘူး ႐ုံးခန္းကေခၚေတြ႕တယ္တဲ့ ၿပီးေတာ့ ေဝ စိတ္ပူတာက သမီးေလးအသက္အႏၲရာယ္.."
"ကိုယ္ကသမီးကိုတစ္ခုခုအျဖစ္ခံမယ္ထင္လို႔လား"
"ကယ္ေပးပါေနာ္ အစ္ကို ေဝ ေက်းဇူးမေမ့..."
"ေမေမ ဒါဘာလုပ္ေနတာလဲ"
ေနာက္ေက်ာမွၾကားလိုက္ရေသာအသံေလးေၾကာင့္ ေဒၚသက္ထားေဝသည္ခင္ပြန္းျဖစ္သူ၏လက္ကိုျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္ထားရာမွမသိမသာလႊတ္လိုက္၏။
ဦးေသာင္းတိုက္ထြန္းသည္လည္း အသံပိုင္ရွင္
မိန္းကေလးေၾကာင့္ ေဒၚသက္ထားေဝ၏လက္ကိုလႊတ္ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။
"စိမ့္ သမီး"
စိမ့္ဟာ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနေသာအိမ္ႀကီးထဲေဒါသမာန္ပါေသာေျခလွမ္းေလးမ်ားျဖင့္ေလွ်ာက္လွမ္းလာကာသူမမိခင္ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ရပ္လိုက္၏။
"ေမေမဒီလိုသူမ်ားကိုခယေနတာက စိမ့္ကိုပိုၿပီးရင္ကြဲေစတယ္"
ေဒၚသက္ထားေဝသည္ စိမ့္၏လက္ကိုေခ်ာ့ေျပာမည့္ဟန္ျဖင့္လွမ္းကိုင္သည္။
"သမီးေဖေဖေလ သူစိမ္းမဟုတ္ဘူး"
ထိုစကားေၾကာင့္စိမ့္၏မ်က္ႏွာေလးတြင္ခနဲ႕ၿပဳံးယဲ့ယဲ့ေလးတစ္ခုေပၚလာသည္။ ဦးေသာင္းတိုက္ထြန္းသည္ စိမ့္တို႔သားအမိကိုအကဲခတ္ေန၏။
"ဟုတ္သားပဲ စိမ့္ေမ့ေနတာ"
စိမ့္သည္နာက်င္မႈတို႔စပ္ယွက္ေနသည့္အသံျဖင့္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးေသာင္းတိုက္ထြန္းဟာသူ႕မ်က္မွန္ကိုပင့္တင္ကာသက္ျပင္းငယ္တစ္ခ်က္ကိုခိုးခ်ေလသည္။
